Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αναρωτιούνται για την επόμενη μέρα της αγοράς κατοικίας. Αυτό άλλωστε μαρτυρούν και τα ερωτήματα που υποβάλλουν οι περισσότεροι καταναλωτές και τα οποία συνοψίζονται σε μία φράση: «ήλθε η ώρα να αγοράσω ή να περιμένω ακόμη »

Στην πραγματικότητα πίσω από το ερώτημα αυτό κρύβεται μία μεγάλη αλήθεια .Στην αγορά εξακολουθεί να υπάρχει ζήτηση αφού υπάρχουν πολλοί έλληνες που διαθέτουν και κεφάλαια και διάθεση για να επενδύσουν σε κατοικία αλλά τηρούν προς το παρόν στάση αναμονής. Πρόκειται για μία ακόμη ελληνική ιδιαιτερότητα . Μία ακόμα αλήθεια είναι, ότι το ποσοστό των ακινήτων που έχουν βάρη (προσημείωση ή υποθήκη) στο σύνολο του αποθέματος ακινήτων εξακολουθεί να είναι περιορισμένο σε σύγκριση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές αγορές και τις ΗΠΑ Σε όλα αυτά πρέπει να προστεθεί και το γεγονός ότι η μικροϊδιοκτητες είναι μία πραγματικότητα που αποτελεί μεγάλη ασπίδα του έλληνα στην αντιμετώπιση της κρίσης. Οι τρείς αυτές γραμμές άμυνας καθιστούν την ελληνική αγορά ακινήτων λιγότερο ευάλωτη στο δηλητήριο της κρίσης σε σύγκριση με την Ισπανία , την Μεγάλη Βρετανία και τις ΗΠΑ. Το σίγουρο είναι ότι για τους περισσότερους αναλυτές αυτές οι γραμμές άμυνας αποτελούν τα πιο απτά σημάδια υπανάπτυκτης αγοράς. Η αλήθεια είναι όμως ότι αυτή η ανάπτυξη «α λα ελληνικά» είναι ταυτόχρονα και η θωράκιση της απέναντι στην κρίση. Το πιο πιθανό είναι ότι στην επόμενη κρίση αυτά τα τείχη θα έχουν γκρεμιστεί αφού θα έχουν θυσιασθεί στο αμφιλεγόμενο στόχο της εναρμόνισης της ελληνικής με τις υπόλοιπες ανεπτυγμένες αγορές. Όμως σήμερα τα τείχη αυτά υπάρχουν και λειτουργούν.

Φυσικά τα προβλήματα είναι υπαρκτά. Χιλιάδες δανειολήπτες βρίσκονται σε αδυναμία να αποπληρώσουν το στεγαστικό δάνειο που έχουν πάρει. Χιλιάδες άλλοι πιστεύουν ότι με την εκποίηση ενός περιουσιακού τους στοιχείου μπορούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα ρευστότητας που αντιμετωπίζουν είτε οι ίδιοι είτε οι επιχειρήσεις τους. Εκατοντάδες κατασκευαστές βρίσκονται με ένα σημαντικό αδιάθετο απόθεμα κατοικιών και το οποίο αδυνατούν να πουλήσουν , αλλά και –το σημαντικότερο- δεν επιθυμούν να εκποιήσουν.

Αν λοιπόν το πρόβλημα που απασχολεί το μυαλό εκείνων που είναι υπεύθυνοι για την χάραξη και την υλοποίηση της οικονομικής πολιτικής είναι η στήριξη της αγοράς κατοικίας, τότε η απάντηση έχει δοθεί ήδη από την ίδια την αγορά : «δεν απαιτείται στήριξη». Αυτό που προβάλλει πλέον ως επιτακτικό είναι ,να σταματήσει να δέχεται συνεχώς πλήγματα και «κτυπήματα κάτω από την ζώνη» από εκείνους που είναι εντεταγμένοι να την προστατεύουν. Από το υπουργείο Οικονομικών το οποίο αντιμετωπίζει το ακίνητο ως μία «αγελάδα» που φέρνει φόρους. Από την κεντρική τράπεζα η οποία δεν βάζει φρένο στις αυθαίρετες και –κάποιες φορές αποδεδειγμένα- καταχρηστικές συμπεριφοράς των πιστωτικών ιδρυμάτων και από τις τράπεζες οι οποίες έχουν γνώμονα τις περισσότερες φορές την βραχυπρόθεσμη κερδοφορία τους και όχι την μακροπρόθεσμη ισορροπία της αγοράς.

