Ποια ήταν τα χαρακτηριστικά της μεσαίας τάξης; Σπίτι , εξοχικό, ΙΧ και διακοπές. Αν λοιπόν κρίνουμε από τα επίσημα στοιχεία , η μεσαία τάξη στην Ελλάδα συρρικνώνεται.

Η ανεργία, η συρρίκνωση του εμπορίου και της βιοτεχνίας και το περιβάλλον πιστωτικής ασφυξίας που έχουν επιβάλλει οι τράπεζες έχουν απομακρύνει τους περισσότερους από το όνειρο της απόκτησης κύριας και εξοχικής κατοικίας. Μάλιστα, υπάρχουν κάποιοι αναλυτές, που υποστηρίζουν ότι στο τέλος της κρίσης τα σημερινά υψηλά ποσοστά της ιδιοκατοίκησης θα έχουν συρρικνωθεί τουλάχιστον κατά 2 ποσοστιαίες μονάδες και θα πέσουν σε επίπεδα χαμηλότερα του 80% που είναι σήμερα. Ανάλογες εξελίξεις αναμένονται και στην αγορά εξοχικής κατοικίας . Τα χρόνια πριν από την κρίση , το μέσο ετήσιο ποσοστό πληθυσμιακής επέκτασης της αγοράς ήταν περίπου 2%.

Αναλύσεις εμφάνιζαν ότι στο τέλος του 2006 το 18% των νοικοκυριών είχε εξοχική κατοικία, έναντι 14% στο τέλος του 2003. Ο ρυθμός αυτός ανακόπηκε βίαια και αυτό γίνεται φανερό από την σημαντική μείωση των αγορών που είναι μειωμένες 60% σε σύγκριση με το 2009. Με απλά λόγια , το όνειρο της μεσαίας τάξης για κύρια και εξοχική κατοικία γίνεται όνειρο για ακόμα περισσότερους έλληνες οι οποίοι είτε δεν μπορούν είτε δεν θέλουν να αποκτήσουν αυτά τα παγκόσμια status της μεσαίας τάξης.

Αναφορικά με το ΙΧ , η αγορά βρίσκεται σε χαμηλά ιστορικά επίπεδα καθώς, οι πωλήσεις βρίσκονται στο ναδίρ και η ζήτηση κατευθύνεται πλέον σε αυτοκίνητα μικρού και μεσαίου κυβισμού καθώς οι δαπάνες έχουν φτάσει στα ύψη. Και αυτό το όνειρο απομακρύνεται καθώς, η κρίση απομακρύνει όλο και περισσότερους έλληνες της μεσαίας τάξης από το όνειρο.

Και οι προοπτικές; Δυσοίωνες , αφού ακόμα και αν ανακάμψει η οικονομία , η μεσαία τάξη θα είναι απούσα από το πάρτι. Και φυσικά το ερώτημα είναι γιατί. Διότι οι αλλαγές που συντελούνται ουσιαστικά οδηγούν σε συγκέντρωση της αγοράς που με την σειρά της οδηγεί σε υποβάθμιση της οικονομικής δραστηριότητας μικρομεσαίων επιχειρήσεων που ιστορικά θεωρούνταν η ραχοκοκαλιά της μεσαία τάξης στην Ελλάδα.

Σε διαπραγμάτευση για τη μείωση των μισθωμάτων στα κτίρια που νοικιάζει το ΙΚΑ και τα άλλα ασφαλιστικά ταμεία, προχωρεί το υπουργείο Εργασίας. Απαντώντας σε επίκαιρη ερώτηση του βουλευτή της ΝΔ , Γεράσιμου Γιακουμάτου, ο υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης, Γ. Κουτρουμάνης, αφού είπε ότι δίνονται κάθε χρόνο 37 εκατομμύρια ευρώ για ενοίκια, ανέφερε ότι ήδη έχουν μειωθεί κατά 10% τα μισθώματα και στόχος της επαναδιαπραγμάτευσης είναι να φτάσουμε στο 20%. Ο βουλευτής της ΝΔ, Γ. Γιακουμάτος, τόνισε ότι δεν είναι δυνατόν να «κόβονται» συντάξεις των 500 ευρώ και την ίδια ώρα να χάνονται εκατομμύρια από την αναξιοποίητη περιουσία των ταμείων ή από ενοίκια που καταβάλλουν τα ασφαλιστικά ταμεία.

