Την εντονότατη ανησυχία και δικαιολογημένη οργή των εκατομμυρίων φορολογουμένων ιδιοκτητών ακινήτων όλης της χώρας για το τι ακόμη τους περιμένει, έχουν προκαλέσει οι τελευταίες δηλώσεις του αντιπροέδρου της κυβέρνησης και υπουργού Οικονομικών κ. Ε. Βενιζέλου που αφορούν τη φορολογία των ακινήτων, μετά την ψήφιση και του νέου φόρου μέσω ΔΕΗ, όπως:

*οι αναφορές περί δήθεν πραγματικής αξίας της ακίνητης περιουσίας των Ελλήνων ύψους 1 τρις. ευρώ, (την εποχή της στοχευμένης κατεδάφισής της),

*ο αφορισμός ότι «σε αυτό το ένα τρισεκατομμύριο υπάρχει και πολύ μεγάλο προϊόν παραοικονομίας και φοροδιαφυγής»,

*ο αστήρικτος ισχυρισμός ότι «η διαφορά μεταξύ αντικειμενικών και πραγματικών αγοραίων αξιών δείχνει το μέτρο του συσσωρευμένου προϊόντος μιας παραοικονομικής δραστηριότητας» και κυρίως

*το αυθαίρετο συμπέρασμα ότι «αν το προϊόν αυτό είχε φορολογηθεί με 10% και απέδιδε 100 δισ. ευρώ, λόγω πραγματικών αξιών, και φορολογήθηκε στο 5% λόγω των χαμηλών αντικειμενικών αξιών, υπάρχουν 50 δισ. ευρώ που ποτέ δεν εισέπραξε το ελληνικό δημόσιο», που μαρτυρεί πρόθεση επιβολής φορολογίας 10% σε όλη την ιδιωτική ακίνητη περιουσία!

Ενόψει και της κατάρτισης νέου φορολογικού νομοσχεδίου η ΠΟΜΙΔΑ επισημαίνει προς πάσα κατεύθυνση τα εξής:

1. Τα ακίνητα δεν είναι προϊόν παραοικονομικής δραστηριότητας αλλά αποταμίευσης που προήλθε από το μόχθο, τις οικονομίες και τις στερήσεις εκατοντάδων χιλιάδων ελληνικών οικογενειών, έννοιες που είναι πιθανώς ελάχιστα γνωστές σε μεγάλη μερίδα του πολιτικού κόσμου που κυβέρνησε τη χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες. Τα μέτρα αυτά κατά των ιδιοκτητών ακινήτων οδηγούν δυστυχώς την κοινωνία μας μεταξύ άλλων και στο πολύ πικρό συμπέρασμα, ότι όσοι, αντί να αποταμιεύουν, «έτρωγαν» τα λεφτά τους χορεύοντας στα μπουζούκια, τελικά είχαν κάνει πολύ σοφότερες επιλογές στη ζωή τους…

2. Αναστολή ΦΑΠ. Εφόσον η Κυβέρνηση μονιμοποίησε τον δεύτερο ετήσιο φόρο ακινήτων μέσω της ΔΕΗ, (έστω και αν παραπειστικά τον βαπτίζει ως δήθεν «τέλος»), το ελάχιστο που οφείλει να κάνει, όπως από την αρχή υπαινίχτηκε ο κ. Βενιζέλος, είναι να καταργήσει οριστικά το ΦΑΠ, ή τουλάχιστον να αναστείλει την εφαρμογή του για όσο διάστημα θα ισχύσει ο φόρος μέσω ΔΕΗ! Είναι γνωστό άλλωστε ότι για το ΦΑΠ υπάρχει όχι μόνον αδυναμία υπολογισμού και βεβαίωσης, αλλά, κυρίως, πλήρης αδυναμία πληρωμής του από τους ιδιοκτήτες ακινήτων της χώρας μας, ταυτόχρονα μάλιστα με το νέο φόρο μέσω ΔΕΗ, ο οποίος πρακτικά ισοδυναμεί με δύο περίπου μηνιαία μισθώματα ετησίως! Αν δεν το πράξει τότε πλέον θα πρόκειται όχι για φορολόγηση, αλλά κυριολεκτικά για φορολογική «ανθρωποφαγία» σε βάρος των πολιτών της χώρας μας.

