Απαισιοδοξία των πολιτών για την πορεία της χώρας και ιστορικά χαμηλά για το δικομματισμό καταγράφει δημοσκόπηση της εταιρείας GPO για το Mega. Παράλληλα, οι πολίτες διαπιστώνουν πρόβλημα συντονισμού στην κυβέρνηση και ζητούν, εν όψει του ανασχηματισμού, υπουργό-συντονιστή. Στο ερώτημα πόσο αισιόδοξοι είναι για την πορεία της χώρας, οι οκτώ στους δέκα ερωτώμενους (79,6%) εμφανίζονται απαισιόδοξοι, απαντώντας «λίγο» ή «καθόλου», ενώ δύο στους δέκα (20,01%) απαντά «πολύ» ή «αρκετά». Μοιρασμένοι εμφανίζονται οι πολίτες για το εάν, μετά την τριετία, η χώρα θα βρει το δρόμο της ή θα κινδυνεύσει με πτώχευση. Το 54,9% πιστεύει ότι η Ελλάδα θα βρει το δρόμο της, έναντι 42,8% που πιστεύει το αντίθετο. Διχασμένη εμφανίζεται η κοινή γνώμη και ως προς το εάν θα απαιτηθούν πρόσθετα μέτρα: Το 48,5% θεωρεί ότι σίγουρα/μάλλον θα απαιτηθούν νέα μέτρα και το 84,1% θεωρεί ότι σίγουρα/μάλλον δεν θα απαιτηθούν. Ιστορικά χαμηλά του δικομματισμού Αποκαλυπτικά είναι τα δεδομένα της δημοσκόπησης για το ποιο κόμμα εμπιστεύονται οι πολίτες για να βγάλει τη χώρα από την οικονομική κρίση: Τέσσερις στους δέκα πολίτες (39,5%) απαντά «κανένα». Από εκεί και πέρα, το ΠΑΣΟΚ απαντά το 31%, τη ΝΔ το 13,4%, το ΚΚΕ το 5,5%, το ΛΑΟΣ το 4,5%, το ΣΥΡΙΖΑ το 2% και τη Δημοκρατική Αριστερά το 1%. Την εικόνα δυσπιστίας των πολιτών αποτυπώνει και η πρόθεση ψήφου, στην οποία καταγράφονται ιστορικά χαμηλά ποσοστά του δικομματισμού στη χώρα μας. Παράλληλα, εξαιρετικά μεγάλο είναι το ποσοστό της αδιευκρίνιστης ψήφου και φθάνει το 27,02%. Συγκεκριμένα, οι πολίτες δηλώνουν ότι εάν οι κάλπες στήνονταν αύριο θα ψήφιζαν (κόμμα - ποσοστό): ΠΑΣΟΚ 28,6%, ΝΔ 21,1%, ΚΚΕ 9%, ΛΑΟΣ 6,8%, ΣΥΡΙΖΑ 2,8%, Οικολόγοι Πράσινοι 2,8%, Δημοκρατική Αριστερά 1,7%. Ενδεικτική είναι επίσης η απάντηση στο ερώτημα για το ποια κυβέρνηση (ή κυβερνήσεις) ευθύνεται για τη σημερινή κατάσταση της οικονομίας: Το 29,5% απάντησε αυθόρμητα «όλες» οι προηγούμενες. Από εκεί και πέρα, το 22,1% θεωρεί ότι ευθύνεται η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, το 19,2% του Κώστα Σημίτη, το 16,1% του Ανδρέα Παπανδρέου, το 4,2% του Γιώργου Παπανδρέου και το 3% του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Οι εταιρίες αξιολόγησης του χρέους έχουν εξελιχθεί σε δυνάστες της παγκόσμιας οικομίας -χωρών και επιχειρήσεων. Αν και στις πιο σοβαρές οικονομικές κρίσεις οι εκτιμήσεις αποδείχθηκαν εκτός χρόνου και τόπου πχ κρίση της ΝΑ Ασίας εντούτοις σήμερα όλα τα εθνικά κράτη τρέμουν τις ρήσεις τους. Το realestatenews.gr παρουσιάζει το προφιλ των σύγχρονων εισαγγελέων της οικονομίας που έχουν συγκεντρώσει την μήνι κρατών και πολιτών.

