Αυτή την ώρα, που Ιρλανδοί είναι στους δρόμους, το ερώτημα για το που πάει η ΕΕ και κυρίως ποιους εξυπηρετεί αυτή η νέα ΕΕ προβάλλει πιο επίκαιρο από ποτέ άλλοτε. Από τη συνθήκη της Ρώμης , όταν οι Ευρωπαίοι προσπάθησαν μπρός στο βάρος του ψυχρού πολέμου να αναθεωρήσουν τις βασικές επιλογές της εξωτερικής τους πολιτικής ,μέχρι σήμερα η Ευρώπη εμφανίζονταν ότι προσπαθεί να μετεξελιχθεί από μία γεωγραφική ενότητα σε μία πολιτική και οικονομική οντότητα. Ο στόχος μπορεί να ήταν κοινός αλλά τα κίνητρα αποδεικνύεται ότι ήταν εντελώς διαφορετικά. Αυτό άλλωστε αποδείχθηκε στην διάρκεια των 56 χρόνων.

Στην πορεία αυτών των ετών η διαδικασία ενοποίησης (;) βασίστηκε σε κάποιες σιωπηλές παραδοχές . Για παράδειγμα, στον κυρίαρχο οικονομικό και πολιτικό ρόλο της Γερμανίας αλλά και στον επικουρικό ρόλο της Γαλλίας . Αυτή η βασική επιλογή ανέτρεπε παραδοχές αιώνων στην ευρωπαϊκή σκηνή καθώς μέχρι και τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο το βασικό διπλωματικό δόγμα της Γαλλίας ήταν ότι η Γερμανία αποτελούσε την βασική της απειλή. Τον 19ο αιώνα μάλιστα αποδείχθηκε ότι η συμμαχία του Ναπολέοντα του Γ΄ με την Γερμανία του Βίσμαρκ δεν ήταν παρά μία κίνηση στην παρτίδα σκάκι στην προσπάθεια του θεμελιωτή της γερμανικής ενοποίησης να προχωρήσει όσο το δυνατόν συντομότερα στο κτίσιμο μίας ενιαίας παντοδύναμης στην κεντρική Ευρώπη Γερμανίας.

Μία άλλη παραδοχή ήταν ο ρόλος των υπόλοιπων Ευρωπαίων στην δημιουργία του εμπορικού πλεονάσματος της Γερμανίας. Αν και πριν από ένα χρόνο η γαλλίδα υπουργός Οικονομικών σε μία συνέντευξή της είχε ορθά κοφτά πει ότι η ανάπτυξη της Γερμανίας οφείλεται στους άλλους ευρωπαίους που απορροφούσαν την παραγωγή τους, εντούτοις αποσιώπησε (;) ότι η πολιτική της οικονομικής εξάρτησης είχε ακολουθηθεί και στην διάρκεια του μεσοπολέμου με το περίφημο κλήρινγκ. Κοντολογίς ξέχασε να πει ότι η χρήση της οικονομίας ως βασικού συστατικού των κεντρικών επιδιώξεων της Γερμανίας δεν είναι κάτι καινούργιο αφού στο παρελθόν είχε εφαρμοστεί με στόχο την ενίσχυση του ρόλου της στην ηπειρωτική Ευρώπη.

Πρακτικά λοιπόν αυτά που ζούμε σήμερα είναι ιστορίες που έχουν ξαναπαιχθεί -με διαφορετικούς πρωταγωνιστές και με διαφορετικούς τρόπους – με προφανή στόχο την εκγερμανοποίηση της Ευρώπης. Και ενώ οι Ευρωπαίοι έτριβαν τα χέρια τους για την γενναιοδωρία ,των συνεταίρων τους που οδήγησαν την ήπειρο σε δύο παγκόσμιους πολέμους , το Βερολίνο είχαν ξεκάθαρες προτεραιότητες : Δεν ήταν συνέταιροι αλλά Γερμανοί.