Τελικά αυτό που χρειάζεται η ελληνική αγορά είναι να βρεθεί κάποιος να την προστατέψει από εκείνους που είναι ταγμένοι να την φυλάττουν.

Οι πωλήσεις νέων κατοικιών στις ΗΠΑ μειώθηκαν  το Μάιο σε σχέση με τον προηγούμενο μήνα. Οι πωλήσεις  μειώθηκαν σε ετήσιο ρυθμό 300.000 τεμαχίων .Πρόκειται για τα χαμηλότερα επίπεδα απο το 1963. Η μείωση των πωλήσεων ήταν αναμενόμενη καθώς τους προηγούμενους μήνες οι αγοραστές έσπευσαν να αγοράσουν τα σπίτια για να τύχουν της έκπτωσης φόρου , αλλά παρόλα αυτά οι αναλυτές εξεπλάγησαν από το μέγεθος της πτώσης . Η μέση τιμή πώλησης νέων κατοικιών που πωλήθηκαν κατα την διάρκεια του Μαΐου ήταν $ 263.400 . Την Τετάρτη , τα στοιχεία από τη National Association of Realtors κατέγραφαν πολύ μικρότερη μείωση του αριθμού των υπαρχόντων σπιτιών που πωλούνται κατά τη διάρκεια του μήνα. Η απογοητευτική εξέλιξη των στοιχεία έχουν οδηγήσεις πολλούς αναλυτές να διατυπώσουν ανησυχίες για την ευρωστεία της στεγαστικής αγοράς των ΗΠΑ.

Η Κυβέρνηση των ΗΠΑ θα διαθέσει σημαντικά κεφάλαια προκειμένου να ενισχύσει τους ιδιοκτήτες κατοικιων που βρίσκονται σε αδιέξοδο στην προσπαθεια τους να εξοφλήσουν τις δόσεις των στεγαστικών τους δανείων. Το Υπουργείο Οικονομικών είπε ότι στην Αριζόνα, Καλλιφόρνια, Φλόριδα , Μίτσιγκαν και Νεβάδα μπορούν να χρησιμοποιήσουν κεφάλαια 1,5 δισ. δολάρια για να περιορίσουν τις κατασχέσεις. Πρόκειται για πολιτείας στις οποίες η αγορά κατοικίας υπέστη μείωση τιμών κατά 20% και άνω του μέσου όρου των τιμών κατοικιών . Ορισμένα από τα προγράμματα που στο να βοηθήσουν τους ιδιοκτήτες σπιτιών , οι οποίοι αντιμετωπίζουν αρνητικά ίδια κεφάλαια και αυτό θα γίνει με: τη μείωση του κεφαλαίου των δανείων που οφείλουν. Άλλοι θα βοηθήσουν τους ανέργους ή υποαπασχολούμενοι άνθρωποι συνεχίσουν τις πληρωμές υποθηκών τους ή θα χρησιμοποιηθούν για τη χρηματοδότηση σύντομων πωλήσεων των σπιτιών. Στην Αριζόνα θα πάρουν 125,1 εκατομμύρια δολάρια για τους σκοπούς αυτούς , ενώ στην Καλιφόρνια παίρνει 699,6 εκατομμύρια δολάρια στη Φλόριντα 418 εκατομμύρια δολάρια ενω το Μίτσιγκαν θα λάβει 154,5 εκατ. δολάρια και η Νεβάδα παίρνει 102,8 εκατομμύρια δολάρια .

