Διαβάζοντας τα πρωτοσέλιδα των αυριανών κυριακάτικων εφημερίδων συνειδητοποιείς ορισμένες απο τις πρακτικές που είχαν ακολουθηθεί τους προηγούμενους μήνες κάθε φορά που ετοιμαζόνταν το επόμενο κύμα μέτρων. Αρκετές απο τις πρώτες σελίδες των εφημερίδων προαναγγέλουν την λήψη και άλλου πακέτου μέτρων το οποίο φυσικά το "φορτώνουν" στην τροϊκα. Ετσι λοιπόν όλα δείχνουν ότι το επόμενο μέτωπο που θα ανοίξει φαίνεται ότι είναι αυτό των ΔΕΚΟ όπου εμμέσως πλην σαφών προαναγγελονται ευρείας έκτασης ιδιωτικοποιήσεις. Στο στόχαστρο ΕΘΕΛ, ΗΛΠΑΠ, ΤΡΑΜ και ΜΕΤΡΟ. Όμως αυτό που διαφοροποιεί το κλίμα σε σχεση με την άνοιξη είναι ότι το σύνολο των εφημερίδων κάνουν λόγο για την εσωκομματική αντιπολίτευση που έχει αρχίσει να μορφοποιείται στο κυβερνών κόμμα και φαίνεται ότι θα είναι ο "πονοκέφαλος" του κ. Παπανδρέου ο οποίος σε συνέντευξη που δημοσιεύεται στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία μιλά για κάποιο φως στο τούνελ προς τα τέλη του 2013. Θέλοντας μάλιστα να απαντήσει στις αποκαλύψεις για τις εσωκομματικές κόντρες αποκλείει το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών και κάνει λόγο για τη εμπιστοσύνη που έχει στην κοινοβουλευτική του ομάδα! Τώρα τι σχέση έχει η εμπιστοσύνη με το τράβηγμα των αυτιών των βουλευτών ενοψη της ψήφισης του ασφαλιστικού κανείς δεν μπορεί να απαντήσει. Εκτός όμως απο την εσωκομματική αντιπολίτευση φαίνεται ότι ανακύπτει και ένα ακόμα θέμα με τα μέτρα που ψηφίζονται στην Βουλή. Οι δικαστικές προσφυγές που αναμένονται να ξεκινήσουν κατα κύματα . Άλλωστε το προανήγγειλε και πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου της Αθήνας μετα την συνάντηση με την ΑΔΕΔΥ. Φυσικά για την τροϊκά δεν υπάρχει πρόβλημα αφού το πρόβλημα το έχει το ...Σύνταγμα! Αυτό το εξοργιστικό συμπερασμα διατυπώνει ο εκπρόσωπος του κ. Ρεν σε συνέντευξή του υπονοώντας φυσικά ότι αυτοί έχουν εγγυήσεις για τα λεφτά τους...

Κυριακή Μαΐου στα όρια του Μεταξουργείου με το Κεραμικό. Η οδός Μεγάλου Αλεξάνδρου φαίνεται ότι έχει εγκαταλειφθεί. «Χρειάζεται νερό για να μας δίνει δροσιά.» λέει ο καφετζής , ένας απροσδιορίστου ηλικίας κοντός μελαχρινός άνδρας μιλώντας για τη κληματαριά του μαγαζιού του και σπεύδει να συμπληρώσει «αυτό το οίκημα είναι από το 1827 . Οι πρόσφατοι σεισμοί δεν το πείραξαν. Μας πείραξαν όμως οι αλλοδαποί. Εδώ έχουμε κάμποσους από δαύτους για να μας κάνουν να θυμόμαστε την εγκατάλειψη. Να τελειώσει αυτό το ρημάδι να δούμε τι θα γίνει και αν θα αλλάξει επιτέλους κάτι» λέει δείχνοντας ένα καταπληκτικό διατηρητέο πάνω στη πλατεία το οποίο κατά τα λεγόμενα του έχει περάσει στο έλεγχο  γνωστού ηθοποιού ο οποίος προτίθεται να το μετατρέψει σε σχολή θεατρικών σπουδών αλλά και σε χώρο ψυχαγωγίας. «Δεν