Τι χρειάζεται για να προχωρήσει μία αγορά; Ένα σταθερό οικονομικό ,πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον, θετικές προσδοκίες και χρήματα ή για να το πούμε καλύτερα αισιοδοξία για την αύξηση του μελλοντικού εισοδήματος. Σήμερα, στην χώρα μας δεν ισχύει τίποτε από όλα αυτά.

Το πολιτικό περιβάλλον είναι εντελώς απομονωμένο και απαξιωμένο. Τα πολιτικά κόμματα και οι ηγεσίες είναι σίγουρα ανήμπορες να πείσουν τον μέσο έλληνα όχι μόνο για τις αγαθές του προθέσεις αλλά και για την ειλικρίνεια τους . Όσον αφορά, το οικονομικό περιβάλλον αυτό καθρεπτίζεται με το καλύτερο τρόπο στις έρευνες προσδοκιών που διεξάγει το ΙΟΒΕ αλλά και στα επίσημα στατιστικά στοιχεία για την απασχόληση, το εισόδημα, το όγκο των λιανικών πωλήσεων αλλά και από τις επενδύσεις στην οικοδομή.

Για το κοινωνικό περιβάλλον τι μπορεί να πει κανείς , όταν βλέπει τις εικόνες: των εκατοντάδων ανθρώπων που κοιμούνται στους δρόμους, των χιλιάδων άλλων που αναζητούν τροφή στα σκουπίδια και στα συσσίτια αλλά και των ναρκομανών που όλοι οι κάτοικοι των μεγάλων πόλεων έχουν συμφιλιωθεί με την παρουσία τους στα σημεία –βιτρίνες του πόλεων. Όλα αυτά , έρχονται να «συναντηθούν» με την δραστική μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος που προέρχεται από την μείωση των μισθών και της αύξησης της φορολογικής επιβάρυνσης. Φυσικά , η μείωση του εισοδήματος οδηγεί στην μείωση της αποταμίευσης και επομένως στην αδυναμία χρηματοδότησης μίας επένδυσης σε κατοικία ή σε επαγγελματική στέγη. Αν σκεφτεί κανείς ότι και οι τράπεζες δεν φαίνονται διατεθειμένες να χρηματοδοτήσουν την αγορά ακινήτων τότε είναι εύλογο ότι η συντριπτική πλειοψηφία αυτής της χώρας κινείται σε περιβάλλον μαζικής κατάθλιψης.

Διάσημοι οικονομολόγοι όπως ο Κένεθ Γκαλμπρεϊθ έχουν υποστηρίξει την «θεωρία των προσδοκιών» . Δηλαδή την τάση που έχει ο κάθε άνθρωπος να συναρτά την συμπεριφορά του από τις προσδοκίες για το μέλλον. Σε αυτό οφείλεται το φαινόμενο ότι σε περιόδους οικονομικής ευεξίας , η κατανάλωση αλλά και οι επενδύσεις αυξάνονται με υψηλότερους ρυθμούς σε σύγκριση με την μεταβολή του εισοδήματος ενώ σε περιόδους ύφεσης η συρρίκνωση της κατανάλωσης και των επενδύσεων είναι σημαντικά υψηλότερη με την μεταβολή του ΑΕΠ. Για να το προσαρμόσουμε στην σημερινή πραγματικότητα της αγοράς ακινήτων, ποιος άνθρωπος της μεσαίας τάξης , που έχει κάποια χρήματα στην άκρη θα αγοράσει σπίτι ή κάποιο ακίνητο εισοδήματος; Ο φόβος του αύριο θα τον υποχρεώσει να προφυλάξει τα όποια χρήματα διαθέτει για τον ίδιο , την οικογένεια ή την επιχείρηση του.Στην πραγματικότητα , οι μοναδικοί άνθρωποι που ρισκάρουν ρευστότητα είναι τα «κοράκια» , η δράση των οποίων όμως επιτείνει το φόβο και την επιφυλακτικότητα όλων εκείνων που αρνούνται να συνδέσουν την ευημερία τους με την δυστυχία του γείτονα .Αν μάλιστα το κράτος δεν έχει πρόθεση να συμβάλλει στην ανάκαμψη τότε το μέλλον είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένο.

