Ο Γιώργος και η Μαρία Παπ ( δεν είναι τα πραγματικά τους ονόματα) φοβούνται να αγοράσουν ένα καινούργιο σπίτι. Και οι δύο είναι ευκατάστατοι και κατοικούν σε ένα άνετο σπίτι στο Γουδί μόλις πέντε λεπτά από το νοσοκομείο όπου εργάζεται ο Γιώργος . Το σίγουρο είναι ότι αγαπά τη δουλειά του, αλλά δεν αισθάνεται αρκετή ασφάλεια στην εργασία για να αγοράσει ένα σπίτι. Η σύζυγός του έχει ένα MBA και σήμερα εργάζεται για μία τράπεζα στο κέντρο της Αθήνας αλλά και αυτή φοβάται... Η οικογένεια θέλει να βελτιώσει τις στεγασστικές της συνθήκες, ,τα επιτόκια είναι χαμηλά και οι τιμές των κατοικιών είναι πιο λογικές σε σύγκριση με τα προηγούμενα χρόνια αλλά φοβούνται. Γιατί;

«Υπάρχει μεγάλη αβεβαιότητα» λένε . Γνωρίζουν επίσης ότι το σπίτι που μένουν δεν θα πιάσει την τιμή που επιθυμούν όταν το βγάλουν πρός πώληση και αυτό σημαίνει ένα μεγάλο δάνειο και επομένως μία μεγάλη ίδια συμμετοχή που θα απαιτήσει το 80% των αποταμιεύσεων τους. Οικονομολόγοι λένε ότι είναι απολύτως φυσικό οι αγοραστές να αισθάνονται έτσι. Αυτή όμως είναι η αιτία που οι πωλήσεις κατοικιών έχουν μειωθεί κατά περίπου 25% από το προηγούμενο έτος. "Αυτο σημαίνει ότι πολλοί αγοραστές κάθονται στο περιθώριο περιμένοντας καλύτερες τιμές. «Εύχομαι οι άνθρωποι θα καταλάβουν ότι τα επιτόκια είναι τόσο χαμηλά που δεν πάνε πιο κάτω.

Ακόμα και αν οι τιμές πέσουν κινδυνεύουν να αντιμετωπίσουν υψηλότερα επιτόκια που θα σβήσουν κάθε πιθανό κέρδος απο την μείωση" , λένε οι τραπεζίτες αλλά παρόλα αυτά οι Παπ φοβούνται : "Δεν με ενοχλεί αν τα επιτόκια είναι λίγο ψηλότερα», λέει ο Γιώργος και συμπληρώνει "αρκεί οι οικονομικοί δείκτες να βελτιωθούν" ενώ απο την πλευρά της Μαρία έχει και άλλα επιχειρήματα : "Ακόμη και οι πλούσιοι, να σκεφτούνται πολύ προσεκτικά να αγοράσουν σήμερα. Γνωρίζω ικανούς ανθρώπους οι οποίοι έχουν μείνει εκτός εργασίας για 24 μήνες" .

Γνωρίζοντας ότι θα έχουν λιγότερη αποταμίευση λόγω αγοράς , δεν θέλουν να θέσουν σε κίνδυνο ένα εξανεμισμό των μετρητών που θα μπορούσε να τους οοδηγήσει σε οικονομικό και ψυχολογικό αδιέξοδο. Ποια σημάδια της οικονομίας μπορεί να τους ωθήσουν σε μία αγορά; "Η χαλάρωση των πιστωτικών κανόνων , έτσι ώστε όταν κάνει κάποιος αίτηση για δάνειο να μπορεί να το πάρει και κυρίως περισσότερες θέσεις εργασίας" απαντά χωρίς σκέψη ο Γιώργος.