είναι μόνο αυτός εδώ δίπλα έχουν ανοίξει δύο μικρά θεατράκια » λέει δείχνοντας με το κεφάλι του το διπλανό αδιέξοδο πεζόδρομο. «Και αυτά απέναντι τι είναι;» το ρωτάω δείχνοντας του ένα εγκαταλελειμμένο διώροφο κτίριο που θυμίζει αποθήκη και το ισόγειο διπλανής μονοκατοικίας που έχει την ταμπέλα-ταυτότητα της επαγγελματικής δραστηριότητας του «φαρμακαποθήκες » απαντά μονολεκτικά συμπληρώνοντας ότι «ανοίγουν λίγες ώρες καθημερινά» Εκεί σταμάτησα τη συζήτηση καθώς ήταν Κυριακή και οι θαμώνες του καταστήματος , άνθρωποι μεγάλης ηλικίας από τη γειτονιά που παρέπεμπαν σε μία άλλη εποχή , με κοιτούσαν σαν παρείσακτο που χρησιμοποίησε το πρόσχημα του «ελληνικού» ήθελε να μαζέψει πληροφορίες. Και σίγουρα η περιοχή με το εγκαταλελειμμένο κτίριο το ΙΚΑ στη Πειραιώς αλλά και τα δεκάδες μαγαζιά κινέζικων και ο θεός να ήξερε ποιών άλλων συμφερόντων θα μπορούσε να εκληφθεί ως ένα χειροπιαστό παράδειγμα του αδιεξόδου στο οποίο έχει περιέλθει η αγορά του εμπορικού κέντρου . Ταυτόχρονα όμως θα μπορούσε να δώσει τη συνταγή του «φαρμάκου» για να αποτραπεί το μοιραίο που δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο οικονομικός θάνατος χιλιάδων εμπορικών και βιοτεχνικών επιχειρήσεων του ιστορικού «τριγώνου» που λίγες δεκαετίες πριν ευημερούσαν . Σήμερα στη θέση τους είτε χάσκουν εγκαταλελειμμένα ακίνητα που αναζητούν επενδυτή (στη Αιόλου στη πλατεία της Αγ. Ειρήνης όπου το ίδρυμα Χατζηκώστα αναζητεί επενδυτή για ένα γωνιακό πανέμορφο διώροφο διατηρητέο) είτε περιμένουν μαζί με τους επιχειρηματίες τη σύνταξη. Δυστυχώς η έλλειψη πολιτικής, ο ανταγωνισμός από τις μεγάλες εμπορικές αλυσίδες που περικυκλώνουν με μεθοδικότητα το «τρίγωνο» από όλες τις πλευρές, τα πολυκαταστήματα που έχουν απλώνονται στις πλευρές του τριγώνου και κυρίως ο «θάνατος» οικονομικών δραστηριοτήτων οι οποίοι πριν από μερικές δεκαετίες ήταν το οξυγόνο του ελληνικού εμπορίου έχουν σφραγίσει το «πιστοποιητικό θανάτου» του εμπορικού κέντρου. Τα στοιχεία πρόσφατης έρευνας για τα κενά μαγαζιά είναι αποκαλυπτική τόσο της πραγματικότητας όσο και του …μέλλοντος. Σε κάθε εκατό μαγαζιά του παραδοσιακού εμπορικού τριγώνου τα 20 περίπου είναι κλειστά. Επειδή όμως η επιστήμη της στατιστικής είναι σαν την πλαστελίνη , δηλαδή τα συμπεράσματα τα παρουσιάζεις όπως θέλεις , η προηγούμενη εικόνα είναι στην πραγματικότητα είναι πολύ χειρότερη. Συγκεκριμένα η έρευνα λαμβάνει υπόψη και τη διαθεσιμότητα σε κεντρικούς δρόμους του κέντρου της πόλης όπως για παράδειγμα τη Πανεπιστημίου, τη Σταδίου, τη Ερμού τη Αιόλου και της Αθηνάς. Στους δρόμους αυτούς ο δείκτης διαθεσιμότητας εμπορικών καταστημάτων είναι σημαντικά χαμηλότερος με αποτέλεσμα να επηρεάζει και το μέσο όρο. Όμως η πραγματικότητα απεικονίζεται στους δείκτες διαθεσιμότητας μικρών εμπορικών δρόμων όπως η Αγ. Ειρήνης , η Χρυσοσπιλιωτίσης, η Θησέως αλλά και μεγαλύτερων όπως η Αιόλου , οι οποίοι αγγίζουν σε ορισμένες περιπτώσεις και το 60%. