Πέραν  των επενδύσεων στην ενέργεια, την άμυνα, την ακίνητη περιουσία, την αμπελο-οινική αγορά, οι Κινέζοι δισεκατομμυριούχοι στρέφουν πλέον την προσοχή τους στην... τέχνη. Και ήδη συναγωνίζονται τους δυτικούς φιλότεχνους, αποκτώντας σημαντικό μερίδιο στην αγορά καλών τεχνών, όπως αναφέρει η International Herald Tribune.

Στην ανοιξιάτικη δημοπρασία του Sotheby's, ένας Κινέζος αγόρασε τον ακριβότερο πίνακα της βραδιάς, το «Femme Lisant (Deux Personnages) του Πικάσο έναντι 21,3 εκατ. δολαρίων. Το Μάρτιο, σε δημοπρασία του οίκου Lebarbe, στην Τουλούζ, ένας Κινέζος αγοραστής πρόσφερε το ποσό των 31 εκατ. δολαρίων για ένα πίνακα από πάπυρο από την Απαγορευμένη Πόλη. Και πέρσι, κάποιος πρόσφερε τηλεφωνικά (και ανώνυμα) το ποσό-ρεκόρ των 106,5 εκατ. δολαρίων για το «Γύμνια, Πράσινα Φύλλα και Προτομή» του Πικάσο σε δημοπρασία του οίκου Christie's. Κινεζικοί οίκοι δημοπρασιών πωλούν πλέον έργα τέχνης σε ρυθμούς ανάλογους του Λονδίνου και της Νέας Υόρκης και, σύμφωνα με την Artprice ...μια εταιρεία που παρακολουθεί την αγορά τεχνών- έχουν ήδη καταγράψει πωλήσεις 8,3 δισ. δολαρίων. Αλλά και οι δυτικοί οίκοι επεκτείνονται σταδιακά στην «πεινασμένη για τέχνη» ασιατική αγορά...

Πέρσι, ο Sotheby's διεξήγαγε την πρώτη έκθεση τέχνης αποκλειστικά για την ασιατική αγορά - βγάζοντας στο σφυρί έργα των Πικάσο, Μονέ, Σαγκάλ που έπιασαν τιμή από 2 εκατ. έως 25 εκατ. δολάρια. Φέτος ο Christie's διόρισε Κινέζους αντιπροσώπους στα γραφεία της Νέας Υόρκης και του Λονδίνου, εις άγραν πελατών από την Ασία και, κυρίως, την Κίνα. Εκεί όπου η οικονομία συνεχίζει να αναπτύσσεται, εκεί όπου οι δισεκατομμυριούχοι αυξάνονται με φρενήρεις ρυθμούς και επενδύουν στην τέχνη είτε αναζητώντας ένα ασφαλές καταφύγιο, εν μέσω οικονομικής κρίσης για τα χρήματά τους, είτε προβαίνοντας σε επίδειξη πλούτου, είτε ακόμα αντιδρώντας στην πολιτιστική απαγόρευση που είχε επιβάλει ο Μάο.

Σχεδόν τρία χρόνια από τις αρχές του 2009 και οι τιμές των κατοικιών σε μειώθηκαν 12% δηλαδή 4% το χρόνο κατά μέσο όρο. Το ποσοστό αυτό , σε σύγκριση με την Ιρλανδία και την Ισπανία είναι πολύ χαμηλό. Αλλά το ερώτημα που πλανάται είναι πόσο θα αντέξουν ακόμα οι …τιμές. Σίγουρα έχουν γίνει αγοραπωλησίες σε τιμές πολύ χαμηλότερες από αυτές που καταγράφουν τα στατιστικά στοιχεία. Οι πωλήσεις αυτές έχουν γίνει , κυρίως από εργολάβους που έχουν οικονομικό πρόβλημα ή από ιδιοκτήτες που τα βγάζουν στο σφυρί προκειμένου να μην τα πάρει η τράπεζα λόγω χρεών.

Όμως , ακόμα και οι οικοδομικές επιχειρήσεις αντέχουν , παρά το γεγονός ότι από αυτέςς θα αναγκαστούν να πουλήσουν σε σχετικά χαμηλότερες τιμές για να βγουν από το αδιέξοδο. Πάντως και αυτές θα είναι περιορισμένες αφού κάθε εργολάβος έχει το πολύ 6-7 ακίνητα απόθεμα, οπότε δεν πιέζεται πολύ. Μάλιστα, προκειμένου να αποφύγουν την εκποίηση πολλές εργολαβικές εταιρείες ενοικιάζουν τα ακίνητα που είχαν για πούλημα. Από τα ενοίκια αυτά εξασφαλίσουν την πληρωμή των υποχρεώσεων για τις τρέχουσες δαπάνες. Το μεγάλο στοίχημα, όμως, είναι πώς θα αντιδράσει η αγορά αν «πέσουν» εκατοντάδες ακίνητα ιδιωτών με «κόκκινα» δάνεια. Αλλά και αυτό το ενδεχόμενο είναι μάλλον δύσκολο αφού η αναστολή των πλειστηριασμών και το ισχύον νομικό καθεστώς το αποτρέπει . Με τους κατάλληλους νομικούς χειρισμούς ο πλειστηριασμός ενός ακινήτου μπορεί να απαιτήσει χρονικό διάστημα πέραν των 5 ετών. Δηλαδή αυτό σημαίνει ότι η αγορά δεν πρόκειται να πιεστεί άμεσα από το 15% περίπου των κόκκινων δανείων της κρίσης.

Επίσης, το «κούρεμα» και η κρατικοποίηση των τραπεζών θα τις αναγκάσει να βγάλουν τα «αραχνιασμένα» ακίνητα από τα χαρτοφυλάκιά τους και να τα πουλήσουν όσο όσο, αλλά το γεγονός ότι οι εκτιμήσεις είναι πάνω από τις αντικειμενικές αξίες αποτελεί ένα επιπλέον ανάχωμα στην πτώση των τιμών..