Η συντονισμένη παρέμβαση των ευρωπαίων ηγετών μπορεί να απομάκρυνε την πιστωτική και χρηματιστηριακή κρίση αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αντιμετώπισε τις πραγματικές αιτίες που την προκάλεσε. Η δέσμη παρεμβάσεων που είτε έγιναν είτε πρόκειται να γίνουν στόχευαν στην διάσωση των τραπεζών και δεν αντιμετωπίζουν την γενεσιουργό αιτία η οποία εντοπίζεται στην αγορά ακινήτων και ειδικότερα της κατοικίας. Όπως είναι γνωστό όλα ξεκίνησαν με την πτώση των τιμών των κατοικιών αρχικά στις ΗΠΑ και στην συνέχεια σε Μεγάλη Βρετανία , Ισπανία κ.α. και την αδυναμία εκατομμυρίων δανειοληπτών στεγαστικών δανείων να φανούν συνεπείς στην εκπλήρωση των δανειακών τους υποχρεώσεων. Έτσι ξεκίνησε ένα γαϊτανάκι σχεδόν αυτοτροφοδοτούμενο : μείωση της ζήτησης , πτώση των τιμών, αύξηση του αριθμού των ανήμπορων δανειοληπτών, αύξηση των κατασχέσεων, περαιτέρω μείωση της ζήτησης. Το χειρότερο απο όλα είναι ότι με τις παρεμβάσεις και τα προγράμματα στήριξης των τραπεζών κατά κύριο λόγο δημιουργήθηκαν τεραστια δημοσιονομικά ελλείμματα με αποτέλεσμα οι ασθενέστεροι κρίκοι της αλλυσίδας να μη αντέξουν πχ Ελλάδα , οι λιγότερο ευάλλωτοι πχ Ισπανία και Πορογαλία να κινούνται στην κόψη του ξυραφιού και οι λεγόμενοι ισχυροί να επιβάλλουν προγράμματα δημοσιονομικής εξυγίανσης πχ Γαλλία, Μ. Βρετανία , Ιταλία με τα οποία καλούνται οι πολίτες να πληρώσουν το κόστος των προγραμμάτων διάσωσης των τραπεζών . Το ωραιότερο απ όλα είναι ότι οι υπαίτιοι δηλαδή τράπεζες και οίκοι αξιολόγησης βρίσκονται στο απυρόβλητο και οι ισχυροί περιορίζονται σε κάποιες δηλώσεις για τα αυτιά των ψηφοφόρων τους. Θα περίμενε λοιπόν κανείς ότι οι ΕΚΛΕΓΜΕΝΟΙ ηγέτες με τις παρεμβάσεις τους θα στόχευαν ταυτόχρονα στην στήριξη του παγκόσμιου πιστωτικού συστήματος και στην αντιμετώπιση της ύφεσης στην αγορά και ειδικότερα στην αγορά κατοικίας. Εις μάτην όμως. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για τις κατασχέσεις και για εκείνους που είτε χάνουν τα σπίτια τους είτε «παγώνουν» αγορές φοβούμενοι προφανώς ότι θα κινδυνεύσουν μελλοντικά να τα χάσουν . Με απλά λόγια αντί να απασφαλίσουν την νάρκη προτίμησαν να ρίξουν περισσότερο χώμα πάνω της ώστε να μη ενεργοποιείται. Η πολιτική αυτή , προκαλεί εύλογα ερωτήματα. Για παράδειγμα σε μία αγορά σε ύφεση η απασχόληση μειώνεται αυτό πρακτικά σημαίνει ότι στο κατάλογο των ανήμπορων δανειοληπτών θα προστεθούν και μερικές εκατοντάδες χιλιάδες δανειολήπτες. Αυτό με την σειρά του οδηγεί στο να σκάσουν και άλλες εκδόσεις ομολόγων . Φυσικά οι εθνικές κυβερνήσεις θα απορροφούν τις ζημιές των τραπεζών από τα ομόλογα και θα αδιαφορούν για την αιτία που τις προκάλεσε αφού έκριναν ότι δεν θα πρέπει να θεραπεύσουν την ασθένεια αλλά να αμβλύνουν τις επώδυνες επιπτώσεις των συμπτωμάτων. Το χειρότερο από όλα είναι, ότι μέσω των κρατικοποιήσεων διαχέεται στους πληθυσμούς των συγκεκριμένων χωρών όχι μόνο το κόστος από τη φούσκα των ομολόγων αλλά και από την ύφεση της αγοράς κατοικίας. Όσο αφορά στην ελληνική αγορά, αυτή έχει αρχίσει να μετρά τις πληγές του παραλογισμού της τελευταίας πενταετίας. Η υπερβάλλουσα προσφορά, το ράλυ του δανεισμού των νοικοκυριών ακόμα και η καλλιέργεια προσδοκιών για παρατεταμένα κέρδη από υπεραξίες είναι από τις πιο σημαντικές αιτίες της κρίσης στην οικοδομή. Το θετικό είναι ότι οι τιμές στην χειρότερη περίπτωση θα σημειώσουν μικρές απώλειες αφού τα τείχη της εσωστρέφειας εξακολουθούν να «αποκρούουν» του κινδύνους της παγκοσμιοποίησης . Ίσως σε αυτό έχει συμβάλλει και το γεγονός ότι η ελληνική τραπεζική αγορά έχει περιορισμένη προϊοστορία λειτουργίας σε απελευθερωμένο περιβάλλον .