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι το πρόβλημα δεν υφίσταται είτε σε δρόμους με έντονη δραστηριότητα εμπορικών αλυσίδων είτε σε δρόμους που έχουν ελιχθεί σε πιάτσες συγκεκριμένης οικονομικής δραστηριότητας. Για παράδειγμα σε δρόμους γύρω από τη Βίσσης που δραστηριοποιούνται χονδρεμπορικές επιχειρήσεις ειδών κιγκαλερίας το πρόβλημα είναι σαφώς μικρότερης έντασης σε σχέση με γειτονικούς δρόμους οι οποίοι μέχρι πριν λίγα χρόνια «φιλοξενούσαν» εμπορικές δραστηριότητες που σχετίζονταν με είδη ένδυσης και λευκά είδη. Οι επιχειρήσεις αυτές βρέθηκαν στη μέση των πυρών των «κινέζων» , των πολυκαταστημάτων και των εμπορικών αλυσίδων με αποτέλεσμα η μία μετά την άλλη να αναστέλλει τη λειτουργία της. Το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς και για τις επιχειρήσεις της Αιόλου που δραστηριοποιούνται στο εμπόριο υφασμάτων οι οποίες πλέον επιβιώνουν από μερικές εκατοντάδες «εύπορους κατοίκους» της πόλης. Μία άλλη όψη του ίδιου προβλήματος μπορεί να αντικρίσει κανείς στο τμήμα της Ερμού από το Μοναστηράκι μέχρι τον Σταθμό του Ηλεκτρικού στο Θησείο. Εκεί ο συνδυασμός της μετατροπής του Ψειρή σε διασκεδαστήριο με το «παραδοσιακό» χαρακτήρα της περιοχής δημιούργησε ζήτηση για εμπορικούς χώρους που καλύπτει και τις δύο αυτές δραστηριότητες. «Ουσιαστικά η διαπίστωση αυτή αναδεικνύει το πραγματικό πρόβλημα του εμπορικού κέντρου. Την έλλειψη στρατηγικής για το ρόλο του στη νέα Αθήνα που έχει ξεκινήσει να δημιουργείται. Μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι στη Αιόλου η προσφορά κενών καταστημάτων καλύφθηκε από δραστηριότητες που σχετίζονται με την εστίαση και τη ψυχαγωγία. Ανάλογη άλλωστε είναι και η πορεία της αγοράς σε περιοχές όπως το Ψειρή , το Κεραμικό και το Γκάζι όπου με συγκεκριμένες παρεμβάσεις μετασχηματίσθηκε η εμπορική τους φυσιογνωμία από χώρους βιοτεχνιών σε χώρους πολιτισμού , διασκέδασης και ψυχαγωγίας. Θα μπορούσε μάλιστα να οδηγηθεί κανείς στο ίδιο συμπέρασμα και για τις περιοχές του κέντρου με έντονη επιχειρηματική παρουσία των αλλοδαπών οι οποίοι έχουν «κτίσει» από τη μία πλευρά το δικό τους γκέτο αλλά από την άλλη οι δείκτες διαθεσιμότητας των καταστημάτων στις περιοχές είναι σχεδόν μηδενικοί.» σχολίαζε αναλυτής

