Τα πιστωτικά ιδρύµατα χρησιµοποιούν τρεις τρόπους για την αντιµετώπιση της κατάστασης των δανείων που βρίσκονται σε καθυστέρηση:
1) Ρύθµιση χρεών χωρίς εξασφαλίσεις Ο στόχος επιτυγχάνεται µε την επιµήκυνση της εναποµένουσας διάρκειας εξόφλησης ή µε την παροχή µιας περιόδου χάριτος, κατά τη διάρκεια της οποίας ο δανειολήπτης καταβάλλει µόνο τόκους ή και ένα µέρος του κεφαλαίου. Σε πολύ δύσκολες περιπτώσεις, µπορεί να γίνει δεκτή ακόµη και αναστολή πληρωµής ως δύο έτη.
2) Τακτοποίηση µε εµπράγµατες εξασφαλίσεις Η χορήγηση ενεχύρου στην τράπεζα επιτρέπει τη σηµαντική µείωση του επιτοκίου του δανείου, αλλά και τη µεγάλη διάρκεια εξόφλησης, που οδηγούν τελικώς σε αξιοσηµείωτη υποχώρηση των µηνιαίων δόσεων που µπορεί να φθάσει ακόµη και το 70%, χωρίς ανάλογη επιβάρυνση σε τόκους.
3) «Κούρεµα» της οφειλής και νέος διακανονισµός Μπορεί να κουρευτεί» ως και 35% της οφειλής, ενώ για το υπόλοιπο 65% γίνεται νέος διακανονισµός. Πρόκειται για το στάδιο που µεσολαβεί πριν από την προσφυγή του δανειολήπτη στη ∆ικαιοσύνη. Σε περίπτωση που δεν επιτευχθεί συµφωνία ή διαπιστωθεί ότι ο δανειολήπτης µπορεί να εξυπηρετήσει το δάνειό του, η υπόθεση οδηγείται στα δικαστήρια.
Εξάλλου ορισµένες τράπεζες έχουν λανσάρει επίσηµα προγράµµατα «κουρέµατος» οφειλών. Για παράδειγµα, το µεγαλύτερο πιστωτικό ίδρυµα στην εγχώρια αγορά έχει δηµιουργήσει ένα προϊόν το οποίο προβλέπει την εξής συµφωνία: Ο δανειολήπτης προκαταβάλλει 25% της οφειλής και η τράπεζα προχωρεί σε ισόποση διαγραφή από το χρέος του όταν εξοφληθεί στο σύνολό του το υπόλοιπο 75% του δανείου. Πάντως όσοι πετύχουν «κούρεµα» της οφειλής τους, αυτοµάτως µπαίνουν στις λίστες του «Τειρεσία».