Η έξοδος από την κρίση είναι χωρίς αμφιβολία η καθημερινή αγωνία εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων σε ολόκληρο τον πλανήτη. Εργαζομένων που αγωνιούν για την δουλειά τους, ανέργων που απεγνωσμένα αναζητούν δουλειά και επιχειρηματιών που τρέμουν στην προοπτική ενός μπαμ. Πρόκειται κοντολογίς για ένα τεράστιο πρόβλημα το οποίο καθορίζει την καθημερινότητα αλλά και το αύριο όλων μας. Μοναδική διέξοδος για να ξεπερασθεί το αδιέξοδο αυτό είναι η συνεργασία και η καλή πίστη. Δυστυχώς όμως για κάποιους η κρίση είναι η ευκαιρία για εύκολα κέρδη. Για παράδειγμα , τα πιστωτικά ιδρύματα τα οποία σύμφωνα με τις απόψεις όλων εκείνων που χαράζουν την οικονομική πολιτική θα είναι η ατμομηχανή στην διαδικασία για να ξεπερασθεί στην κρίση λειτουργούν λες και βρίσκονται σε άλλη χώρα. Για παράδειγμα , κλείνουν τα ταμεία , ελέγχουν την ρευστότητα όχι μόνο μέσω των δανείων αλλά και των καταθέσεων , στεγνώνουν την αγορά, αδιαφορούν στις εκκλήσεις επιχειρηματιών για ρευστό . Αποτέλεσμα ελάχιστοι να έχουν επωφεληθεί από την θεαματική πτωτική πορεία των επιτοκίων και οι περισσότεροι να βρίσκονται σε αδιέξοδο είτε λόγω έλλειψης ρευστού είτε λόγω έλλειψης πιστώσεων . Το μόνο σίγουρο είναι ότι η τακτική αυτή οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια ακόμα βαθύτερα στην κρίση. Οι ίδιες , ανακαλύπτουν κανόνες για την χρηματοδότηση που είχαν «ξεχάσει» εδώ και πολλά χρόνια. Για παράδειγμα χρηματοδοτούν το 75% της αξίας του ακινήτου ή προεξοφλούν αξίες μόνο όταν συνοδεύονται από τιμολόγια ή ελέγχουν σχολαστικά την πιστοληπτική ικανότητα του δανειολήπτη και προχωρά ο δανεισμός μόνο αν οι δαπάνες εξυπηρέτησης δεν υπερβαίνουν το 40% του εισοδήματος. Στην πραγματικότητα , ενώ η οικονομία εθίστηκε απο αυτές στον δανεισμό τώρα τραβούν το χαλί κάτω από τα πόδια με ολέθρια αποτελέσματα για την αγορά. Η πραγματικότητα είναι όμως ότι η αγορά για να πάρει μπρος και να μπει σε φάση ανάκαμψης χρειάζεται ρευστό και δυστυχώς το ρευστό είναι σε λιγοστά χέρια , τα οποία εκμεταλλεύονται την προνομιακή θέση στην οποία βρίσκονται. Δηλαδή βρισκόμαστε μπροστά σε ένα φαύλο κύκλο που για να διακοπεί απαιτείται ένα χαρακτηριστικό το οποίο φαίνεται ότι οι ιθύνοντες αγνοούν . Το στοιχείο της συλλογικής προσπάθειας το οποίο δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τα φαινόμενα του καιροσκοπισμού τα οποία βλέπουμε να ξετυλίγονται μπρος στα μάτια καθημερινά. Στην διαδικασία αυτή η αγορά ακινήτων φαίνεται ότι θα πληγεί περισσότερο αφού από την μία πλευρά το Δημόσιο φαίνεται ότι αγνοεί παλιές δοκιμασμένες συνταγές που άπτονται με την ενίσχυση της στεγαστικής πολιτικής, ενώ ο ιδιωτικός τομέας έχει ξεμείνει από ρευστό και να αδυνατεί να δράσει είτε ως αγοραστής είτε ως παραγωγός.

Η τελευταία έντονη κακοκαιρία με τις παρατεταμένες βροχοπτώσεις και χιονοπτώσεις που είχαν ως αποτέλεσμα τη βλάβη πυλώνων της ΔΕΗ στην Εύβοια, δημιούργησαν για άλλη μια φορά σοβαρά προβλήματα πολύωρων διακοπών στην ηλεκτροδότηση των νησιών Άνδρου και Τήνου με αρνητικές συνέπειες στην καθημερινή διαβίωση των κατοίκων. Στο μεταξύ, ο ευρισκόμενος σε ψυχρή εφεδρεία αυτόνομος σταθμός παραγωγής της Άνδρου, που ακριβώς σε αυτές τις περιστάσεις πρέπει να ενεργοποιείται για να καλύπτει τις άμεσες ενεργειακές ανάγκες, δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί διότι εδώ και δύο χρόνια έχει μεταφερθεί στην Ικαρία μία βοηθητική μηχανή 4000 KW που ήταν αναγκαία για την πλήρη λειτουργία του. Η επείγουσα λύση που προκρίθηκε από τη ΔΕΗ για την άμεση αντιμετώπιση του προβλήματος με τη μίσθωση έξι πρόσθετων φορητών μηχανών, αφενός είναι πολύ δαπανηρή και αφετέρου δεν ξέρουμε πόσο θα διαρκέσει μέχρι να επιστραφεί η προ ετών μετακινηθείσα μηχανή. Βεβαίως περισσότερο ριζική λύση στο ενεργειακό θα υπάρξει μόνο με τη δεύτερη διασύνδεση των νησιών με την ηπειρωτική Ελλάδα μέσω Λαυρίου, σχέδιο που βρίσκεται ακόμα στα πρώτα του βήματα. Σύμφωνα δε με πληροφορίες, η σύνδεση του υποβρύχιου καλωδίου από τη Σύρο θα καταλήγει σε υποσταθμό στο νότιο μέρος της Άνδρου και όχι στο βορειότερο της Τήνου, όπως προέβλεπε και η αρχική μελέτη.