Αυτό προφανώς αντιλήφθηκαν οι πρυτάνεις της διεθνούς διπλωματίας Βρετανοί και αρνήθηκαν να ενταχθούν στο ευρώ. Τι και αν κάποιοι μίλησαν για ιδιορρυθμία . Τι και αν κάποιοι τους χλεύασαν για τον απομονωτισμό τους . Τι και αν κάποιοι τους χαρακτήρισαν ως ξεπεσμένους αριστοκράτες που αρνούνται να προσαρμοστούν στις νέες εποχές. Αυτοί φαίνεται ότι δεν είχαν ξεχάσει ότι από τα τέλη του 19ου αιώνα ο στόχος της Γερμανίας ήταν ο έλεγχος της ηπείρου αρχικά και των θαλάσσιων οδών προς τις κτήσεις στην συνέχεια . Και πως θα μπορούσαν να ξεχάσουν με τόσο βαρύ τίμημα που πλήρωσαν. Η απώλεια των κτήσεων και η εξάρτηση από τα ξαδέλφια τους ,αμερικάνους προκειμένου να αποτρέψουν αυτή τη προοπτική είναι μία πραγματικότητα που την «πληρώνουν» ακόμα και σήμερα . Φαίνεται ότι αυτοί ήταν οι βασικοί λόγοι που τους κράτησαν έξω από το ευρώ.

Σε όλο αυτό το παιγνίδι κυριαρχίας , η Ελλάδα φαίνεται ότι έπαιξε το ρόλο του «λαγού» καθώς οι ηγέτες της αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων . Για πιο λόγο;

Καταρχήν μπέρδεψαν την εσωτερική πολιτική σκηνή με την διεθνή πολιτική σκακιέρα θεωρώντας ότι με επιλογές του στυλ :«χρεοκοπούμε» , «οι προηγούμενοι έλεγαν ψέματα» μετέτρεψαν ένα διαχειρίσιμο οικονομικά και πολιτικά πρόβλημα σε άλλοθι επιβολής οικονομικού ελέγχου.

Στην συνέχεια δημοσιοποίησαν οι ίδιοι την δημιουργική λογιστική που ακολουθήθηκε από το 2000 μέχρι σήμερα δίνοντας όπλα σε εκείνους που ήθελαν να χρησιμοποιήσουν την κρίση ως εργαλείο πολιτικού ελέγχου.

Και ακολούθησε η εκχώρηση όλων των διπλωματικών όπλων που είχαν στο οπλοστάσιο τους. Δεν «κατάλαβαν» ότι το κόστος της Γερμανίας από την κατάρρευση του ευρώ ήταν πολύ μεγαλύτερο από το κόστος διάσωσης της οικονομίας μίας περιφερειακής ευρωπαϊκής χώρας όπως η Ελλάδα. Στην μία περίπτωση το ευρώ ήταν το εργαλείο για τον παγγερμανισμό που έχει πολύ μεγαλύτερο ειδικό βάρος από τα μερικά δισεκατομμύρια του χρέους. Ίσως εξαπατήθηκαν πιστεύοντας ότι απέναντι τους έχουν συνεταίρους. Ίσως αναζητούσαν μία σανίδα σωτηρίας …

Σήμερα , στην θέση της Ελλάδος βρίσκεται η Ιρλανδία και αύριο μπορεί η Πορτογαλία ή η Ισπανία. Το πιθανότερο όμως είναι να μη βρεθεί κανείς αφού η «πολιτική των κανονιοφόρων» που ακολουθεί η γερμανική Ευρώπη παρέχει πολύ ισχυρά επιχειρήματα για το πού μπορεί να οδηγηθεί μία χώρα όταν λέει ΟΧΙ. Ίσως να μη είναι τόσο τυχαία η δήλωση του βρετανού πρωθυπουργού για την παροχή βοήθειας στην Ιρλανδία. Το ερώτημα που ανακύπτει πλέον,  είναι αν θέλουμε μία τέτοια Ευρώπη. Μία Ευρώπη , που θα δουλεύει για την Γερμανία θα στηρίζει τον παγγερμανισμό και θα απεμπολεί αργά-αργά το ρόλο του ομότιμου συνεταίρου. Ίσως από την απάντηση σε αυτή την ερώτηση να προκύψει και το μεγαλύτερο διπλωματικό όπλο στην δυσοίωνα αυτή προοπτική που υπάρχει σήμερα.

ΥΓ: Κάποιοι θα αναρωτηθούν τι δουλειά έχει αυτό το άρθρο σε μία εφημερίδα ακινήτων. Η απάντηση είναι απλή: Η αρχή της επιβίωσης είναι η αντίληψη του περιβάλλοντος . Η αντίληψη αυτή παρέχει την δυνατότητα προσαρμογής σε αυτό που έρχεται...