Εμείς εδώ στο realestatenews.gr έχουμε την πεποίθηση ότι καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες μίας μεθοδευμένης απομάκρυνσης της μεσαίας τάξης από την ακίνητη περιουσία. Αυτή , η μεθόδευση επιχειρείται με όλους αυτούς του τρόπους που προαναφέραμε και δεν στοχεύει τόσο σε εμάς στους μεγαλύτερους σε ηλικία αλλά στους νέους οι οποίοι κρίνοντας από την εμπειρία των γονιών τους θα πιστέψουν ότι «τα τούβλα δεν δίνουν ψωμί» αλλά αντίθετα μπορεί να συμβάλλουν στο να χαθεί και αυτό το λιγοστό που υπάρχει. Έτσι, αργά ή γρήγορα θα καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι η αγορά ακινήτων είναι ένα παιγνίδι μόνο για «μεγάλους» και «κοράκια».

Τελικά μας είπαν ψέματα ο Παπανδρέου και ο κ.Σαμαράς για τις αντικειμενικές; Τηλεγράφημα του ΑΠΕ , αναφέρει ότι :

"Αυξήσεις στις αντικειμενικές τιμές των ακινήτων από τον Ιούνιο προβλέπει το νέο μνημόνιο που πρόκειται να κατατεθεί στη Βουλή. Σ? αυτό προβλέπεται ότι οι αντικειμενικές τιμές των ακινήτων πρέπει να αυξηθούν στα επίπεδα των τιμών που ισχύον στην αγορά. Κάτι τέτοιο αναμένεται να οδηγήσει σε σημαντική αύξηση των σημερινών αντικειμενικών τιμών και να αυξήσει τη φορολογική επιβάρυνση των ακινήτων. Σημειώνεται ότι το νέο μνημόνιο προβλέπει και άλλες παρεμβάσεις στα ακίνητα όπως την θέσπιση ενός ενιαίου φόρου ακινήτων οποίος θα αντικαταστήσει τους σημερινούς φόρους. Στο μνημόνιο προβλέπονται ακόμη αλλαγές στο σημερινό καθεστώς του ΦΠΑ με στόχο την απλοποίηση του συστήματος χωρίς να αποκλείεται η θέσπιση ενός ενιαίου συντελεστή ΦΠΑ, περικοπές στις φοροαπαλλαγές και σε άλλες εκπτώσεις δαπανών που ισχύσουν σήμερα στη φορολογία εισοδήματος. "

Με δεδομένο ότι το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων είναι φορέας που ελέγχεται από το ελληνικό δημόσιο το συμπέρασμα είναι προφανές: Μας είπαν ψέματα!!!

Περιχαρείς οι αρχηγοί των κομμάτων της Κυβέρνησης εμφανίζουν ως τεράστια επιτυχία το «πάγωμα» των αντικειμενικών αξιών. Σίγουρα και εμείς θα ήμασταν ευτυχείς αν δεν είχαμε την εμπειρία με τις επικουρικές συντάξεις . Είπαν λοιπόν οι τοποτηρητές των δανειστών στους «εθνικά υπερήφανους» έλληνες :