Ήταν ένα σχόλιο μίας αναγνώστριας για τις δυνατότητες ρύθμισης τραπεζικής οφειλής που μας ταρακούνησε ή για να το γράψω καλύτερα το σχόλιο αυτό θα μπορούσαν να το είχαν γράψει εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι. Άνθρωποι που πίστεψαν πριν μερικούς μήνες ότι θα τους έσβηναν μονοκοντυλιά τα χρέη τους . Άνθρωποι που έβλεπαν να έρχεται η ανεργία και μαζί με αυτή η αδυναμία να πληρώσουν τις δόσεις της κάρτας και πίστευαν ότι θα είχαν μία ασφαλιστική δικλείδα. Θα μου πείτε κάποιοι από εσάς: τα λεφτά όμως τα πήραν από τις τράπεζες με την θέληση τους και υπέγραψαν χωρίς πίεση τους όρους του δανείου. Σωστά, αλλά πιστεύουμε ότι δεν βρίσκεται εκεί το πρόβλημα. Το πρόβλημα βρίσκεται στο αλισβερίσι της ελπίδας. Το πιο χυδαίο και απάνθρωπο αλισβερίσι . Το εμπόριο της προσδοκίας του κάθε ανθρώπου. Μετά από κυοφορία εννέα μηνών λοιπόν η κυρία Κατσέλη έδωσε στην δημοσιότητα το σχέδιο νόμου και εκεί από την πρώτη κιόλας ανάγνωση καταλαβαίνει κανείς πόσες χιλιάδες -ή και εκατοντάδες- άνθρωποι πλανήθηκαν ή για να χρησιμοποιήσουμε το σωστό ρήμα ΕΞΑΠΑΤΗΘΗΚΑΝ. Το νομοσχέδιο καλύπτει ΕΛΑΧΙΣΤΟΥΣ. Οι υπόλοιποι , οι πολλοί, θα εξακολουθήσουν να αγωνιούν για το κτηματάκι στο χωριό. Και το ωραιότερο από όλα είναι ότι ΔΕΝ φταίνε οι τράπεζες. Αυτές απλώς έκαναν την δουλειά τους στα πλαίσια που τους έχει παραχωρήσει ο νόμος, τα κενά του και οι "αβλεψίες" του. Αν θέλει να τους καταλογίσει κάποιος κάτι είναι ότι δεν βγήκαν δημόσια να πουν ότι οι "λαγοί και τα πετραχήλια" της τότε υπεύθυνου του τομέα Οικονομίας της κυρίας Κατσέλη αλλά και του εκπροσώπου του ΠΑΣΟΚ του κ. Παπακωνσταντίνου απλώς δεν έχουν τη νομική βάση να γίνουν. Φταίνε επίσης γιατί δεν απάντησαν σε ένα προεκλογικό πρωτοσέλιδο μεγάλης κυριακάτικής εφημερίδας που "απεκάλυπτε" το "χάρισμα χρεών". Στην πραγματικότητα φταίνε γιατί με την σιωπή τους έγιναν συνυπεύθυνοι στην μαζική παραπληροφόρηση ανθρώπων που δεν ήξεραν αλλά ήλπιζαν και τους βόλευε να πιστέψουν σε κάτι..

Αν από όλη την ιστορία που ξεκίνησε στα τέλη του 2009 και δεν λέει να τελειώσει βγαίνει ένα συμπέρασμα αυτό είναι ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα στάθηκε ανίκανο και ανήμπορο να ανταποκριθεί στις προκλήσεις των καιρών. Και αυτό δεν αγορά μόνο στην Κυβέρνηση αλλά ΟΛΟ το πολιτικό σύστημα. Αν σκεφτεί κανείς ότι οι ιστορικοί του μέλλοντος θα αναφέρουν την Ελλάδα ως τη χώρα που άναψε το "φυτίλι " για την ευρωπαϊκή κρίση του χρέους και για όσα θα επακολουθήσουν σίγουρα και οι 300 δεν πρέπει να αισθάνονται περήφανοι. Φυσικά, ο καταμερισμός των ευθυνών δεν μπορεί να επιμερισθεί σε όλους το ίδιο , αλλά όλοι έχουν το μερίδιο τους σε αυτή. Δικαιωματικά ,στη Κυβέρνηση ανήκει το μεγαλύτερο ποσοστό αλλά και η αντιπολίτευση δεν δικαιούται να "νίπτει τα χείρας" . Ίσως η ευθύνη του κ. Παπανδρέου δεν είναι μόνο η τρόικα που κυβερνά . Αυτό που είναι τραγικό αφορά στο ότι δεν μπόρεσε να συσπειρώσει τον ευρωπαϊκό νότο επισείοντας την ζοφερή απειλή που βρίσκεται επί