Fitch Ratings

Η John Knowles Fitch ιδρύθηκε από τον οίκο Fitch Publishing Company το 1913. H Fitch δημοσίευε οικονομικές στατιστικές για επενδύσεις στη βιομηχανία ." Το 1924, ο οργανισμός Fitch παρουσιάζει την αξιολόγηση ΑΑΑ μέσω του συστήματος διαβάθμισης . Με στόχο να προσφέρει πλήρεις υπηρεσίες αξιολόγησηςσε παγκόσμιο επίπεδο , στα τέλη της δεκαετίας του 1990 συγχωνεύθηκε με τη Fitch IBCA του Λονδίνου, θυγατρική της Fimalac, SA, μια γαλλική εταιρεία. Η Fitch απέκτησε επίσης τις Thomson Bankwatch και Duff & Phelps Credit Ratings. Από το 2004, η Fitch άρχισε να αναπτύσσει θυγατρικές που ειδικεύονται στην επιχείρηση διαχείρισης κινδύνου, υπηρεσίες δεδομένων και τη χρηματοδότηση της κατάρτισης βιομηχανίας με την εξαγορά της καναδικής εταιρείας, Algorithmics, καθώς και τη δημιουργία Fitch Solutions.

Moody

Η John Moody and Company δημοσίευσε για πρώτη φοράτο "Moody Εγχειρίδιο »το 1900. Το εγχειρίδιο περιείχε τα βασικά στατιστικά στοιχεία και γενικές πληροφορίες για μετοχές και ομόλογα των διαφόρων βιομηχανιών. Από το 1903 μέχρι το κραχ του χρηματιστηρίου του 1907, το "Εγχειρίδιο Moody" κάλυπτε το σύνολο της αγοράς των ΗΠΑ. Το 1909 Moody άρχισε να δημοσιεύει " αναλύσεις με αναλυτικές πληροφορίες σχετικά με την αξία των τίτλων. Την επέκταση αυτής της ιδέας οδήγησε στη δημιουργία του 1914 του Moody Investors Service, η οποία, κατά τα επόμενα 10 έτη, θα παρέχει εκτιμήσεις για όλες σχεδόν τις αγορές κρατικών ομολόγων . Από τη δεκαετία του 1970 άρχισε η Moody να προσφέρει υπηρεσίες διαβάθμισης για εμπορικά ομόλογα και τραπεζικές καταθέσεις,ώστε να γίνει ένας ολκληρωμένος οργανισμός αξιολόγησης .

Standard & Poors

Δραστηριοποιήθεικε για πρώτη φορά με δημοσιεύσεις το 1860. Ήταν ο πρόδρομος των υπηρεσιών ανάλυσης και της υποβολής εκθέσεων που πρέπει να αναπτύχθεικε κατά τον επόμενο αιώνα. Στατιστικά δημοσίευεσε το 1906,και αφορούσαν στατιστικές σειρές εταιρικών ομολόγων, δημόσιου χρέους και δημοτικών ομολόγων . Standard συγχωνεύτηκε με το Publishing το 1941 για να σχηματίσουν την Standard and Poor τς Corporation, η οποία εξαγοράστηκε από την The McGraw-Hill Companies, Inc το 1966. Η Standard and Poor s έχει γίνει γνωστή από τους δείκτες, όπως ο S & P 500, που είναι δείκτης του χρηματιστηρίου και εργαλείο για την ανάλυσης και λήψης αποφάσεων.

Για πολλούς η εβδομάδα που έρχεται σηματοδοτεί το τέλος της περιόδου που συνηθίζεται να χαρακτηρίζεται ως «μπάνια του λαού». Ίσως η πιο κατάλληλη διατύπωση για τη φετινή θερινή περίοδο είναι «προσωρινή ανακωχή» . Από χθες όμως φάνηκε τι έρχεται : Η ΑΔΕΔΥ προανήγγειλε απεργιακές κινητοποιήσεις , το ίδιο και οι εργαζόμενοι στα Μαζικά Μέσα Μεταφοράς ενώ η απάντηση που δόθηκε στους μικρομεσαίους από τους οικονομικούς υπουργούς ήταν όσο πιο σαφής γίνονταν : ευχαριστούμε για την επίσκεψη. Όσο για τις προσδοκίες για παροχές ο κ. Πεταλωτής έκοψε το βήχα στους αισιόδοξους λέγοντας : "δεν θα πάμε λαϊκιστικά, εξαγγέλλοντας μέτρα που δεν αντέχει η οικονομία μας" . Για όλους αυτούς τους λόγους η βδομάδα που έρχεται για τα περισσότερα μέσα μαζικής ενημέρωσης σηματοδοτεί το τέλος της καλοκαιρινής εκεχειρίας.

