Mιάς και είμαστε στη αρχή του καλοκαιριού καλό θα ήταν να γυρίσουμε ένα αιώνα πίσω για να δούμε την αγορά εξοχικής κατοικίας πριν ένα αιώνα.. Καταρχήν η Αθήνα στις αρχές του 20ου αιώνα ήταν με τα σημερινά δεδομένα μία μικρή πόλη με εξοχές που ήταν πολύ κοντά σε αυτή. Άλλωστε , οι συγκοινωνιακές υποδομές και η τεχνολογία τους δεν επέτρεπε μεγάλες μετακινήσεις. Βασικά θέρετρα της Αθήνας ήταν η περιοχή του Νέου Φαλήρου και η Κηφισιά , ενώ οι πιο τολμηροί έφθαναν μέχρι τη Γλυφάδα. Φυσικά υπήρχε το Λουτράκι και τα Καμένα Βούρλα αλλά αυτό ήταν ολόκληρο ταξίδι και συνδυάζονταν με πολυήμερη διαμονή. Οι πιο τολμηροί που συνδύαζαν το χρήμα με τον ελεύθερο χρόνο αναζητούσαν ανάσες δροσιάς σε Κυκλαδονήσια –κυρίως σε εκείνα που είχαν ικανοποιητική ακτοπλοϊκή κάλυψη- αλλά και στα νησιά του Αργοσαρωνικού. Οι περιπτώσεις αυτές όμως , σύμφωνα με χρονικογράφους της εποχής, αντιμετωπίζονταν περισσότερο ως ταξιδευτές και λιγότερο ως παραθεριστές. Δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις εκείνων που συνέδεαν τις καλοκαιρινές διακοπές με τον θρησκευτικό-προσκυνηματικό τουρισμό και για το λόγο αυτό ήδη από τις αρχές του αιώνα καταγράφονταν χιλιάδες επισκέψεις σε νησιά που είχαν θρησκευτικό χαρακτήρα όπως για παράδειγμα στην Τήνο. Όμως ακόμα και στην περίπτωση ατή οι επισκέπτες των νησιών δεν προέρχονταν από την Αθήνα αλλά από άλλα κέντρα του ελληνισμού και κυρίως τη Σμύρνη κα την ενδοχώρα της. Για το λόγο αυτό άλλωστε οι περισσότερες ακτοπλοϊκές εταιρίες της εποχής είχαν δρομολόγια με την συγκεκριμένη πόλη. Το σίγουρο είναι ότι οι αθηναίοι πριν από ένα περίπου αιώνα προτιμούσαν είτε τη βόλτα στις εξοχές όπως η Κολοκυνθού, το Νέο Φάληρο, τα Πατήσια που προσφέρονταν για μία μονοήμερη εκδρομή είτε τη πολυήμερη διαμονή σε κάποια λουτρόπολη . Η έννοια του μαζικού τουρισμού , μπήκε στην «ζωή» του έλληνα ουσιαστικά τα τελευταία 50 χρόνια και η ανάπτυξη του συνδυάσθηκε τόσο με την άνοδο του βιοτικού επιπέδου όσο και με την βελτίωση των υποδομών μεταφοράς.

Ενώ όλο και περισσότεροι αναρωτιούνται για την επόμενη μέρα της αγοράσ ακινήτων κανείς δεν μπορεί να έχει μία πειστική απάντηση . Τα σενάρια πολλά και ξεκινούν από την κατάρρευση και καταλήγουν στην άμεση ανάκαμψη. Το ένα δεδομένο αφορά στη στάση των τραπεζών.

Οι πρόσφατες δηλώσεις Τρισέ για το ενδεχόμενο τα πιστωτικά ιδρύματα να αντιμετωπίσουν προβλήματα ρευστότητας δεν μπορούν να αγνοηθούν. Αυτό σημαίνει ότι τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα δεν θα πρέπει να περιμένουν τόνωση της ζήτησης μέσω των στεγαστικών δανείων. Αντίθετα το πιθανότερο είναι ότι τουλάχιστον για το 2010 οι χορηγήσεις θα περιρισμένες. Απο την άλλη πλευρά οι εκτιμήσεις των αναλυτών κάνουν λόγο για σταθερότητα των επιτοκίων τουλάχιστον για το 2010.

Από την άλλη πλευρά αυτό που θα πρέπει να θεωρηθεί ως δεδομένο είναι η σημαντική συρρίκνωση του διαθέσιμου εισοδήματος. Το κατα πόσο αυτό μπορέι να επηρεάσει την προσφορά είναι άγνωστο. Αν ληφθεί ως βάση η πορεία της αγοράς από το φθινόπωρο του 2008 μέχρι σήμερα η μεταβολή της προσφοράς θα είναι σε επίπεδα που δεν θα καθορίσουν το γενικό επίπεδο των τιμών. Αντίθετα η ελληνική αγορά φαίνεται ότι εξακουθεί μα εμφανίζει υψηλό βαθμό ευαισθησίας στις μεταβολές του εξωτερικού περιβάλλοντος δηλαδή στην φορολογία και στην πολιτική ανασφάλεια.

Η εμπειρία της δεκαετίας του ´ 80 (από το 1980 μέχρι το 1984) με το κύμα πωλήσεων που προκάλεσε ο φόβος των «εθνικοποιήσεων του ΠΑΣΟΚ » είναι παροιμιώδης. Φυσικά σήμερα δεν είναι οι εθνικοποιήσεις αλλά η άποψη της κυβέρνησης για τον «καιροσκοπικό χαρακτήρα» της αγοράς ακινήτων. Ίσως το καθεστώς επιτροπείας στο οποίο βρίσκεται η ελληνική οικονομία αποτρέψει την περαιτέρω αποδόμηση της αγοράς ακινήτων. Μόνο τυχαίο δεν θα πρέπει να θεωρηθεί το γεγονός ότι ΗΠΑ και Μ.Βρετανία εφάρμοσαν πολιτικές ανακόπής της ύφεσης και ανάκαμψης της αγοράς κατοικίας εφαρμόζοντας πολιτικέ αναθέρμανσης της ύφεσης με βάση φορολογικές απαλλαγές ( ΗΠΑ ) και μέτρα περιορισμού των κατασθέσεων. Το αποτέλεσμα ήταν να σημειωθεί αύξηση των τιμών και των συναλλαγών όχι φυσικά στα επίπεδα του 2007 αλλά αποδείχθηκαν ικανά να μιλούν οι περισσότεροι για "δειλή" ανάκαμψη της αγοράς κατοικίας.