θύραις. Σε απλά ελληνικά γιατί δεν έκανε εξαγωγή του τρόμου σε όσους ήταν ευάλωτοι σε αυτόν. Αντίθετα , ελληνοποίησε το ευρωπαϊκό δημοσιονομικό πρόβλημα βάζοντας μία ολόκληρη χώρα σε καθεστώς διεθνούς οικονομικού ελέγχου. Αποκεί και πέρα , η αντιπολίτευση κάνοντας πολιτική για εσωτερική κατανάλωση όχι μόνο δεν πίεσε την Κυβέρνηση στο να προσαρμοστεί στις πραγματικές συνθήκες της ευρωπαϊκής πραγματικότητας αλλά σπατάλησε την δυναμική της αντίδρασης σε ανέξοδες και καταδικασμένες σε αποτυχία αντιδράσεις. Όσοι γνωρίζουν ιστορία ,ανεξάρτητα από το αν συμφωνούν ή διαφωνούν με το Βενιζέλο του αναγνωρίζουν ότι έκανε την Ελλάδα μέρος του ευρωπαϊκού προβλήματος που μπορεί να επηρεάσει σε τοπικό επίπεδο τις βλέψεις των μεγάλων της εποχής. Είναι ακριβώς αυτό που δεν έκανε η σημερινή ηγεσία του τόπου είτε συμπολίτευση είτε αντιπολίτευση καθώς συνέβαλλε ένα ευρωπαϊκό πρόβλημα να το κουβαλά για πολλά χρόνια ο λαός που την εξέλεξε. Στην άποψη αυτή σίγουρα θα υπάρξουν πολλές αντιρρήσεις και ενδεχομένως αντιδράσεις, όμως η καθαρή αλήθεια είναι ότι αυτούς τους δέκα μήνες αυτό που βιώσαμε όλοι είναι κραυγές από τα μπαλκόνια για εσωτερική κατανάλωση. Και από αυτή την στάση δεν διαφοροποιήθηκε κανείς. Λες και όλοι αναζητούσαν στην κρίση τη νομιμοποίηση της παρουσίας τους. Φυσικά , η συνδικαλιστική ηγεσία αλλά και οι εκπρόσωποι των "παραγωγικών" τάξεων αποδείχτηκαν πολλοί ικανοί στις δημόσιες σχέσεις αλλά εντελώς ανίκανοι στην διαχείριση ακόμα και αυτών των συντεχνιακών τους συμφερόντων. Από που να αρχίσει και από που να τελειώσει κανείς . Από την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ , από τον ΣΕΒ ή από τους εμπόρους. Όλοι μα όλοι διαμαρτύρονταν προκειμένου να έχουν το άλλοθι της διαμαρτυρίας. Τι να πει κανείς για τον πρόεδρο του ΣΕΒ ο οποίος- αν και ο ίδιος από βιομήχανος έχει μετατραπεί σε κεφαλαιούχο- φαίνεται ότι ζει σε κάποια άλλη χώρα στην οποία δεν υπάρχουν προβληματικές επιχειρήσεις. Τι να πει κανείς για την ηγεσία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, που κατάφεραν το μεγαλύτερο όπλο που είχαν δηλαδή την απεργία να την μετατρέψουν σε ημερήσια σχολική εκδρομή. Άσε τους εμπόρους , οι οποίοι το μόνο για το οποίο φώναζαν ήταν για τα ΕΝΟΙΚΙΑ. Σήμερα , έχει διαμορφωθεί μία νέα πραγματικότητα συλλογικής απαξίωσης. Κανείς δεν ακούει κανένα και κυρίως δεν εμπιστεύεται . Και αυτός είναι ο τεράστιος κίνδυνος από το οποίο οι μόνοι κερδισμένοι θα είναι οι ακραίες φωνές οι οποίες ήδη έχουν αρχίσει να εκμεταλλεύονται την αδιαφορία, την απάθεια και την αποστροφή που αισθάνονται όλοι οι έλληνες. έστω και αυτή την ύστατη στιγμή το πολιτικό σύστημα έχει να προσφέρει κάτι σε αυτό τον τόπο. Να τον συγκρατήσει από τον γκρεμό ...