Υπερβολικό θα το χαρακτήριζαν κάποιοι. Ρεαλιστικό κάποιοι άλλοι. Το σίγουρο είναι ότι η υπογραφή που έβαλε φαρδιά πλατειά η Κυβέρνηση στο νέο κείμενο της τρόικας ανοίγει ένα μέτωπο με ισχυρά οργανωμένες επαγγελματικές ομάδες, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των οποίων είναι λιγότερο ή και καθόλου εξαρτημένες από κομματικούς μηχανισμούς καθώς αποδεδειγμένα πρεσβεύουν ότι το επαγγελματικό συμφέρον υπερτερεί του κομματικού. Το εύλογο ερώτημα είναι αν αυτές οι συντεχνίες θα μπορέσουν να κλονίσουν κοινοβουλευτικά αλλά και πολιτικά μία Κυβέρνηση η οποία έχει επιβάλλει στην ελληνική κοινωνία αλλαγές που καμία άλλη δεν μπορούσε ούτε να διανοηθεί. Στο σημείο αυτό βρίσκεται και η απάντηση στο ερώτημα αν μετά την εκεχειρία ακολουθεί η «μητέρα των μαχών». ».

Η εμπειρία του ενός χρόνου δείχνει ότι η Κυβέρνηση αδιαφορεί έχοντας στο μεταξύ οδηγήσει με τις επιλογές της την χώρα σε καθεστώς διεθνούς οικονομικού ελέγχου. Έχοντας , καλυμμένα τα νώτα της από παντού (αντιπολίτευση και συνδικάτα) φαίνεται ότι προχωρεί αγέρωχη στην υλοποίηση του προγράμματος της. Είναι πλέον φανερό ότι η αντιπολίτευση περιορίζεται στην ανταλλαγή δηλώσεων . Τα κόμματα της αντιπολίτευσης τα οποία βρίσκονται - με εξαίρεση το ΚΚΕ και λιγότερο το ΛΑΟΣ- αντιμέτωπα με τα εσωτερικά τους προβλήματα αδυνατούν όχι μόνο να ξεπεράσουν την φάση της ενδοσκόπησης αλλά και να προκαλέσουν συνθήκες πολιτικής και κοινοβουλευτικής πόλωσης που θα μπορούσε να είναι έστω και μία προσωρινή λύση στα εσωτερικά τους προβλήματα. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ο χειρότερος εφιάλτης τους θα ήταν μία πρόωρη προσφυγή στις κάλπες καθώς κάτι τέτοιο θα είχε ως αποτέλεσμα ακόμα και να χάσουν τις καρέκλες τους αρκετοί από τους σημερινούς πολιτικούς αρχηγούς. Για το λόγο αυτό η ακολουθούν το δρόμο της σιωπηλής αποδοχής που είναι η καλύτερη στήριξη που θα μπορούσαν να παράσχουν στην Κυβέρνηση αλλά κυρίως στους εαυτούς τους . Άλλωστε ξέρουν καλύτερα από τον καθένα ότι, η σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου δεν έχει να επιδείξει ούτε μία περίπτωση απώλειας της αυτοδυναμίας χωρίς την υποδαύλιση και την υποστήριξη της λαϊκής αντίδρασης από τα πολιτικά κόμματα.

Αλλά και το ενδεχόμενο μίας αυθόρμητης λαϊκής έκρηξης , φαντάζει εντελώς απίθανο καθώς το εκλογικό σώμα ουσιαστικά έχει αποδεχθεί σχεδόν μοιρολατρικά και πειθήνια τις όποιες κυβερνητικές επιλογές. Η σιωπηλή πλειοψηφία έχει ουσιαστικά νομιμοποιήσει το «ψαλίδισμα» των εισοδημάτων της ενώ και η έλλειψη πολιτικής υποστήριξης, για τους λόγους που προαναφέραμε, καθιστά την προοπτική της μαζικής αντίδρασης ανύπαρκτη. Όσο αφορά στις αντιδράσεις από την απελευθέρωση των λεγόμενων κλειστών επαγγελμάτων το πιθανότερο είναι ότι η στρατηγική της σπίλωσης που έχει ακολουθηθεί τον τελευταίο χρόνο θα αποδώσει καρπούς αφού η «σαλαμοποίηση» , η απομόνωση και η αδυναμία διαμόρφωσης ενός ευρύτερου μετώπου έχει προδιαγράψει από τώρα το αποτέλεσμα μίας σύγκρουσης . Ακόμα όμως –πράγμα απίθανο- που η σύγκρουση δεν ελέγχεται η Κυβέρνηση έχει δείξει στην περίπτωση των ιδιοκτητών φορτηγών τις διαθέσεις της.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πολύ απλά ότι η Κυβέρνηση παίζει χωρίς αντίπαλο ή μάλλον ο μοναδικός της αντίπαλος είναι η ίδια…