3. Αντικειμενικές αξίες. Είναι ένα από τα ελάχιστα σωστά, αποτελεσματικά και δίκαια μέτρα που επιβλήθηκαν στη χώρα μας, και μάλιστα επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, με στόχο την απαλλαγή των πολιτών από τα φαινόμενα διαφθοράς της δημόσιας διοίκησης και την ταχεία είσπραξη των φόρων. Ειδικά όμως μέσα στην σημερινή κόλαση, οι αντικειμενικές αξίες των ακινήτων που αναπροσαρμόστηκαν τελευταία φορά το 2007, την εποχή δηλαδή που υπήρχε η μεγαλύτερη ανάπτυξη της κτηματαγοράς, είναι ήδη πολύ μεγαλύτερες των πραγματικών για την συντριπτική πλειοψηφία των ακινήτων και ιδίως για τις παλαιότερες κατοικίες, για τα γραφεία, καθώς και για τα καταστήματα σε δρόμους δήθεν αυξημένης εμπορικότητας. Συνεπώς, κάθε σκέψη για αύξησή τους, είναι εκτός πραγματικότητας της αγοράς, ενώ αντίθετα επιβάλλεται η άμεση μείωση των συντελεστών εμπορικότητας εκεί όπου αυτή εξαφανίστηκε, και η αύξηση των συντελεστών παλαιότητας στα παλιά κτίρια που καταρρέουν. Άλλωστε με την αύξηση των αντικειμενικών αξιών, πολύ φοβούμαστε ότι το κράτος δεν θα αυξήσει τα έσοδά του ούτε από το φόρο μεταβίβασης -εφόσον δεν υπάρχουν αγοραπωλησίες- ούτε από τους λοιπούς φόρους κεφαλαίου (ΦΑΠ, ΤΑΠ, ειδικό τέλος κλπ.) -εφόσον χιλιάδες ιδιοκτήτες ακινήτων αδυνατούν να πληρώσουν και τους υπάρχοντες- ενώ αντίθετα θα έχει και μείωση εσόδων λόγω του γεγονότος ότι θα αποτραπούν ακόμα και οι λίγες οικογενειακές δικαιοπραξίες (γονικές παροχές – δωρεές) που μπορεί να είχαν προγραμματιστεί για το προσεχές μέλλον! 4. Φοροδοτική ικανότητα των πολιτών. Η φορολογική επιβάρυνση των πολιτών πρέπει να συνδέεται κυρίως με την πραγματική φοροδοτική ικανότητά τους, δηλαδή με το εισόδημα και τα χρήματα που διαθέτουν και όχι με την ύπαρξη λοιπών μη χρηματικών περιουσιακών αγαθών, ιδίως μάλιστα όταν αυτά δεν μπορούν καν να αξιοποιηθούν ή έστω να μεταβιβαστούν! Άλλωστε αυτό προκύπτει και από το άρθρο 4 του Συντάγματος που αναφέρει ότι «οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν (…) στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους». Συνεπώς τα αλλεπάλληλα φορολογικά μέτρα στραγγαλισμού των ιδιοκτητών, με βάση όχι τα εισοδήματά τους, αλλά τις πλασματικές, σήμερα πια, δήθεν «αξίες» των ακινήτων τους ή των επιφανειών τους, όχι μόνον πάσχουν από απόλυτη αντισυνταγματικότητα, αλλά θα οδηγήσουν τεράστιο αριθμό απελπισμένων φορολογουμένων ιδιοκτητών σε προσφυγές στα δικαστήρια, στις κατασχέσεις των περιουσιών τους και ακόμη και στις φυλακές λόγω αδυναμίας πληρωμής, όπως και ο κ. Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης χθες δημόσια αναγνώρισε!

του

Παρατηρητή

Αν διαβάσει κανείς τη ελληνική ιστορία θα διαπιστώσει ότι η χώρα έχει πέσει πολλές φορές θύμα της «διεθνούς» των τοκογλύφων. Ελληνες και ξένοι κερδοσκόποι, αφού κέρδισαν ιλιγγιώδη ποσά από το ελληνικό χρέος στην συνέχεια οδηγούσαν τη χώρα σε οικονομικό αδιέξοδο και σε πιστωτικό αποκλεισμό. Εκτιμάται ότι η Ελλάδα κατά τη διάρκεια της σύγχρονης εποχής ήταν σε πιστωτική καραντίνα για περίπου 90 χρόνια

Η πρώτη καταγεγραμμένη αθέτηση πληρωμών χρέους στην ελληνική ιστορία συνέβη στον τέταρτο αιώνα π.Χ., όταν 13 πόλεις –κράτη πήραν δάνειο από το Ναό της Δήλου. Οι περισσότεροι από τους οφειλέτες δεν πλήρωσαν . Συνολικά εκτιμάται ότι δεν εξοφλήθηκε το 80% των υποχρεώσεων.