Μεταξύ άλλων, ο βουλευτής μίλησε και για αναξιοποίητο οικόπεδο του ΙΚΑ στην οδό Ιπποκράτους το οποίο σήμερα χρησιμοποιούν, ως πάρκινγκ, οι υπάλληλοι. Μίλησε επίσης για οικόπεδο στην Κηφισιά αξίας 22 εκατομμυρίων ευρώ που έχει γεμίσει από ξερά χόρτα και για δύο οικόπεδα στη Γλυφάδα που ανήκουν στο ΙΚΑ και το ένα από αυτά κάποιοι το έχουν καταπατήσει και το λειτουργούν ως ουζερί. Απαντώντας, ο κ. Κουτρουμάνης ανέφερε ότι το ΙΚΑ χρησιμοποιεί περίπου το 51% των ακινήτων του για στεγαστικές του ανάγκες, το 30% αξιοποιείται και του αποφέρει περίπου 10 εκατομμύρια ευρώ και το υπόλοιπο 20% παρουσιάζεται όντως αναξιοποίητο, όπως και κτίριο στην Πειραιώς το οποίο από το 1997 βρίσκεται σε κατάσταση εγκατάλειψης.

του Παρατηρητή

Η αλήθεια είναι ότι η αγορά ακινήτων αλλάζει βίαια ανατρέποντας δεδομένα και παραδοχές δεκαετιών όχι μόνο ερήμην των ενδιαφερομένων φορέων αλλά χωρίς καμία εξουσιοδότηση από τον «κυρίαρχο» λαό για τις αλλαγές αυτές.

Από τον Οκτώβριο 2009 μέχρι σήμερα έχουμε δεί μία πρωτοφανή φορολογική επίθεση σε οτιδήποτε έχει σχέση με την στέγη και την αγορά ακινήτων.

Από τον Οκτώβριο του 2009 μέχρι σήμερα γινόμαστε μάρτυρες μίας πολιτικής η οποία οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην συγκέντρωση τεράστιας αξίας ακίνητων περιουσιών στα χέρια ελάχιστων φυσικών και νομικών προσώπων ελλήνων και ξένων.

Από τον Οκτώβριο 2009 μέχρι σήμερα, ζούμε την συστηματική εξαφάνιση χιλιάδων μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων που συνδέονται με την αγορά ακινήτων (μεσίτες, κατασκευαστές , έμποροι κ.α.) καθώς η οικοδομή και οι συναλλαγές έχουν φτάσει σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα.

Από τον Οκτώβριο 2009 μέχρι σήμερα , ζούμε να ασκείται μία πολιτική συγκέντρωση της κατασκευαστικής , οικοδομικής και διαμεσολαβητικής δραστηριότητας στα χέρια ελάχιστων επιχειρήσεων-σήμερα ελληνικών αύριο ξένων.

Από τον Οκτώβριο 2009, βιώνουμε μία συστηματική προσπάθεια εκποίησης δημόσιας ακίνητης περιουσίας , χωρίς: πλαίσια , κανόνες και-το κυριότερο-κόκκινες γραμμές. Η ολοκλήρωση της εκποίησης θα έχει καταλυτικές επιπτώσεις όχι μόνο για τις τοπικές κοινωνίες αλλά και για ολόκληρη την χώρα τουλάχιστον για τον επόμενο μισό αιώνα που έρχεται. Θυμηθείτε αυτή την πρόβλεψη: σύντομα θα ακούμε για επενδύσεις σε καζίνα και ψυχαγωγία των τουριστών, αφού είναι καθαρό ότι πάμε στο να μετατραπούμε σε χώρα-διασκεδαστήριο .

Και όλα αυτά , τα παρακολουθούμε σιωπηλοί, αμήχανοι και άπραγοι. Το χειρότερο από όλα είναι ότι κάθε νέο «χαστούκι» το αντιμετωπίζουμε σαν κάτι το αναπόφευκτο και μοιραίο. Για παράδειγμα, χθες , ο γερμανός υπουργός Οικονομικών έθεσε θέμα «εθνικής κυριαρχίας» των χωρών εκείνων που δέχονται την κοινοτική «βοήθεια». Και χρησιμοποιώ τα εισαγωγικά για την λέξη «βοήθεια» γιατί από την στιγμή που για αυτά που δίνουν, παίρνουν ανταλλάγματα, ο πλέον επιεικής χαρακτηρισμός που μπορεί να περιγράψει την κατάσταση αυτή είναι η λέξη «διευκόλυνση».