Η Ελλάδα θα πρέπει να ασφαλίσει το χρέος της με τα αγαθά που διαθέτει, όπως τα νησιά, έτσι ώστε να πείσει τις αγορές ότι τα χρήματα που δανείζεται δεν θα χαθούν, αναφέρει ο επικεφαλής του γερμανικού Ινστιτούτου IWH, Ulrich Blum στο Reuters. "Αυτό ακριβώς κάναμε και στη Γερμανία το 1923" προσθέτει για να πείσει ότι πρόκειται για δοκιμασμένη μέθοδο. Σύμφωνα με τον ίδιο για να μειωθούν τα επιτόκια, τα δάνεια της Ελλάδας πρέπει να "ασφαλιστούν" με πειστικό τρόπο. "¨Τα δημόσια αγαθά αποτελούν σταθερή ασφάλεια. Πρέπει να δημιουργήσουμε μια κατάσταση που θα νικήσει τον ψυχολογικό πόλεμο" αναφέρει. "Τα νησιά πάντα θα αξίζουν περισσότερα από τα χρέη της χώρα, έτσι δεν χρειάζεται να πουληθούν" προσθέτει. Έτσι, σύμφωνα με τον ίδιο, τα δάνεια θα γίνουν φθηνότερα καθώς δεν θα βασίζονται στην εικασία ότι τα χρήματα θα μαζευτούν από φόρους, αλλά θα είναι ήδη υποθηκευμένα. Όσον αφορά στα σενάρια περί αναδιάρθρωσης χρέους, τα απορρίπτει καθώς σύμφωνα με τον ίδιο οι αγορές γνωρίζουν πως η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να μειώσει το χρέος της πριν το 2014. Σημειώνεται πως το IWH αποτελεί ένα από τα έξι ινστιτούτα, σύμβουλους της Άνγκελα Μέρκελ.

ΠΗΓΗ : enet.gr

Αν έχουμε καταλάβει κάτι από την οικονομική κρίση είναι ότι το τέλος της θα βρει τους ισχυρούς πιο ισχυρούς και τους αδύναμους πιο αδύναμους. Πρόκειται δυστυχώς για ένα αξίωμα που ο καθένας μπορεί να το διαπιστώσει σε κάθε του βήμα. Πως γίνεται αυτό και ποιος είναι υπεύθυνος; Όσο και αν ο πρωθυπουργός της χώρας θέλει να μας πείσει για την «ευαισθησία» του , η πολιτική που ακολουθεί είναι εκείνη που θα καταστήσει τους ισχυρούς ακόμα πιο ισχυρούς. Θέλετε ένα παράδειγμα;

Το κράτος με κάθε λογής τερτίπια και μεθόδους προσπαθεί να βοηθήσει μεγάλες προβληματικές επιχειρήσεις να γλυτώσουν από την χρεωκοπία. Φυσικά, επειδή υπάρχει η τρόικα όλες οι κινήσεις γίνονται στο παρασκήνιο και με «όχημα» κρατικούς φορείς. Με απλά λόγια παρά τις λανθασμένες οικονομικές επιλογές των επιχειρηματιών προσπαθεί να βρει τρόπο ώστε να μείνουν όρθιες οι επιχειρήσεις τους. Και καλά κάνει αφού προσφέρουν θέσεις εργασίας , κεφάλαια στην οικονομία και συμβάλλουν στην ανάπτυξη . Σωστό το επιχείρημα . Όμως σε ένα κράτος δικαίου , η πολιτική ευαισθησία δεν μπορεί να είναι επιλεκτική. Δηλαδή οι πολιτικές που εφαρμόζονται για τους μεν θα πρέπει να υιοθετούνται και για τους δε. Έχουμε , για παράδειγμα χιλιάδες δανειολήπτες οι οποίοι έκαναν και αυτοί κακές επιλογές και οδηγήθηκαν σε υπερχρέωση. Τι κάνει για αυτούς το κράτος; Τους λέει να κάνουν ρυθμίσεις με τις τράπεζες αφού προηγουμένως τους υποχρεώνει να βγάλουν στο σφυρί ότι έχουν και δεν έχουν-αυτή είναι η περίφημη ρύθμιση για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά. Διαπιστώνετε πουθενά έστω και ένα ίχνος ισονομίας και ισοπολιτείας;