Στην σύγχρονη ελληνική ιστορία , το πρώτο επεισόδιο αθέτησης της υποχρέωσης πληρωμής χρέους συνέβη κατά την περίοδο του πολέμου ανεξαρτησίας, και το τελευταίο ήταν κατά τη διάρκεια της Μεγάλη Ύφεση στις αρχές του 1930. Το 1824 , η κυβέρνηση της επαναστατημένης Ελλάδας προσπάθησε να κλείσει ένα δάνειο £ 472.000 από το Χρηματιστήριο του Λονδίνου. Το ποσό υπερκαλύφθηκε καθώς οι αγοραστές ήταν υποχρεωμένοι να καταθέσουν μόνο το 10% της τιμής αγοράς με την υπόσχεση να καταβάλουν το υπόλοιπο την πάροδο του χρόνου. Ένα πρόσθετο δάνειο των £ 1.100.000 κλείστηκε το 1825. Το ατυχές γεγονός για τα δύο αυτά δάνεια ήταν ότι οι κερδοσκόποι και οι μεσάζοντες στο Λονδίνο «εφαγαν» τα λεφτά πριν ακόμα φτάσουν στην Ελλάδα Οι τόκοι δεν καταβλήθηκαν ποτέ στους κατόχους ομολόγων και η αξία τους έπεσε κατακόρυφα και έφτασε να είναι ένα κλάσμα του ονομαστικής αξίας. Το 1878 , καθώς οι τόκοι έτρεχαν η Ελλάδα τα δάνεια αυτά είχαν φτάσει στο ιλλιγιώδες ποσό των 10.000.000 λιρών.

Το 1832, εκδόθηκε ένα άλλο δάνειο, ύψους 60.000.000 δραχμών. Το δάνειο που οργάνωσε η γαλλική, ρωσική κυβέρνηση προορίζονταν για οικοδόμηση του ελληνικού κράτους. Παρόλα αυτά τα κεφάλαια σπαταλήθηκαν για την τη συντήρηση του Όθωνα. Η Ελλάδα εξυπηρετούσε το δάνειο μέχρι το 1843, όταν η τότε κυβέρνηση σταμάτησε τις πληρωμές. Μετά από αυτό , η Ελλάδα ήταν αποκλεισμένη από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές για δεκαετίες. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου , η κυβέρνηση δανειζόνταν μέσω της Εθνικής Τραπέζης η οποία παρείχε κεφάλαια με επιτόκια που ήταν δύο φορές υψηλότερα απο το διεθνές επιτόκιο δανεισμού.

Μετά η ελληνική κυβέρνηση άρχισε να εξυπηρετεί της δανειακές της υποχρεώσεις και το 1878, η παγκόσμια κεφαλαιαγορά άνοιξε και πάλι για την Ελλάδα και, οι δανειστές ήταν ιδιαίτερα πρόθυμοι να της παρέχουν κεφάλαια. Ο δανεισμός αυξήθηκε σε μη βιώσιμα επίπεδα και η κυβέρνηση ανέστειλε τις πληρωμές του εξωτερικού χρέους το 1893. Το 1898, η εξωτερική πίεση οδήγησε την Ελλάδα να αποδεχθεί τη δημιουργία της Διεθνούς Επιτροπής για την ελληνική διαχείριση του χρέους. Η επιτροπή αυτή παρακολουθούσε την οικονομική πολιτική της χώρας, καθώς και τα συστήματα συλλογής και διαχείρισης των φορολογικών εσόδων.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, πολλές χώρες δήλωσαν αδυναμία πληρωμής των υποχρεώσεων που απέρεαν από τα κρατικά ομόλογα χρέους που είχαν εκδόσει . Αυτό ήταν απότοκο της μεγάλης ύφεσης του 1929. Μία από τις χώρες αυτές ήταν και η Ελλάδα η οποία το 1932 σταμάτησε να εξυπηρετεί το εξωτερικό της χρεος και μπήκε σε χρηματοοικονομική «καραντίνα» από τις διεθνείς χρηματαγορές. Η καραντίνα διήρκεσε μέχρι το 1964