Αυτός ο τόπος είναι παράξενος. Δημιουργεί και καταστρέφει . Επιβεβαιώνεται και αυτοαναιρείται. Αγιοποιεί και δαιμονοποιεί. Αποδέχεται και απορρίπτει. Αγαπά τους ήρωες στα μπαλκόνια και οργίζεται κάθε φορά που οι περιστάσεις απαιτούν να πάρει αυτός τη σκυτάλη. Προτιμά να διαβάζει τα παραμύθια παρά να προσπαθεί να κάνει τη ζωή του …παραμύθι. Θαυμάζει τους οραματιστές αλλά επιλέγει αυτούς που του μοιάζουν. Και το κυριότερο ; Προτιμά να διαβάζει-ή μάλλον να ακούει-την ιστορία παρά να την γράφει αυτός…

Η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι αυτά τα αντιφατικά χαρακτηριστικά καθορίζουν τον δημόσιο βίο αυτής της χώρας από το 1830 μέχρι σήμερα. Από πού να αρχίσει και που να τελειώσει κανείς. Από το Μαυροκορδάτο , από τους απίθανους πρωθυπουργούς που κυβέρνησαν αυτή την χώρα από τον αποτυχημένο ελληνοτουρκικό πόλεμο μέχρι και την επανάσταση του 1909 , από την εκλογική πανωλεθρία του Βενιζέλου το 1920, από τους δικτατορίσκους του μεσοπολέμου, από τις μεταπολεμικές κυβερνήσεις της υποτέλειας ;

Στις περισσότερες από τις περιπτώσεις, οι έλληνες ήταν εκείνοι που επέλεξαν , στήριξαν με την σιωπή τους και αναθεμάτισαν όταν πλέον δεν είχαν να διακινδυνεύσουν απολύτως τίποτε. Φυσικά , η ιστορία φρόντιζε να εξωραΐζει το χθες , μετατρέποντας τους άχρηστους σε φωτισμένους, την ανοχή σε σιωπηρή αντίσταση και την συναλλαγή σε πολιτική. Και για να έχουν όλοι την συνείδηση και την υστεροφημία τους σε ισορροπία φρόντιζαν να αναθεματίζουν όλους εκείνους που είχαν την αποκοτιά να παρουσιάσουν τα πράγματα με το όνομα τους. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με το σήμερα;

Και όμως έχουν καθώς ο τόπος βρίσκεται σε ένα πρωτόγνωρο αδιέξοδο και συμπεριφέρεται σαν να μη τον αφορά ότι γίνεται γύρω του. Η οικοδομή καταρρέει με 70.000 ανθρώπους στην ανεργία. Η μικρομεσαία επιχείρηση οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια σε αφανισμό και όχι μόνο επικρατεί η σιωπή αλλά –σε πολλές περιπτώσεις-και η ενθάρρυνση από εκείνους που πιστεύουν ότι η ευημερία η δική τους προϋποθέτει την καταστροφή του συναδέλφου τους. Η βιοτεχνία εξαφανίζεται και οι λιγοστοί βιοτέχνες που έχουν απομείνει είτε φεύγουν είτε μεταμορφώνονται σε εμπόρους και εισαγωγείς. Εργασιακά δικαιώματα που αποκτήθηκαν από τις προηγούμενες γενιές απεμπολούνται από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες μέσα σε μία συνωμοσία σιωπής και υποταγής.

Αύριο αν εξακολουθήσουν να πηγαίνουν έτσι τα πράγματα θα αρχίσουν να αλλάζουν χέρια περιουσίες για ένα «κομμάτι ψωμί », βορά στην κρίση και στην βουλιμία των απογόνων –πνευματικών και βιολογικών-των δοσίλογων και των μαυραγοριτών της κατοχής.

Δυστυχώς , αυτή είναι η σημερινή και η αυριανή πραγματικότητα , στην οποία έννοιες όπως ,κοινωνική αλληλεγγύη , κράτος πρόνοιας , κοινωνία πολιτών έχουν αντικατασταθεί από άλλες όπως για παράδειγμα χρέος , ελλείμματα και ελεύθερη αγορά. Αυτή είναι η τεράστια αλλαγή που συντελείται στη χώρα , η οποία με πρωτόγνωρη -για τον προβαλλόμενο κοινωνικό πολιτισμό της-ταχύτητα οδηγείται σε μία βίαιη αλλαγή όλων των σταθερών που την χαρακτήριζαν από την μικρασιατική καταστροφή μέχρι σήμερα.