Θέλετε να προχωρήσουμε ένα βήμα παραπέρα. Στην πράξη αποδεικνύεται ότι οι τράπεζες στα χρόνια της ευμάρειας έκαναν λαθεμένες επιλογές. Το κράτος λοιπόν με διάφορους τρόπους τους χορηγεί ενισχύσεις-φανερές και κρυφές-, πιέζει την ΕΚΤ να τις χρηματοδοτήσει και γενικά κάνει ένα αγώνα δρόμου για να τις κρατήσει όρθιες μέχρι να περάσει η κρίση. Όμως από την άλλη πλευρά όχι μόνο δεν κάνει απολύτως τίποτε για να στηρίξει τους ιδιώτες και τις μικρές επιχειρήσεις αλλά αντίθετα με την σιωπή της συναινεί στο να τους πάρουν οι τράπεζες ότι έχουν και δεν έχουν. Θα πει κανείς ότι οι τράπεζες και μεγάλες επιχειρήσεις είναι οι στυλοβάτες της οικονομίας . Σωστά.

Αλλά οι τράπεζες , οι μεγάλες επιχειρήσεις ακόμα και οι κυβερνήσεις υπάρχουν , επειδή οι πολλοί ,που ανυπεράσπιστοι βρίσκονται σε κατάσταση οικονομικής και κοινωνικής ομηρίας , τις επιλέγουν είτε ως πελάτες είτε ως ψηφοφόροι. Δυστυχώς όμως οι ενώ οι λίγοι έχουν πάρει όλες τις ιδιότητες του χαμαιλέοντα ο πολλοί είναι όχι μόνο ξεχασιάρηδες αλλά και εύπιστοι.

Σε ρυθμιστές της αγοράς ενός μεγάλου τομέα του εμπορικού κέντρου της πρωτεύουσας είναι πλέον οι ξένοι. Μετά το πρώτο κύμα μισθώσεων καταστημάτων σε ζώνες ιστορικών εμπορικών δρόμων της πρωτεύουσας όπως της Σοφοκλέους , της Ευριπίδου, της Ζήνωνος, της Σωκράτους αλλά και των παρόδων τους από επιχειρήσεις κινέζων –κυρίως-επιχειρηματιών οι αλλοδαποί επιχειρηματίες κυριαρχούν σε όλο το τομέα της πόλης που ξεκινά απο την Πειραιώς και καταλήγει στα Πατήσια. Μάλιστα μόνο τυχαίο δεν μπορεί να θεωρηθεί το γεγονός ότι η πόλη έχει χωριστεί σε υποτομείς που κυριαρχούν επιχειρήσεις συγκεκριμένων εθνοτικών ομάδων αλλά και δρασηριοτήτων. Κυρίαρχο χαρακτηριστικό είναι ότι στις περισσότερες περιπτώσεις στην κάθε μία ζώνη που έχει διαμορφωθεί είναι σχεδόν αδύνατη η παρουσία επιχειρήσεων που ανήκουν σε επιχειρηματίες άλλης εθνότητας.