Μία καλά στημένη μηχανή που θα οδηγήσει χιλιάδες έλληνες στα ταμεία της εφορίας αποδεικνύεται η ρύθμιση για τον τρόπο με το οποίο θα γίνονται εφεξής οι μεταβιβάσεις των ακινήτων. Η υποχρέωση της δήλωσης ουσιαστικά καθιστά υποχρεωτική τη υπαγωγή σε ρυθμίσεις είτε των ημιυπαιθρίων είτε των αυθαιρέτων όσους έχουν παρανομίες σε ημιυπαίθριους, υπόγεια, πιλοτές ή άλλες παραβάσεις μέσα στο νόμιμο περίγραμμα της οικοδομής, αλλά δεν τις έχουν τακτοποιήσει ως τώρα με τις διατάξεις του σχετικού νόμου (3843/2010). Η προθεσμία γι' αυτές τις περιπτώσεις λήγει στις 31 Οκτωβρίου, αλλά -αν θέλουν- μπορούν να τα ταχτοποιήσουν με βάση το νέο νόμο για τα αυθαίρετα (4014/2011), ανάλογα με τα πρόστιμα που προκύπτουν για την κάθε επιλογή. Με δεδομένη την οικονομική δυσπραγία , χιλιάδες ιδιοκτήτες θα βρεθούν σε αδυναμία να πουλήσουν ακίνητα που παρουσιάζουν κάποιο πολεοδομικό πρόβλημα γιατί δεν θα έχουν την δυνατότητα να πληρώσουν τα υπέρογκα πρόστιμα που «μεταμορφώνονται» σε βεβαιωμένους φόρους.

«Οι τιμές των κατοικιών θα πρέπει να υποχωρήσουν για να κινηθεί η αγορά». Με αυτές τις λέξεις κορυφαίος τεχνοκράτης του υπουργείου Οικονομικών έδωσε το στίγμα των προθέσεων της Κυβέρνησης για την αγορά κατοικίας ερμηνεύοντας ταυτόχρονα την συνεχή και ανελέητη φορολόγηση της ιδιωτικής ακίνητης περιουσίας. Σύμφωνα με τις απόψεις που διατύπωσε στο realestatenews.gr , ο ίδιος παράγοντας οι τιμές των κατοικιών εξακολουθούν να βρίσκονται σε πολύ υψηλά επίπεδα σε σύγκριση με τις ανταγωνιστικές αγορές και το γεγονός αυτό καθιστά «την ανάκαμψη ανέφικτη»!!! Παράλληλα, στην ίδια συζήτηση αναφέρθηκε ότι οι μέχρι στιγμής επιβαρύνσεις στην ιδιωτική περιουσία δεν αποτελούν εμπόδιο στην ανάκαμψη καθώς «η συνολική φορολογική υποχρέωση που προκύπτει για παράδειγμα από τα τεκμήρια δεν είναι σημαντική για το μέσο έλληνα φορολογούμενο».

Πρέπει να σημειωθεί ότι , στο υπουργείο Οικονομικών αναζητούν τρόπους ώστε να διαχειριστούν το ήδη βαρύ πολιτικό κλίμα που επικρατεί στην αγορά καθώς αναζητούνται τρόποι ώστε να «δημιουργηθεί προς τα έξω η εικόνα μίας Κυβέρνησης η οποία υπολογίζει την αγορά ακινήτων». Στα πλαίσια αυτά μάλιστα δεν θα πρέπει να αποκλειστεί το ενδεχόμενο να περιληφθούν στο νομοσχέδιο ορισμένες παρεμβάσεις «φωτοβολίδες» , που θα στοχεύουν περισσότερο στην κοινή γνώμη και λιγότερο στην ανάκαμψη της αγοράς.

Πληροφορίες μάλιστα φέρουν, τους τεχνοκράτες του υπουργείου να αναζητούν «παρεμβάσεις εντυπωσιασμού» ανάλογες με αυτές της αναστολής του πόθεν έσχες οι οποίες στην πραγματικότητα δεν θα επιφέρουν καμία ουσιαστική φορολογική ελάφρυνση στα ακίνητα αφού θα εξουδετερώνονται από άλλες ρυθμίσεις που ισχύουν. Για παράδειγμα στην περίπτωση του πόθεν έσχες το τυχόν όφελος που προκύπτει αντισταθμίζεται με τους επιπλέον φόρους που θα κληθεί να πληρώσει ο φορολογούμενος από τα τεκμήρια κατοικίας.