Φυσικά ο καθένας από εμάς έχει το δικαίωμα της επιλογής. Μπορεί να σιωπήσει, να αδιαφορήσει , να προσπεράσει και να συναινέσει. Μπορεί επίσης και να διαμαρτυρηθεί και να αντιτεθεί , στα πλαίσια του Συντάγματος. Αυτό άλλωστε είναι Δημοκρατία. Ο σεβασμός της βούλησης της πλειοψηφίας. Όμως Δημοκρατία είναι και κάτι άλλο. Είναι ο σεβασμός της περιουσίας, είναι ο σεβασμός στο δικαίωμα για εργασία , είναι η παροχή ίσων ευκαιριών σε όλους τους έλληνες πολίτες, είναι ο άνευ όρων σεβασμός που πρέπει να έχει η εκλεγμένη Κυβέρνηση στην λαϊκή εντολή. Και το ερώτημα που ανακύπτει είναι υπάρχει λαϊκή εντολή για όλα αυτά; Σκεφτείτε:

-ποιος ιδιοκτήτης θα συναινούσε στην εξοντωτική φορολόγηση;

-ποιος μεσίτης ή κατασκευαστής ή έμπορος οικοδομικών υλικών θα συναινούσε στην εξαφάνιση του από την αγορά;

-ποιος ιδιοκτήτης γης εκτός σχεδίου θα συναινούσε στην απαξίωση της περιουσίας τους με πρόσχημα τις αλλαγές στην εκτός σχεδίου δόμηση;

-ποιος εργολήπτης δημοσίων έργων θα συναινούσε  στην οικονομική του εξαφάνιση δια της μεθόδου της στάσης πληρωμών;

-ποιος έμπορος θα συναινούσε στην παρουσία εμπόρων ναρκωτικών δέκα μέτρα παρακάτω από την πρόσοψη του μαγαζιού του;

-ποιος οικοδόμος θα συναινούσε στο να χάσει τα μεροκάματα του;

Θέλετε την απάντηση; Κανένας. Φυσικά, κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι , απλώς εφαρμόζεται το πρόγραμμα της Κυβέρνησης. Και σε  αυτό το σημείο βρίσκεται το «κλειδί» της κατανόησης του αδιεξόδου της ελληνικής κοινωνίας σήμερα.

Το προεκλογικό πρόγραμμα του κυβερνώντος κόμματος δεν περιελάμβανε ούτε ένα από αυτά που έχουν γίνει από τον Οκτώβριο του 2009 μέχρι σήμερα στην αγορά ακινήτων (εξαίρεση ο ΦΑΠ, για τον οποίο το πρόγραμμα προέβλεπε υψηλό αφορολόγητο ώστε να αφορά μόνος στους μεγάλους ιδιοκτήτες). Μα , οι συνθήκες δεν ήταν αυτές που περίμενε η Κυβέρνηση , θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος.

Λάθος, όλες οι πληροφορίες οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ήταν γνώστες της πραγματικότητας. Φρόντισε για αυτό  ο επικεφαλής της κεντρικής τράπεζας ο οποίος απο το ρόλο του είναι υποχρεωμένος να παρέχει πληροφόρηση σε όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα (σσ για τους δύσπιστους υπάρχουν τα πρακτικά της Βουλής), Γνώριζαν τα πάντα, αφού ήδη οκτώ μήνες πριν τι εκλογές του 2009 , από βήματος της Βουλής ο σημερινός πρωθυπουργός αλλά και κορυφαία του στελέχη κατακεραύνωναν την τότε κυβέρνηση για αποτυχία στην οικονομική της πολιτική και για «κρυφά» ελλείμματα και χρέη.

Το ότι ήταν γνώστες της πραγματικότητας φάνηκε-και- από την ανακοίνωση που εκδόθηκε ελάχιστες ώρες μετά την διαροή από την κεντρική τράπεζα στοιχείων για το ύψος του ελλείμματος (παραμονές των εκλογών). Στην ανακοίνωση μάλιστα επαίρονταν για την αλήθεια των καταγγελιών που είχαν κάνει.

