Όσοι έχουν ακόμα και στοιχειώδεις γνώσεις οικονομίας δεν θα πρέπει να έχουν απορίες για το μίγμα της οικονομικής πολιτικής. Η ανάγκη περιορισμού των δημοσιονομικών ελλειμμάτων είναι επιτακτική. Το ερώτημα είναι αν αυτό θα εξακολουθήσεις να γίνεται με τη υπερφορολόγηση ή με την μεγέθυνση της οικονομικής δραστηριότητας. Αν και το δίλημμα αυτό δεν είναι ούτε νεόφερτο ούτε ελληνικό προνόμιο εν τούτοις για την ελληνική οικονομία του σήμερα είναι πιεστικό.
Η απάντηση θα πρέπει να επαναεξεταστεί άμεσα καθώς τα χρονικά περιθώρια είναι πιεστικά . Η συνταγή της υπερφορολόγησης είναι γνωστή τόσο ως προς τις μεθόδους όσο και ως προς τα αποτελέσματα. Η πολιτική που έχουν συνυπογράψει η κυβέρνηση και η τροικά έχει οδηγήσει σε βαθειά ύφεση .Ακόμα και εκείνοι που δεν είναι βαθείς γνώστες της ιστορίας γνωρίζουν τα αποτελέσματα που είχε η συγκεκριμένη οικονομική πολιτική ήδη από το 19ο αιώνα όταν οι γάλλοι μονάρχες τις παραμονές της γαλλικής επανάστασης προσπάθησαν με τον τρόπο αυτό να λύσουν τα προβλήματα που αντιμετώπιζε η γαλλική οικονομία χωρίς όμως να θίξουν τα δικά τους στενά οικονομικά συμφέροντα. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι πίσω από την προηγούμενη επισήμανση ο γράφων υπονοεί την προοπτική βίαιων συγκρούσεων που αποσταθεροποιήσουν το σύστημα. Το σίγουρο όμως είναι ότι η υπερφορολόγηση σε μία κοινωνία που βρίσκεται στα όρια αντοχής της προκαλεί αναταράξεις και ανακατατάξεις τόσο στην οικονομική όσο και στην κοινωνική δομή της. Και αυτό ίσως μεσοπρόθεσμα θα έχει συνέπειες που ούτε και οι εισηγητές της πολιτικής αυτής θα ήθελαν να ζήσουν. Άλλωστε είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι η υπερφορολόγηση πλήττει κυρίως τις ασθενέστερες οικονομικά και κοινωνικά μονάδες και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ανακατανομές του πλούτου υπέρ των ισχυρών. Ήδη μάλιστα τα φαινόμενα συγκέντρωσης στην ελληνική οικονομία πληθαίνουν, ο δείκτης επιχειρηματικότητας πέφτει και στην συντριπτική πλειοψηφία των κλάδων της ελληνικής οικονομίας ένα ποσοστό πάνω από το 70% της αγοράς μοιράζεται μεταξύ λιγοστών επιχειρήσεων που μετρούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού. Σε τελευταία ανάλυση ακόμα και στους πολιτικούς εμπνευστές αυτής της πολιτικής κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν είναι αρεστό αλλά μπορεί να αποδειχθεί και επικίνδυνο ακόμα και για την ίδια την ύπαρξη τους.
Αντίθετα , η πολιτική της μεγέθυνσης μπορεί από κάποιους να θεωρείται ως «ρομαντική» και ανεφάρμοστη αλλά σίγουρα είναι ο μόνος δρόμος που εξασφαλίζει την ισορροπία του συστήματος. Μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι η οικονομική κρίση της δεκαετίας του ΄20 τελικά ξεπεράσθηκε με την εφαρμογή επιτακτικής πολιτικής. Φυσικά από τότε μέχρι σήμερα έχει περάσει σχεδόν ένας αιώνας και πολλά έχουν αλλάξει. ¨Όμως τα διδάγματα αυτής της πολιτικής εξακολουθούν να παραμένουν επίκαιρα. Ας δούμε τα αποτελέσματα αυτής μίας αυστηρής συσταλτικής οικονομικής πολιτικής στις χώρες της Λατινικής Αμερικής. Μία λέξη μόνο αρκεί. ΤΡΑΓΙΚΑ για την πλειοψηφία των πολιτών.
Το ελληνικό οικονομικό μοντέλλο χαρακτηρίζεται από πολλές ιδιαιτερότητες . Ας μη γελιόμαστε στη Ελλάδα υπάρχουν λεφτα αλλά ελάχιστοι είναι διατεθειμένοι να αντιμετωπίσουν την ελληνική ανασφάλεια καιτους φορολογικούς αιφνιδιασμούς. Με ένα πλέγμα κινήτρων που θα συνδέεται κυρίως με τη δραστηριότητα των μικρών και μεσαίων επιχιερήσεων οι οποίες προσφέρουν και απασχόληση και λειτουργούν ως ανάχωμα σε φαινόμενα συγκλεντρωσης η κρίση μπορεί να αντιμετωπιστεί αφού από εκεί και πέρα όλα είναι υπόθεση του επιχειρηματικου δαιμονίου του έλληνα. ¨Αλλωστε αν πάμε 50 χρόνια πριν το τότε «θαυμα» της ελληνικής οικονομίας βασίσθηκε στις πλάτες των μικρών. Οι συνταγές της τρόικα στην πράξη οδηγούν σε φαινόμενα σαν τα χθεσινά της Πλατείας Συντάγματος και σε εξαθλίωση.