Κάποιες σκέψεις για τις εκλογές

Αυτή η ηλεκτρονική εφημερίδα προσπάθησε στον ένα χρόνο που βρίσκεται στον «αέρα» να παρουσιάζει ,να αναλύει και –κάποιες φορές- να κριτικάρει αποφάσεις και πρακτικές των πολιτικών. Πάγια αρχή της είναι ότι δεν μπορούμε να μιλάμε για πολιτικούς-σωτήρες ή για πολιτικούς –μεσσίες. Αντίθετα είναι υποχρέωση όλων των πολιτών να μιλάμε για πολιτικές που εκπορεύονται από τις αποφάσεις, τις πρακτικές και τις επιλογές των προσώπων . Άλλωστε , όπως είναι γνωστό η ιστορία δεν γράφεται με βάση τα πρόσωπα αλλά με τις πολιτικές που ακολουθούν.

Πριν ένα χρόνο περίπου με μία σειρά άρθρων, προειδοποιήσαμε για λαθεμένες επιλογές στην διαχείριση της δημοσιονομικής κρίσης. Μιλήσαμε , χρησιμοποιώντας την ιστορική εμπειρία, για ευκαιρίες που κινδυνεύουν να χαθούν στην ευρωπαϊκή σκηνή αλλά και για τον κίνδυνο που παραμονεύει να χρησιμοποιηθεί η ελληνική κρίση χρέους για να ανατραπούν οι θεμελιώδεις αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης , όπως είχαν διατυπωθεί στην συνθήκη της Ρώμης. Είχαμε επισημάνει ταυτόχρονα ότι η δημοσιονομική κρίση θα μπορούσε να προσφέρει μία ιστορική ευκαιρία για την εκφορά ενός τεκμηριωμένου αντιπολιτευτικού λόγου που θα ξεπερνά τις κομματικές αγκυλώσεις και θα συμβάλλει στις κοσμογονικές αλλαγές που ήταν «επί θύραις».

Δυστυχώς , η πραγματικότητα αποδείχθηκε πολύ σκληρή αφού ανέδειξε τις αγκυλώσεις του πολιτικού /κομματικού συστήματος -και αυτό αφορά τόσο την συμπολίτευση όσο και την αντιπολίτευση. Η μεν οδήγησε την χώρα σε συνθήκες διεθνούς οικονομικού ελέγχου και η δε , όχι μόνο δεν κατάφερε να αρθρώσει τεκμηριωμένο πολιτικό λόγο, αλλά συνέβαλλε σε σημαντικό βαθμό στην απαξίωση της πολιτικής ζωής του τόπου.

Γιατί αναφέρουμε όλα αυτά; Διότι πολλοί αναγνώστες με ηλεκτρονικά μηνύματα που έστειλαν κατέκριναν την εφημερίδα για την  απόσταση που κρατά από τις αυτοδιοικητικές εκλογές . Όμως η στάση αυτή είναι κατά την γνώμη μας η πιο ενδεδειγμένη σε αυτές τις εκλογές οι οποίες είναι κατ ΄ επίφαση δημοτικές. Στην πραγματικότητα η σιωπή δεν είναι τίποτε άλλο παρά σεβασμός στο αναγνώστη ο οποίος για πρώτη φορά αναγκάζεται να συνδέσει την επιλογή του για το ποιος μπορεί να αντιμετωπίσει το αποχετευτικό πρόβλημα του χωριού του ή της συνοικίας του με το Μνημόνιο.

Και αυτό γιατί η στάση του «μεταφράζεται» από κάποιους ως ψήφος εμπιστοσύνης ή αποδοκιμασίας στις επιλογές του κόμματος που κυβερνά . Για πρώτη φορά Κυβέρνηση και αντιπολίτευση προειδοποιούν απροκάλυπτα τον υπέργηρο ψηφοφόρο στα Άγραφα ότι δεν θα πρέπει να αποφασίσει με κριτήριο την υποψηφιότητα του γιού του στο τοπικό συμβούλιο αλλά με κριτήριο το μνημόνιο.

Μιλάμε δηλαδή για μία απόλυτη σχιζοφρένεια που συνδέει τον βόθρο με το μνημόνιο και στην οποία θα πρέπει να προσαρμοστεί ο ελληνικός λαός. Ε , λοιπόν εμείς δεν δεχόμαστε τέτοιου είδους διλλήματα . Δεν τα δεχόμαστε επειδή γνωρίζουμε ότι σε μία δημοκρατική πολιτεία οι απαντήσεις μπορούν να δοθούν με άλλους τρόπους πχ με δημοψήφισμα και όχι με τον ευτελισμό του θεσμού της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Δεν πιστεύουμε ότι πρέπει να μπούμε σε ένα διάλογο που εξυπηρετεί μόνο εκείνους που έχουν τις καρέκλες και τους άλλους που τις εποφθαλμιούν.