Τελικά φαίνεται ότι απο τον Σεπτέμβριο ξεκινά η πιο δύσκολη περίοδος για την ελληνική οικονομία των τελευταίων 50 χρόνων. Δεν υπάρχει ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ κλάδος της ελληνικής οικονομίας που να δείχνει σημάδια δυναμισμού.

Το εμπόριο κινείται στην κόψη του ξυραφιού καθώς πάνω απο 50.000 επιχειρήσεις κινούνται στα όρια της επιβίωσης. Η οικοδομή φαίνεται ότι θα είναι 15% χαμηλότερα σε σύγκριση με το 2009 και τουλάχιστον 1.000 μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις του κλάδου θα έχουν κλείσει στην διάρκεια του χρόνου. Η καθήλωση των δημόσιων επενδύσεων φαίνεται ότι οδηγεί σε ανάλογη πορεία και πολλές εργοληπτικές επιχειρήσεις. Οι συναλλαγές στην αγορά ακινήτων στην καλύτερη περίπτωση θα είναι μειωμένες 10% σε σύγκριση με το 2009 δηλαδή η σωρευτική πτώση απο το 2008 θα υπερβεί το 65%. Η ανεργία μέχρι τέλος του χρόνου θα κινθεί μεταξύ 15-20% προκαλώντας κλονισμό σε μία σειρά άλλων οικονομικών δραστηριοτήτων και κυρίως στη ζήτηση για κατοικία.

Μπορεί , κάποιοι οικονομολόγοι να βλέπουν πιο ήπια την ύφεση σε σύγκριση με αυτή που ανέμεναν αλλά η αλήθεια  είναι ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βρίσκονται -ή θα βρεθούν - σε αδιέξοδο. Η πραγματικότητα είναι ότι η ελληνική οικονομία τους τελευταίους 10 μήνες βαδίζει χωρίς πρόγραμμα και κυρίως χωρίς όραμα. Και αυτό είναι ο χειρότερος οδηγός για όλους, αφού όταν οι πολίτες μίάς χώρας κινούνται σε περιβάλλον ανασφάλειας η μοναδική -απόλυτα φυσιολογική-αντίδραση- είναι η εξασφάλιση. Για αυτό , μειώνονται οι καταθέσεις και οι εισαγωγές.

Σε ένα περιβάλλον ανασφάλειας λοιπόν η αγορά ακινήτων, μπορεί να δημιουργεί ευκαιρίες για λίγους κερδοσκόπους και καιροσκόπους αλλά στην πραγματικότητα οδηγείται σε περιθωριοποίση διαρκείας καθώς το ζητούμενο για την μεγάλη πλειοψηφία των ελλήνων δεν είναι το κεραμίδι αλλά η "μάχη της επιβίωσης". Και αυτή η μάχη έχει πολλά πρόσωπα . Απο το να εξασφαλίσει κανείς την δουλειά του μέχρι να εξασφαλίσει τα χρήματα του σουπερ μάρκετ.