Κάποιοι θα αντιπαραθέσουν το επιχείρημα ότι όλα αυτά που βιώνουμε σήμερα είναι αποτέλεσμα των υπερβολών του χθες. Ο κ. Πάγκαλος με τη περίφημη ρήση «μαζί τα φάγαμε» σίγουρα είναι μεταξύ αυτών που πιστεύουν ότι οι «μαϊμούδες» ανάπηροι, η σπατάλη στα φάρμακα, οι αλόγιστες προσλήψεις και όλες οι στρεβλώσεις του ελληνικού κράτους είναι η αιτία των σημερινών δεινών. Κανείς λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι –και- αυτά οδήγησαν στο σημερινό αδιέξοδο. Το πρόβλημα είναι όμως η δοσολογία.

Για παράδειγμα πόσα εκατομμύρια «μαϊμούδες» ανάπηροι αντιστοιχούν στις άχρηστες αγορές οπλικών συστημάτων; Πόσοι εργαζόμενοι αναλογούν στις υπερτιμολογήσεις στις προμήθειες των νοσοκομείων; Πόσοι …. Και σε τελευταία ανάλυση ποιος έβαλε υπογραφή στο μεγάλο αυτό φαγοπότι ; που ήταν τα εντεταλμένα όργανα της πολιτείας που ελέγχουν τις προμήθειες; Μήπως όταν χρησιμοποιεί ο κ. Πάγκαλος την λέξη «μαζί» αποσιωπά την αναλογία ευθύνης ; Γιατί πώς να το κάνουμε δεν μπορεί ένας ανάπηρος «μαϊμού» να έχει το ίδιο ποσοστό ευθύνης με εκείνο(ους) που υπέγραψε (αν) τις συμβάσεις του ΟΣΕ . Ακόμα και αυτή η περίφημη φοροδιαφυγή είναι αποτέλεσμα της δράσης των πολιτικών. Σήμερα οι εκπρόσωποι των κατασκευαστών τα είπαν όλα με δύο φράσεις. Το δημόσιο τους χρωστά 1,8 δις αλλά απαιτεί τον ΦΠΑ εντός διμήνου .

Ποιος λοιπόν δημιουργεί –και προκαλεί -την φοροδιαφυγή; Και όταν όλα θα αλλάξουν -και ακόμα περισσότερα θα έχουν χαθεί-τότε η ιστορία θα έλθει να μιλήσει για την αντίδραση του λαού και την σωτηρία του έθνους …

Σήμερα το πρωί, η τρόικα παρουσιάζει, σε συνέντευξη Τύπου, τα συμπεράσματα από τον πρόσφατο έλεγχο της οικονομίας, καθώς χθες το βράδυ, ολοκληρώθηκε η μαραθώνια συνάντηση, στο υπουργείο Οικονομικών, των επικεφαλής της τρόικας με τον υπουργό Οικονομικών Γιώργο Παπακωνσταντίνου, με συμφωνία μεταξύ των δύο πλευρών σχετικά με την επικαιροποίηση του μνημονίου στο σκέλος των διαρθρωτικών αλλαγών. Το κείμενο του επικαιροποιημένου μνημονίου αναμένεται να δημοσιοποιηθεί το επόμενο 15νθήμερο. Με βάση το πόρισμα των ελεγκτών, το ΔΝΤ θα αποφασίσει να εκταμιεύσει τον Δεκέμβριο το τμήμα της τρίτης δόσης του δανείου που του αναλογεί, ενώ από την πλευρά της, η ευρωζώνη θα προχωρήσει στην εκταμίευση του δικού της μεριδίου τον Ιανουάριο. Σύμφωνα με πληροφορίες, οι μετατάξεις των υπαλλήλων των ΔΕΚΟ θα λογίζονται ως νέες προσλήψεις και θα εντάσσονται στον κανόνα «μια πρόσληψη για κάθε 5 αποχωρήσεις» από το Δημόσιο. «Χρυσή τομή» βρέθηκε, σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, και στο θέμα των επιχειρησιακών συμβάσεων και της υπερίσχυσης των κλαδικών. Η τρόικα ζητεί επίσης να επιταχυνθούν οι κινήσεις και όσον αφορά στο νέο φορολογικό νομοσχέδιο και την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, όπως και στο άνοιγμα όλων ανεξαιρέτως των «κλειστών επαγγελμάτων». Στις συζητήσεις με την κυβέρνηση έχει τεθεί, παράλληλα, το ζήτημα να υλοποιηθούν νωρίτερα ορισμένες αλλαγές, οι οποίες, με βάση τις αρχικές δεσμεύσεις του μνημονίου, θα υλοποιούνταν από το β΄ εξάμηνο του επομένου έτους. Το νέο «τεστ» για την ελληνική οικονομία, στο πλαίσιο της εκταμίευσης της τέταρτης δόσης του δανείου, προσδιορίζεται χρονικά για τον προσεχή Μάρτιο.