Δυστυχώς , όλα δείχνουν, ότι η ελληνική αγορά ακινήτων, βρίσκεται στη αρχή-και όχι στο τέλος- αυτών που πρόκειται να συμβούν στα επόμενα χρόνια. Και αυτό που θα συμβεί είναι ο θάνατος του έλληνα «μικρού και μεσαίου» επιχειρηματία του κλάδου. Η διαδικασία , θα είναι αργή , διαρκής , επίπονη και επώδυνη και θα γίνει:

με το πρόσχημα του εκσυγχρονισμού ,

με την απειλή της χρεωκοπίας

και με άλλοθι αυτά «που έχουμε υπογράψει».

Η μοναδική περίπτωση να γλυτώσουμε από αυτή την ζοφερή προοπτική είναι να προσπαθήσουμε να διατηρηθούν όλα αυτά τα γνωρίσματα που κατέστησαν την οικοδομή και την κατοικία «ατμομηχανή της οικονομίας».

Το γκέτο της Αθήνας μετακινείται προς το Σύνταγμα! Όσο και αν αυτό ακούγεται ως εξωφρενικό εντούτοις απεικονίζει την πραγματικότητα καθώς οι «δραστηριότητες» που οδήγησαν σε υποβάθμιση το τρίγωνο Ομόνοια-Κουμουνδούρου-Πλ. Αγ. Θεοδώρων έχουν αρχίσει να κάνουν την εμφάνιση τους και στην Σταδίου στο ύψος του σταθμού του ΜΕΤΡΟ , Πανεπιστήμιο. Ήδη , σύμφωνα με καταγγελίες εμπόρων που έχουν καταστήματα στην περιοχή αλλά και μαρτυρίες εργαζομένων , καταγράφεται σχεδόν καθημερινή εμπορία ναρκωτικών στην περιοχή από έλληνες και αλλοδαπούς η οποία αποτελεί τον προάγγελο μίας ήδη βαθειάς «λαβωμένης» αγοράς εμπορικών χώρων.

Ήδη, εμπορικές πιάτσες που άνθισαν τις προηγούμενες δεκαετίες βρίσκονται στην δίνη της απαξίωσης . Τυπικό παράδειγμα , η Δραγατσανίου , που ήταν παραδοσιακή πιάτσα για την εμπορία ηλεκτρικών συσκευών . Ήδη , υπάρχουν τουλάχιστον τρία καταστήματα κενά και είναι αμφίβολο το κατά πόσο αυτά που λειτουργούν θα αντέξουν την κρίση και την έξαρση της εγκληματικότητας που καταγράφεται στην περιοχή. Ανάλογη εικόνα , επικρατεί και στην Σταδίου από το ύψος της Γ. Σταύρου μέχρι την Δραγατσανίου όπου η εμπορική δραστηριότητα συνεχώς συρρικνώνεται με αποτέλεσμα καταστήματα να κλείνουν ή να αλλάζουν χρήσεις. Σύμφωνα με επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στην περιοχή , η μετακίνηση δραστηριοτήτων του γκέτο , που μάλιστα ασκούνται ανεμπόδιστα ουσιαστικά επιταχύνουν το θάνατο μικρομεσαίων επιχειρήσεων και την απελευθέρωση εμπορικών χώρων που αργά ή γρηγορα θα περάσουν σε αλυσίδες. Πρόσφατα, έκλεισαν στην Σταδίου δύο εμπορικές επιχειρήσεις με παρουσία δεκαετιών στη περιοχή οι οποίοι στην συνέχεια χρησιμοποιήθηκαν από γνωστή αλυσίδα για να επεκτείνει την πρόσοψη της , στην Σταδίου.

Το παράξενο της ιστορίας είναι ότι στην περιοχή αυτή δραστηριοποιούνται μεγάλες τράπεζες αλλά και δημόσιες υπηρεσίες που όλες τους έχουν αστυνομική φύλαξη. «Σε κάθε περίπτωση είναι πολύ παράξενο να βλέπεις να αλλάζουν χέρια ναρκωτικά , σε μία τόσο καλά αστυνομευόμενη περιοχή» έλεγε χαρακτηριστικά εργαζόμενη στην περιοχή.