Έλλειμμα ηγεσίας στην Ευρώπη

Ίσως είναι η πρώτη φορά στη από την δεκαετία του ´ 70 που τόσο πολλοί αντιδρούν στις αποφάσεις τόσο λίγων. Στην Γαλλία χθες εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους διεκδικώντας τα ασφαλιστικά τους κεκτημένα. Στην Ιταλία η γενική απεργία είναι η απάντηση στο πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης του κ. Μπερλουσκόνι  ενώ στην Ισπανία οι αντιδράσεις στο πρόγραμμα της σοσιαλιστικής του κ. Θαπατέρο έχουν σχεδόν καθολική αποδοχή. Ο ευρωπαικός νότος βρίσκεται σε ένα πρωτόγνωρο αναβρασμό που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει που οδηγεί. Ένα είναι σίγουρο : η επόμενη μέρα μετά την κρίση θα βρεί το πολιτικό σύστημα της Ευρώπης σε απαξία και την ΕΕ να έχει είτε κεντρική διακυβέρνηση είτε υπεραναπτυγμένες φυγόκεντρες τάσεις.
Στην πραγματικότητα αυτή η κρίση θα έχει αναδείξει την ανπάρκεια της ηγεσίας της να προβλέψει και να προσαρμοστεί σε δεδομένα της κρίσης. Αν θελήσει κανείς να συγκρίνει τις κορώνες της κ. Μέρκελ και του κ. Σαρκοζί στην διάρκεια του 2008 και του πρώτου τριμήνου 2009 με τις σημερινές τοποθετήσεις τους  για δημοσιονομική σταθερότητα δύο μπορεί να σκεφτεί: είτε οτι οι  δύο τους σε μία από τις δύο χρονικές φάσεις δεν είχαν συναίσθηση της πραγματικότητας είτε οτι είναι ελλιποβαρείς για την διαχείριση τόσο ακραίων καταστάσεων. Αν μάλιστα ο οπορτουνισμός που χαρακτήρισε τη στάση τους συγκριθεί με την σταθερότητα της πολιτικής του Τσωρτσιλ , του ΝτεΓκωλ ακόμα και του Αντενάουερ το δίχως άλλο μελαγχολεί. Φυσικά δίπλα τους , βρήκαν το κατάλληλο έδαφος για να «ανθίσουν» οι ηγέτες των υπολοίπων χωρών μελών οι οποίοι και αυτοί αποδείχθηκαν πολύ κατώτεροι των περιστάσεων.
Η αλήθεια είναι ότι εδώ ανακάλυψαν τα ρηγκανόμικς και τρέχουν προσπαθώντας να καλύψουν το χαμένο έδαφος για την αμερικανοποίηση της γηραιάς Ηπείρου. Σε αυτή την προοπτική αναδεικνύεται και ένα ακόμα έλλειμα. Το έλλειμα των διανοητών. Και πραγματικά είναι να απορεί κανείς πως είναι δυνατόν αυτή η ουμανιστική Ευρώπη να μη έχει πλέον διανοητές του διαμετρήματος ενός Σατρ , ενώ Γκραμσι , Αλτουσερ. Οι διαδοχοί τους φαντάζουν σαν  κακεκτυπα που απλώς αναδεικνύουν καθημερινά την αδυναμία τους να παράξουν καινοτόμο σκέψη, να αρθρώσουν καινοτόμο λόγο και να ανακαλύψουν νέες διαδρομές εξόδου από την κρίση.