Πιστεύουμε, δηλαδή , ότι η πολιτική αποκλειστικό στόχο έχει την ευημερία των πολιτών και όχι των πολιτικών Και για να γίνουμε πιο σαφείς θα χρησιμοποιήσουμε ένα παράδειγμα: Με αφορμή ένα άρθρο του realestatenews.gr το οποίο αναπαρήγαγε η Κυριακάτικη ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ ήλθε για μία ακόμα φορά στην επιφάνεια το θέμα του ιστορικού κέντρου.

Εφημερίδες, τηλεοπτικές εκπομπές , πολιτικοί , ακαδημαϊκοί και δημοσιογράφοι «ανακάλυψαν»  την γκετοποίηση του ιστορικού κέντρου της πρωτεύουσας και τα παιγνίδια που παίζονται εκεί. Ο λόγος τους καταγγελτικός όμως όλοι τους ξέχασαν το θέμα των ευθυνών. Και αυτό γιατί οι ευθύνες είναι διακομματικές. Η κυρία Διαμαντοπούλου όταν ήταν αντιπολίτευση είχε καταθέσει ερώτηση στην Βουλή για την γκετοποίηση του κέντρου. Ο Άρειος Πάγος είχε παρέμβει ζητώντας από την τότε Κυβέρνηση -και σημερινή αντιπολίτευση -να αναζητήσει υπευθυνους. Τα υπόλοιπα κοινοβουλευτικά κόμματα είχαν καταγγείλει τους δύο μεγάλους του πολιτικού συστήματος για αδιαφορία αλλά δεν έκαναν τίποτε απολύτως για να πιέσουν.

Και τι έγινε; Τιποτε! Μα τι θα μπορούσαν να κάνουν θα αναρωτηθείτε κάποιοι από εσάς. Αντί, να φωνάζουν, να κάνουν πορείες και να διχάζουν μπορούσαν να παρεμβαίνουν καθημερινά στις «καυτές» περιοχές με συναυλίες , εκθέσεις, ομιλίες, ιατρικές πρωτοβουλίες και ότι άλλο μπορεί να «γεννήσει» η ανθρώπινη φαντασία.

Ας πήγαιναν καθημερινά στην γωνία της Σοφοκλέους με την Σωκράτους εκεί που τα ναρκωτικά έχουν γίνει καθεστώς. Σίγουρα , η επίμονη και η επώνυμη παρουσία τους θα ανάγκαζε τους άλλους να κινητοποιηθούν ενώ θα αναδείκνυε και την έλλειψη βούλησης των κατά καιρούς κυβερνώντων να σχεδιάσουν και να εφαρμόσουν ουσιαστικές πολιτικές και όχι να προσπαθούν να μας πουν ότι με αναπλάσεις πλατειών θα το λύσουν.

Αν ο δήμαρχος και το δημοτικό συμβούλιο του μεγαλύτερου δήμου της χώρας ήθελαν να παρέμβουν στον Άγιο Παντελεήμονα έπρεπε να είναι καθημερινά ΕΚΕΙ και να προσπαθούν να συμφιλιώσουν και όχι να διχάσουν. Τι έκαναν ; Απείχαν και άφησαν ελεύθερο το έδαφος για διάφορες ακραίες απόψεις που όξυναν ακόμα περισσότερο το ήδη φορτισμένο κλίμα

Εμείς πιστεύουμε στις λύσεις . Στο ρεαλισμό, που αναδεικνύεται από τον καλοπροαίρετο διάλογο ο οποίος είναι εστιασμένος στο συμφέρον των πολιτών-δημοτών . Στην συναίνεση που δεν διχάζει αλλά ενώνει. Στην αποδοχή της αντίθεσης και όχι στον προσχηματικό διάλογο.

Σε αυτές τις εκλογές δεν είδαμε τίποτε από όλα αυτά. Αντίθετα βρεθήκαμε απέναντι σε κούφια λόγια και σε αυτοπροσδιοριζόμενους σωτήρες και για όλους αυτούς του λόγους επιλέξαμε να σιωπήσουμε …