"Ο υπουργός Οικονομίας έτριβε τα χέρια του από ικανοποίηση. Οι επενδύσεις στις οικοδομές αυξάνονταν . Ο τζίρος του εμπορίου αυξάνονταν με διπλάσιους ρυθμούς σε σύγκριση με τον πληθωρισμό, η βιομηχανική παραγωγή αυξάνονταν σε πραγματικούς όρους , η ανεργία είχε σπάσει το ιστορικό χαμηλό του 3% ενώ τα δημόσια ταμεία ξεχειλίζουν από τόσο χρήμα ώστε το «όνειρο» του ισοσκελισμένου προϋπολογισμού να είναι πολύ κοντά στην πραγματικότητα". Ναι , με τα σημερινά δεδομένα η παραπάνω περιγραφή θα μπορούσε να αποτελέσει ένα κινηματογραφικό σενάριο . Το σίγουρο είναι ότι σήμερα η ελληνική και η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται πολύ μακριά από αυτή την προοπτική. Όμως το ζητούμενο για όλους τους υπουργούς Οικονομίας σε ολόκληρο τον κόσμο είναι πως η πραγματική οικονομία θα βρεθεί πιο κοντά σε αυτή την προοπτική με ειρηνικά μέσα. Η κρίση του 29 , αντιμετωπίστηκε με αύξηση των δημοσίων δαπανών , με μεταβιβαστικές πληρωμές και με ευέλικτα προσαρμοσμένη φορολογική πολιτική. Τριάντα χρόνια αργότερα , οι όψιμοι επίγονοι του Κέυνς μπερδεύουν την οικονομική πολιτική με την πολιτική δημοσιονομικής εξυγίανσης. Με άλλα λόγια κάνουν το ακριβώς αντίθετο από αυτά που εφαρμόστηκαν στην δεκαετία του ΄30. Η ανάκαμψη της οικονομίας πραγματοποιείται στην παρούσα φάση, με συνδυασμένες παρεμβάσεις που θα στοχεύουν στην τόνωση της ζήτησης και στην βελτίωση του ψυχολογικού κλίματος . Στην αγορά ακινήτων για παράδειγμα , το ζητούμενο δεν είναι το “κτίζω” αλλά το “ζητάω”. Τα αποτελέσματα που είχε η άκριτη μεγέθυνση της αγοράς κατοικίας ήδη γίνονται φανερά ακόμα και στους αδαείς καθώς η υπερβάλλουσα προσφορά είναι μία από τις αιτίες που έχει μπει φρένο στις επενδύσεις σε κατοικία. Οι άλλες αιτίες θα πρέπει να αναζητηθούν στην υποχώρηση της ζήτησης που συνδέεται με το υψηλό ποσοστό της ιδιοκατοίκησης, στην μείωση των χορηγήσεων, στην δαιμονοποίηση της ιδιοκτησίας αλλά και στο αρνητικό ψυχολογικό κλίμα. Έτσι λοιπόν το ζητούμενο δεν είναι να κτίσουν περισσότερα σπίτια οι εργολάβοι αλλά να τα πουλήσουν. Το ίδιο ισχύει και με τα επαγγελματικά ακίνητα όπου το ζητούμενο δεν είναι να κτίζονται κτίρια γραφείων και εμπορικά κέντρα αλλά να υπάρχει ζήτηση ώστε να μη μένουν ξενοίκιαστα. Και κάτι ακόμα . Κάθε φορά που η ιδιοκτησία θα βρίσκεται αντιμέτωπη με την προχειρότητα τόσο θα περιορίζεται η ζήτηση. Αυτή την απλή διαπίστωση φαίνεται ότι είτε την αγνοούν είτε την απεχθάνονται. Οτιδήποτε όμως και να συμβαίνει το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν έχουν την εξουσιοδότηση να ισοπεδώνουν την περιουσία των ελλήνων.