Η στάση της κυρίας Μερκελ απέναντι στην Ελλάδα , στην Ιρλανδία και στην Πορτογαλία σε πολλούς προξενεί απορίες σε άλλους οργή ενώ κάποιοι τρίτοι απλώς πείθονται ότι το παζλ που ξεκίνησε πριν απο ένα χρόνο αρχίζει σιγά να σχηματοποιείται με την Γερμανία να προσπαθεί απροκάλυπτα πλέον να πάρει τον πολιτικό έλεγχο της Ευρώπης. Η μέθοδος της σαλαμοποίησης επαναλήφτηκε. Αυτή την φορά στη θέση της Τσεχοσλοβακίας, της Ουγγαρίας και της Πολωνίας βρίσκονται  οι νότιοι της Ευρώπης με την Ιρλανδία απο κοντα.

Το realestatenews.gr πιστεύει ότι ζούμε ιστορικές στιγμές καθώς όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αλλλαγή του πολιτικού και οικονομικού χάρτη της ηπειρωτικής Ευρώπης. Αν το τέλος της ιστορίας θα είναι η επικράτηση του γερμανικού επεκτατισμού κανείς δεν μπορεί να το γνωρίζει.

Αυτή η εφημερίδα είχε πριν λιγότερο απο ένα χρόνο επισημάνει αυτή την προοπτική. Για το λόγο αυτό αναδημοσιεύουμε το σχετικό άρθρο που είχε αναρτηθεί στις αρχές Μαρτίου 2010:

"Πριν εβδομήντα δύο χρόνια υπήρξε η συμφωνία του Μονάχου που επικεντρώνονταν στις γερμανικές απαιτήσεις για τον διαμελισμό της Τσεχοσλοβακίας.

Οι βρεταννοί(Τσαμπερλεν) και οι γάλλοι(Νταλαντιέ) τότε, ενέδωσαν στις γερμανικές πιέσεις και υποχώρησαν. Τότε στην επιστροφή του , ο βρεταννός πρωθυπουργός είχε υποστηρίξει ότι η συμφωνία αυτή έσωσε την ειρήνη.

Στην πραγματικότητα όπως αναφέρει και ο Χενρι Κισσινγκερ ;"Το Μοναχο έχει πάρει θέση στο λεξιλόγιο μας σαν μία συγκεκριμένη παρεκτροπή-η τιμωρία για όσους υποκύπτουν σε εκβιασμούς."

Δεν χρειάστηκε να περάσουν πάρα πολλά χρόνια για να διαπιστώσουν ότι η ειρήνη δεν μπορούσε να σωθεί αφού το πραγματικό πρόβλημα όπως και στο α΄παγκόσμιο πόλεμο αλλά και στην Γερμανία του Μπισμαρκ ήταν ο γερμανικός πολιτικός επεκτατισμός ο οποίος έπαιρνε αναλογα την περίοδο άλλη μορφή απο την realpolitik του Μπισμαρκ, στη χρήση πολεμικής βίας ή και στην χρήση οικονομικής βίας. Οι πρωταγωνιστές του Μονάχου μάλιστα που έγιναν σχεδόν συνώνυμα της υποχωρητικότητας και της ενδοτικότητας είδαν τις χώρες τους -με άλλη ηγεσία -να συγκρούονται με την Γερμανία. Ενδεχομένως , να σκέπτονταν ότι η σύγκρουση αυτή και τα εκατομμύρια των ανθρώπων που χάθηκαν θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν δεν υπεργραφαν το Μόναχο.

Σήμερα η ιστορία αυτη ίσως είναι πιο επίκαιρη απο ποτέ άλλοτε. Τι και αν έχουν αλλάξει τα ονόματα και τα τοπωνύμια; Τι και αν έχουν αλλάξει τα ονόματα των χωρών; Τι και να στη μία περίπτωση μίλαγαν για εδαφικό διαμελισμό και σήμερα για οικονομικό έλεγχο; Τι και αν η μηχανή του χρόνου προχώρησε μπροστα; Η αλήθεια είναι ότι και πάλι στην ευρωπαϊκή πολιτική αρένα συγκρούνονται δύο πολιτισμοί, που ο ένας είναι διαχρονικά αμετάβλητος ενώ ο άλλος πάσχει απο ιστορική αμνησία".