Το πιθάρι των Δαναϊδων και η πολιτική
Σάββατο, 23 Νοέμβριος 2024 13:41
Η αλήθεια είναι ότι αυτή εδώ η εφημερίδα απέφυγε επιμελώς να μιλά για κόμματα. Σίγουρα έχει απόψεις και προσπαθεί να είναι συνεπής απέναντι τους, αλλά η συντακτική της ομάδα πρεσβεύει ότι ο ρόλος κάθε μέσου ενημέρωσης είναι να δίνει τροφή για σκέψη και όχι να υποκαθιστά τη σκέψη. Θεωρούμε ότι από την πρώτη στιγμή που η δουλειά μας βγήκε στον αέρα, προσπαθήσαμε να είμαστε συνεπείς σε αυτή την αρχή. Αυτή η πρώτη ύλη για την σκέψη πολλές φορές και από πολλούς έχει μπει στο βάσανο της κριτικής αλλά και της αυτοκριτικής . Ενδεχομένως τα συμπεράσματα των αναλύσεων , των γνωμών και των σχολίων να έχουν λάθος δομή και λάθος αποτέλεσμα. Ενδεχομένως να μη έχουμε αξιολογήσει κάποια από τα τεκταινόμενα σωστά. Αλλά προτιμούμε την κριτική από ένα άνθρωπο που ευαισθητοποιήθηκε από τις αράδες της ανάλυσης από ένα παθητικό θεατή , ακροατή αναγνώστη. Θα σκεφτείτε τι μας έπιασε καλοκαιριάτικα . Δύο ειδήσεις , ασήμαντες και ασύνδετες φαινομενικά αλλά μετά από δεύτερη σκέψη αποκαλυπτικές. Οι συγκρούσεις στο G 20 και η ανακοίνωση ενός νέου κόμματος στην χώρα μας . Οι μεν συγκρούσεις είναι απόρροια της αδυναμίας των ηγεσιών να πείσουν για την ορθότητα της πολιτικής τους το δε νέο κόμμα είναι -τουλάχιστον- για το τόπο μας η ομολογία αποτυχίας αυτής της προσπάθειας να επικοινωνήσει η ηγεσία με τον απλό άνθρωπο.
Φυσικά κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι οι δύο ειδήσεις έχουν σχέση μεταξύ τους αλλά είναι πολλοί εκείνοι που αναγνωρίζουν το αδιέξοδο των κομμάτων τουλάχιστον στην Ευρώπη όπου ο κοινοβουλευτισμός έχει τις πιο βαθειάς ρίζες. Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία , Πορτογαλία είναι οι χώρες στις οποίες πολλοί πολίτες βγήκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν για το οικονομικό αδιέξοδο στο οποίο τους καταδικάζουν οι ηγεσίες. Αν το καλοσκεφτεί κανείς όλες αυτές οι χώρες κυβερνώνται είτε από σοσιαλιστικούς είτε από φιλελεύθερους πολιτικούς οργανισμούς. Τι σημαίνει αυτό; Πολύ απλά ότι σήμερα το αδιέξοδο δεν έχει ιδεολογική ταμπέλα. Η αριστερά σε όλη την Ευρώπη καθισμένη στην γωνία παρακολουθεί αμήχανα και μεμψίμοιρα τις εξελίξεις . Και οι μόνοι που τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση είναι οι φορείς που εκφράζουν ακραίες θέσεις είτε από αριστερά είτε από τα δεξιά καθώς γνωρίζουν ότι το διαφαινόμενο αδιέξοδο είναι ο καταλύτης για την ανάδειξη του ακραίου λόγου τους,
Αν το καλοσκεφτεί κανείς αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι ένα συνδυασμός αδιέξοδου με την αδυναμία διαμόρφωσης ρεαλιστικών και εμπνευσμένων προτάσεων που θα οδηγούσαν στην συνέχεια στο σπάσιμο του τείχους που κλείνει την οδό διαφυγής. Λείπει δηλαδή ο λόγος ενός Ρούσβελτ ενός Ντε Γκωλ, ενός Καρίγιο, ενός Μπερλιγκουερ ακόμα και ο λόγος ενός Μπραντ ο οποίος θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν φάρος στην διαδρομή εξόδου από την κρίση. Στην πραγματικότητα όμως αυτός που λείπει είναι οι διανοητές. Άνθρωποι σαν τον Κέυνς , τον Φρίντμαν, τον Σαρτ, τον Τολιάτι, τον Πουλατζά, τον Γκαλμπρειθ , τον Μαρκούζε οδήγησαν την ανθρώπινη σκέψη ένα βήμα μπροστά και πρόσφεραν στις πολιτικές ηγεσίες τα όπλα για να προχωρήσουν σε πολιτικές. Σήμερα, οι σημερινοί διάδοχοι τους όπως για παράδειγμα ο κ. Στιγκλιτσ κινούνται σε τετριμμένες διαδρομές προσπαθώντας να περιγράψουν τις διάφορους "χρωματισμούς της θάλασσας" στην στιγμή που αυτοί βρίσκονται στο βουνό 500 χιλιόμετρα μακριά από αυτή. Αν υπάρχει κάτι που χαρακτηρίζει το σήμερα είναι το τέλος των διανοητών . Ένα τέλος , που συνδυάζεται με την τηλεόραση , την απαξίωση των εφημερίδων , την μαζικότητα του πολιτισμού και κυρίως με την ρηχότητα της εκπαίδευσης που αντικατέστησε την παιδεία. Το δυστύχημα είναι ότι όσο δεν ξεπηδούν καινούργια , δροσερά και φωτισμένα μυαλά θα αναζητούν όλοι νερό στο πιθάρι των Δαναΐδων...