«Δεν θέλετε να μειώσετε τις επικουρικές; θα βρείτε όμως 600 εκατ. και όχι στα λόγια αλλά θα καταγράψετε τις εξοικονομήσεις από κάθε κωδικό του προϋπολογισμού , θα δεσμευτείτε για αυτό και θα έχετε την έτοιμοι την ρύθμιση εφαρμογής τους. Μέχρι τότε δεν υπάρχει συμφωνία.». Λιγότερο από ένα εικοσιτετράωρο ήλθαν οι υπουργοί του Eurogroup και είπαν : «αφού δεν βρήκατε τους κωδικούς και δεν έχετε τις νομοθετικές ρυθμίσεις για τα 600 εκατ. δεν υπάρχει συμφωνία». Τι σημαίνει όλο αυτό το «σκηνικό»; Πολύ απλά ότι η «επιτυχία» των αντικειμενικών μπορεί να μη είναι επιτυχία. Για να το πούμε απλά, οι τελευταίες μέρες ήταν αποκαλυπτικές για την στάση των δανειστών. Δεν έκαναν ούτε ένα βήμα πίσω σε αυτά που απαιτούσαν. Ως κοινοί εκβιαστές το μόνο που δέχονταν ήταν να βάλουν «υποθήκη σε κάποιο άλλο ακίνητο» που θα παρέχει τις ίδιες ακριβώς εξασφαλίσεις. Αυτό άλλωστε φάνηκε και στην περίπτωση του 13ου και 14ου μισθού που αντικαταστάθηκε με την περικοπή του κατώτατου μισθού ο οποίος συμπαρασύρει ολόκληρο το οικοδόμημα των αμοιβών .

Είναι σίγουρο λοιπόν ότι το «πάγωμα των αντικειμενικών» αν και εμφανίζεται ως επιτυχία εν τούτοις μπορεί να κρύβει μεγάλο παρασκήνιο αλλά και μεγάλες παραχωρήσεις. Και επειδή το έργο το έχουμε ήδη δει τουλάχιστον τρείς φορές και έχουμε μάθει τον τρόπο που σκέπτεται ο σεναριογράφος ήμαστε απόλυτα πεισμένοι ότι υπήρχαν ανταλλάγματα. Μήπως το αντάλλαγμα ήταν η καθυστέρηση για τον Ιούνιο ή τον Σεπτέμβριο ; Πιθανόν γιατί όπως έλεγαν κάποιες φήμες η αύξηση των αντικειμενικών δεν επηρεάζει ούτε το χαράτσι ούτε την φορολογία εισοδήματος της τρέχουσας κρίσης. Το μοναδικό δημοσιονομικό αποτέλεσμα αφορά τους φόρους από τις μεταβιβάσεις. Με δεδομένο ότι έχουν παγώσει ακόμα και οι γονικές παροχές λίγοι μήνες καθυστέρηση δεν σημαίνουν τίποτε .Επομένως , η αύξηση , λένε κάποιες φήμες, μπορεί να περιμένει μέχρι να ξεπεραστεί ο σκόπελος. Οι ίδιες φήμες έλεγαν ότι η φορολογία των ακινήτων θα εξεταστεί «πακέτο» με τους νέο ενιαίο φόρο όπου δεν θα υπάρχουν ουσιαστικά αφορολόγητα και οι συντελεστές θα είναι δυσβάστακτοι. Μήπως υπάρχουν δεσμεύσεις για αυτό;

Επειδή όμως εμείς, είμαστε επιφυλακτικοί στις φήμες και έχουμε εμπιστοσύνη στις διαπραγματευτικές ικανότητες των «τεσσάρων» για αυτό ας μας πουν δημόσια τις παραχωρήσεις που έκαναν για το «πάγωμα».

Για τους περισσότερους πολιτικούς , η κατρακύλα της αγοράς ακινήτων και της οικοδομής χαρακτηρίζεται ως «παράπλευρη απώλεια». Για εμάς στο realestatenews.gr , πρόκειται για συνειδητή πολιτική επιλογή . Από τον Οκτώβριο 2009 , με δεδομένους τους κλυδωνισμούς της οικονομίας και το διαφαινόμενο αδιέξοδο η κατάρρευση της αγοράς ήταν ο στρατηγικός στόχος. Από πού προκύπτει το συμπέρασμα αυτό; Από το γεγονός ότι δεν έγινε καμία ουσιαστική παρέμβαση για να αποφευχθεί η κατάρρευση. Και όμως θα μπορούσαν να γίνουν πολλά χωρίς κανένα δημοσιονομικό κόστος. Ευτυχώς , πολλά από αυτά εξακολουθούν –παρά την κρίση να είναι άμεσα εφαρμόσιμα. Σύμφωνα με τις απόψεις κορυφαίων οικονομικών αναλυτών που κλήθηκαν από το realestatenews.gr να διατυπώσουν τις απόψεις τους για τις παρεμβάσεις που ακόμα μπορεί να γίνουν προκειμένου να αποφευχθεί η πλήρης κατάρρευση της αγοράς ακινήτων και της οικοδομής τα μέτρα που έχουν άμεση εφαρμογή είναι:

Πρώτον: Η παρέμβαση του κράτους στην απορρόφηση μέρους του αδιάθετου αποθέματος κατοικιών στα μεγάλα αστικά κέντρα. Σύμφωνα με τις απόψεις που κατατέθηκαν ένα σημαντικό ποσοστό αδιάθετων κατοικιών θα μπορούσε να απορροφηθεί με την εφαρμογή ενός προγράμματος ανταλλαγών δημόσιας γης με κατοικίες οι οποίες θα απευθύνονταν σε δικαιούχους των προγραμμάτων του ΟΕΚ.

Δεύτερον: Η εφαρμογή προγραμμάτων συγχρηματοδότησης με τον ιδιωτικό τομέα που θα είχαν ως βάση την αξιοποίηση της «παγωμένης δημόσιας γης». Η συμμετοχή του δημοσίου θα βασίζονταν στην εισφορά γης και του ιδιωτικού τομέα στην ανάληψη του κόστους κατασκευής. Το αντικείμενο των επενδύσεων δεν θα αφορούσε μόνο μεμονωμένες οικοδομές αλλά και εμπορικές αναπτύξεις , ολοκληρωμένες οικιστικές αναπτύξεις ακόμα και αξιοποιήσεις κτιρίων που βρίσκονται αναξιοποίητα σε κεντρικά σημεία της Αθήνας , της Θεσσαλονίκης και των άλλων μεγάλων αστικών κέντρων της χώρας. Τα συγκεκριμένα προγράμματα μπορούν ως ένα βαθμό να χρηματοδοτηθούν από ευρωπαϊκές δράσεις και το όφελος αυτό θα μπορούσε είτε να αυξήσει τη συμμετοχή του δημοσίου είτε να διαχυθεί στο κόστος απόκτησης ή μίσθωσης από επιλεγμένες ομάδες πληθυσμού. Η εγγύηση του ελληνικού δημοσίου στην καταβολή του τιμήματος αγοράς ή ενοικίου θα ήταν ένα σημαντικό κίνητρο για τον ιδιώτη διαχειριστή ενώ η δεδομένη απορρόφηση των κατοικιών ή των επαγγελματικών χώρων θα μπορούσε να αποτελέσει κίνητρο για την προσέλκυση επενδυτικών κεφαλαίων από το εξωτερικό.

Τρίτον: Η παροχή φορολογικών κινήτρων για την προσέλκυση κεφαλαίων από επιλεγμένες ομάδες υποψήφιων αγοραστών του εξωτερικού. Για παράδειγμα, η μείωση του φόρου μεταβίβασης για αγορές ακινήτων από μετανάστες ή έλληνες της διασποράς. Πρέπει να σημειωθεί ότι στις δεκαετίες του ’60 και ΄70, οι άνθρωποι αυτοί αποτελούσαν ένα σημαντικό ποσοστό της ζήτησης για αγορά όχι μόνο κατοικίας αλλά και επαγγελματικών ακινήτων. Οι παρεμβάσεις αυτές , θα είχαν πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα καθώς θα μπορούσαν να αμβλύνουν την ύφεση στην οικοδομική δραστηριότητα , να περιορίσουν την ανεργία και φυσικά να αυξήσουν τα φορολογικά αλλά και τα μη φορολογικά έσοδα του Δημοσίου.

Αντ΄ αυτών οι «φωστήρες» επέλεξαν την πολιτική της φορολόγησης και της απαξίωσης της αγοράς γης.