«Ο τρόπος με τον οποίο έγινε η εισβολή των επιχειρηματιών αυτών στην αγορά της Αθήνας και κυρίως η μέθοδος που ακολουθείται τους τελευταίους μήνες δείχνει ένα καλοσχεδιασμένο σχέδιο κατάκτησης όχι μόνο ενός σημαντικού ποσοστού της αγοράς αλλά κτιρίων που βρίσκονται στους δρόμους που έχουν εμπορική δραστηριότητα.» τονίζει χαρακτηριστικά συνδικαλιστής έμπορος αναφερόμενος στην «κατάκτηση» ενός νοητού τετραγώνου στο κέντρο της Αθήνας με όρια τις οδούς Σωκράτους, Αγησιλάου , Πειραιώς και Θερμοπυλών . Η πρώτη φάση του σχεδίου βασίζονταν στην μίσθωση όσων το δυνατόν περισσότερων εμπορικών χώρων στην συγκεκριμένη περιοχή. Αυτό έγινε την περίοδο μέχρι και πριν από 3 χρόνια. Κινούμενοι στα πλαίσια αυτά προσέφεραν στους ιδιοκτήτες των εμπορικών χώρων που διατίθονταν προς μίσθωση έως και τριπλάσια μισθώματα σε σύγκριση με τα τρέχοντα της αγοράς. Με τον τρόπο αυτό έβγαζαν από το παιγνίδι τους έλληνες ενδιαφερόμενους οι οποίοι αδυνατούσαν να καταβάλουν τα υπέρογκα ενοίκια που προσφέρονταν. Σταδιακά κατάφεραν να αποκτήσουν δεσπόζουσα παρουσία σε τμήματα κεντρικών εμπορικών δρόμων του νότιου άκρου του εμπορικού κέντρου της πρωτεύουσας, τα οποία, συμπωματικά (;) βρέθηκαν σε μία διαδικασία γκετοποίησης και υποβάθμισης . Η έντονη επιχειρηματική δραστηριότητα των επιχειρήσεων αυτών , η εξαφάνιση των ελληνικών εμπορικών επιχειρήσεων από τα συγκεκριμένα πόστα μετέτρεψαν τις συγκεκριμένες επιχειρήσεις σε ρυθμιστές των τιμών των εμπορικών ακινήτων σε ολόκληρη την περιοχή. Αυτό είχε ως φυσική συνέπεια την κατακόρυφη πτώση των ενοικίων τα οποία μετά την κατακόρυφη άνοδο της πρώτης πενταετίας του 2000 στην συνέχεια κατακρημνίσθηκαν. Άλλωστε ήταν ήδη οι κυρίαρχοι της αγοράς και αυτό πρακτικά τους έδινε την δυνατότητα να διαμορφώνουν τις τιμές των ενοικίων στα επίπεδα που επιθυμούσαν. Οι έλληνες ανταγωνιστές είχαν βγει από το παιγνίδι και οι μοναδικοί ανταγωνιστές θα μπορούσαν να ήταν άραβες επιχειρηματίες οι οποίοι όμως από την πλευρά τους είχαν περιοριστεί σε συγκεκριμένους δρόμους-στέκια. Μόνο τυχαίο δεν μπορεί να θεωρηθεί το γεγονός ότι στην συγκεκριμένη περιοχή , από στοιχεία έρευνας που έχει πραγματοποιηθεί πρόσφατα οι εταιρίες με Άραβες επιχειρηματίες αποτελούν το 15-17% των κινέζικών επιχειρήσεων που έχουν παρουσία στους ίδιους δρόμους.

Σύμφωνα με στοιχεία έρευνας που βασίσθηκε τόσο στην επιτόπια καταγραφή όσο και σε επίσημα στοιχεία που αφορούν στην επιχειρηματική δραστηριότητα ήδη στο συγκεκριμένο τομέα της πόλης που από του επαΐοντες χαρακτηρίζεται πλέον ως η αθηναϊκή «τσαϊνατάουν» λειτουργούν περισσότερες από 200 επιχειρήσεις κινεζικών συμφερόντων. Το στοιχείο μάλιστα που προκαλεί απορία είναι ότι ο αριθμός αυτός δεν αντιστοιχεί σε ανάλογο αριθμό επιχειρηματιών. «Οι φήμες που κυκλοφορούν στην αγορά εμφανίζουν τον αριθμό των επιχειρηματιών σημαντικά μικρότερο από τον αριθμό των επιχειρήσεων αφού ο καθένας από αυτούς εμφανίζεται να έχει περισσότερες από μία επιχειρήσεις στην ίδια διεύθυνση. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι ο στόχος δεν ήταν ο έλεγχος του λιανικού εμπορίου αλλά του χονδρεμπορίου των συγκεκριμένων προϊόντων . Έτσι , οι «πραγματικά» χαμένοι από την υπόθεση αυτή δεν θα πρέπει να αναζητηθούν στο λιανεμπόριο αλλά και στο χονδρικό εμπόριο όπου έχουν οι συγκεκριμένοι επιχειρηματίες έχουν αποκτήσει δεσπόζουσα θέση. Είναι πλέον πολύ συχνό φαινόμενο οι ελληνικές χονδρεμπορικές επιχειρήσεις , ακόμα και αυτές που έκαναν εισαγωγές κινεζικών προϊόντων να συρρικνώνονται ακόμα και να κλείνουν και οι χώροι τους να περνούν στα χέρια επιχειρήσεων κινεζικών συμφερόντων. Πρόσφατο είναι το παράδειγμα ελληνικής επιχείρησης με εισαγωγές κινεζικών προϊόντων που αναγκάσθηκε να αποσυρθεί από το εμπορικό χώρο που μίσθωνε για πολλά χρόνια και σε μικρό χρονικό διάστημα το κατάστημα να μισθωθεί από εταιρία κινεζικών συμφερόντων.» τόνιζε χαρακτηριστικά έμπορος που δραστηριοποιείται στην περιοχή και συμπλήρωνε ότι όλα τα στοιχεία οδηγούν στο συμπέρασμα ότι «βρισκόμαστε πλέον στην φάση ελέγχου όχι μόνο της αγοράς εμπορικών χώρων με πρόσοψη στους συγκεκριμένους δρόμους αλλά και στον έλεγχο της αγοράς ακινήτων.»