Η χθεσινή παρέμβαση των βιομηχάνων αυτό το νόημα είχε καθώς -ανεξαρτητα απο το αν συμφωνεί η διαφωνεί κανείς μαζί τους-αυτό που θα πρέπει να τους αναγνωρίσει είναι ο οικονομικός τους ρεαλισμός. Φαίνεται ότι μετά απο 10 μήνες διαπίστωσαν και αυτοι το αυτονόητο: "χωρίς καταναλωτές δεν μπορούν να επιβιώσουν ούτε και οι ίδιοι". Δυστυχώς , αυτό που διαπιστώνουν οι βιομήχανοι , οι άνεργοι, οι έμποροι και οι κατασκευαστές δεν φαίνεται να γίνεται κατανοητό απο τους εγκέφαλους του υπουργείου Οικονομικών οι οποίοι αφού επέλεξαν τον εύκολο δρόμο της αφαίμαξης και της φορολογικής τρομοκρατίας αναρωτιούνται γιατί δεν τρέχουν τα έσοδα και κάνουν την μία μετά την άλλη τις συσκέψεις. Ότι και να κάνουν δεν πρόκειται να τρέξουν τα έσοδα για ένα και μοναδικό λόγο: γιατί η αγορά είτε δεν έχει χρήματα είτε γιατί έχει άλλες προτεραιότητες.

Ακόμα και οι απειλές για κατασχέσεις και πλειστηριασμούς ακινήτων το μόνο που θα φέρει είναι να φύγουν ακόμα μακρύτερα οι έλληνες απο την ακίνητη περιουσία. Και τότε; απο που θα μαζέψουν φόρους; Μήπως απο εκείνους που εδώ και έξη μήνες συντηρούν την αγορά κατοικίας του Λονδίνου; ή άντε και τα παίρνουντα ακίνητα,  τι θα κάνει το δημόσιο, μεσιτικό γραφείο; Και σε τελευταία ανάλυση το Δημόσιο έχει αποδεικτεί ανίκανο να διαχειριστεί και να περιφρουρήσει την δική του ακίνητη περιουσία που ρημάζει.

Και πραγματικά αναρωτιέται κανείς : Που είναι οι χιλιάδες θέσεις εργασίας της "πράσινης ανάπτυξης"; που είναι οι αναπτυξιακές πολιτικές που θα εφαρμόζονταν ώστε να διασφαλιστεί το δικαίωμα στην εργασία και στην ιδιοκτησία; που είναι οι εξαγγελίες για το δίκτυ κοινωνινικής προστασίας; Πουθενά. Αποδείκτηκαν λόγια του αέρα ή ιδεοληψίες κάποιων λίγων που κατάφεραν να πείσουν τους πολλούς. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά, αρκεί αυτοί που χαράζουν την πολιτική να συνειδητοποιήσουν το αδιέξοδο που οδηγούν την ελληνική κοινωνία με την οικονομική πολιτική που εφαρμόζεται.

Σίγουρα , οι εξαγγελίες του κ. Παπανδρέου για τον ανασχηματισμό δεν είναι σημάδι ότι η Κυβέρνηση του και ο ίδιος έχουν καταλάβει τα αποτελέσματα της πολιτικής που εφαρμόζεται. Τέτοιες προσεγγίσεις το μόνο που δείχνουν είναι ότι, οι κρατούντες δεν έχουν κατανοήσει ότι σήμερα ο απλός έλληνας δεν πιστεύει ότι αν στην θέση του κ. Παπακωνσταντίνου βρεθεί ο κ. Φαφουδόπουλός θα λυθεί το πρόβλημα του. Αυτό που περιμένουν είναι απτές και απλές πράξεις για να αλλάξει το ζοφερό κλίμα που έχει φωλιάσει στην οικονομία.

Περιμένουν ενίσχυση της οικοδομής . Περιμένουν κίνητρα για να ενισχυθεί η ζήτηση για κατοικία. Περιμένουν δημόσιες επενδύσεις που θα δώσουν δουλειά σε κατασκευαστικές. Περιμένουν προωθητικές ενέργειες στην αγορά εξοχικής κατοικίας. Περιμένουν πολιτικές για το εμπόριο ώστε να περισωθεί η περιουσία των εμπόρων και των ιδιοκτητών. Περιμένουν κίνητρα για την σύσταση νέων εταιρών ώστε να μη μένουν κενά χιλιάδες γραφεία.

Αυτά τα απλά που μπορείνα τα δεί ακόμα και ένα απλός άνθρωπος χωρίς τις περγαμηνές των εισαγόμενων συμβούλων που έκαναν την ελληνική οικονομία πειραματόζωο επιχειρώντας να φέρουν το μοντέλο της Λατινικής Αμερικής στην Ελλάδα. Ισως να πιστεύουν ότι οι ευρωπαίοι έλλληνες της μεσαίας τάξης δεν θα σηκωθούν απο τους καναπέδες τους, αλλά η πραγματικότητα αργά ή γρήγορα θα τους διαψεύσει.