Σύμφωνα με πληροφορίες που προέρχονται από αξιόπιστες πηγές το κέντρο ενδιαφέροντος των συγκεκριμένων επιχειρήσεων έχει μεταφερθεί: -εκτός του εμπορικού κέντρου-όσο αφορά στις μισθώσεις εμπορικών χώρων. -σε μισθώσεις μεγάλων χώρων σε υπόγεια ή σε ορόφους που βρίσκονται στις γειτονιές-γκέτο του κέντρου της πρωτεύουσας πολύ κοντά στο σημεία που έχουν εμπορική παρουσία. Οι ελεύθεροι χώροι ορόφων ή υπογείων σε κτίρια των περιοχών αυτών ήδη χρησιμοποιούνται ως αποθήκες από των επιχειρήσεων αυτών οι οποίες σπεύδουν να νοικιάσουν κάθε ελεύθερο χώρο που προσφέρεται. «Η γκετοποίηση της περιοχής είχε ως συνέπεια την κατακόρυφη πτώση των τιμών των ενοικίων με αποτέλεσμα οι κινεζικές επιχειρήσεις να είναι πλέον οι μοναδικοί ενδιαφερόμενοι μισθωτές.» επισήμανε χαρακτηριστικά έμπορος της περιοχής ο οποίος ήθελε να κρατήσει την αντωνυμία του. Το πρόβλημα , σύμφωνα με τις απόψεις συνδικαλιστών εμπόρων, τώρα αρχίζει να εμφανίζεται στις πραγματικές του διαστάσεις αφού το τελικό έπαθλο δεν εντοπίζεται μόνο στην διάσταση της εμπορικής δραστηριότητας αλλά αρχίζει να αποκαλύπτεται ότι περνά και στον έλεγχο μίας ολόκληρης περιοχής του κέντρου της Αθήνας. Συγκεκριμένα υποστηρίζουν ότι η ισχύουσα νομοθεσία για τις εμπορικές μισθώσεις παρέχει την δυνατότητα υπερδεκαετούς παρουσίας του ενοικιαστή. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ακόμα και αν γίνουν σοβαρές προσπάθειες αλλαγής – αναβάθμισης των συγκεκριμένων περιοχών οι πιθανότητες επιτυχίας είναι περιορισμένες αφού για πολύ καιρό ακόμα την εικόνα θα δίνουν οι συγκεκριμένες εμπορικές δραστηριότητες. Το γεγονός μάλιστα ότι πολλοί χώροι ορόφων έχουν μισθωθεί ως αποθήκες από τις ίδιες επιχειρήσεις σε συνδυασμό με την προστασία που παρέχει ο νόμος περί επαγγελματικών μισθώσεων οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πλέον οι επιχειρήσεις έχουν «ρίξει άγκυρα»για πολλά χρόνια στην περιοχή και πολύ δύσκολα θα απομακρυνθούν.

Η μοναδική άμυνα για να αποφευχθεί η πλήρης γκετοποίηση των περιοχών που βρίσκονται κάτω από την οδό Αθηνάς είναι οι ελληνικές επιχειρήσεις οι οποίες αυτή την στιγμή έχουν παρουσία στην περιοχή. Η απομάκρυνση τους ουσιαστικά θα λειτουργήσει ως «κερκόπορτα» για την άλωση ολόκληρης της περιοχής . Για τον λόγο αυτό θα πρέπει οι μελετώμενες πολεοδομικές και χωροταξικές παρεμβάσεις δεν θα πρέπει να στοχεύουν μόνο στην ανάδειξη της περιοχής αλλά και στην παροχή κινήτρων παραμονής των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στην συγκεκριμένη περιοχή .