Μπορεί μία οικονομία να επιβιώσει σε ένα τέτοιο περιβάλλον; Μάλλον αδύνατο. Τα στοιχεία που αφορούν την εξέλιξη των μεγεθών της δείχνουν ότι αυτή την στιγμή κανείς μα κανείς σε αυτό τον πλανήτη δεν την εμπιστεύεται. Και φυσικά, δεν μιλάμε για τους οργανισμούς αξιολόγησης χρέους ούτε για τα περισπούδαστα μυαλά των τραπεζιτών. Σε αυτούς που αναφερόμαστε είναι οι απλοί άνθρωποι οι οποίοι πλέον αντιμετωπίζουν τους εαυτούς τους σε αυτή την χώρα ως δυστυχείς επισκέπτες που είχαν την ατυχία να εγκλωβιστούν λόγω συνθηκών «έκτακτης ανάγκης». Κοντολογίς οι έλληνες αισθάνονται εγκλωβισμένοι σε μία χώρα και σε μία κατάσταση που δεν την επιθυμούν και κυρίως δεν εμπιστεύονται οτι η  ηγεσία της ι είναι ικανή να αντιμετωπίσει αυτή την απρόσμενη καταστροφή. Θα σκεφτείτε μεγάλα λόγια. Λάθος.

Αν κοιτάξετε με προσοχή τα στοιχεία που αφορούν την διαρροή καταθέσεων θα δείτε όλη την αλήθεια. Αν μελετήσετε τις χρηματιστηριακές ανακοινώσεις για τα επενδυτικά σχέδια των μεγάλων εταιριών θα νοιώσετε το έλλειμμα εμπιστοσύνης που υπάρχει. Ακόμα και αυτοί οι εφοπλιστές έχουν αρχίσει να γυρνούν την πλάτη αφού σηκώνουν στα καράβια τους σηκώνουν άλλες σημαίες. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πολύ απλά αυτή την στιγμή ακόμα και τον Κέυνς να έφερνε κάποιος στην ζωή δεν μπορούσε να σώσει την χώρα.

Το παιγνίδι είναι πλέον πολιτικό και ψυχολογικό. Για να το πούμε πολύ πιο απλά κανείς στην Ελλάδα και στο εξωτερικό δεν πιστεύει ότι η χώρα αυτή έχει τις προϋποθέσεις για να περάσει την φουρτούνα που οι ίδιες οι ηγεσίες της προκάλεσαν. Και φυσικά αν δεν πιστεύεις όχι μόνο δεν πολεμάς αλλά το μόνο που κοιτάς είναι να τρέξεις να σωθείς. Αν δεν το πιστεύετε δεν έχετε να ρίξετε μία ματιά στα γκάλοπ που δημοσιεύονται. Για τους ξένους καλύτερα να μη το συζητάμε. Ακόμα και τώρα , που έχουμε γίνει αντικείμενο χλεύης και εμφανίζονται ως «σωτήρες» το μόνο για το οποίο ενδιαφέρονται είναι το πώς θα σκυλέψουν . Και αν δεν πιστεύετε πηγαίνετε λίγο πίσω . Λίγο μετά την κατάρρευση της τότε Σοβιετικής Ένωσης όταν όλοι είχαν πέσει πάνω της να την λεηλατήσουν αυτή και τους ανθρώπους της. Και να φανταστείτε ότι εκείνοι ήταν πυρηνική υπερδύναμη. Τα να πούμε εμείς που το μόνο που έχουμε να προβάλλουμε είναι το ούζο;

Η Ελλάδα έχει γίνει η χώρα που κυριαρχείται από το «ΚΑΝΕΝΑΣ». Οι έλληνες κανένα δεν εμπιστεύονται για πρωθυπουργό, σε κανένα κόμμα δεν έχουν εμπιστοσύνη και σε καμία αρχή δεν εμπιστεύονται την τύχη τους. Φανταστείτε , λοιπόν ένα καράβι που βρίσκεται σε φουρτούνα και που το πλήρωμα δεν έχει εμπιστοσύνη στον καπετάνιο. Ποια η τύχη του; Κατά πάσα βεβαιότητα το μόνο που μπορεί να περιμένει είναι , το αμέσως επόμενο κύμα που θα το κόψει στα δύο. Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα στο τόπο μας.

Αυτοί που μιλούν αλλά και εκείνοι που σιωπούν έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: δεν εμπιστεύονται. Τις ηγεσίες τους, τους διπλανούς τους και το μέλλον τους. Υπερβολή;

Ρωτήστε ένα έμπορο αν ο προμηθευτής του δέχεται επιταγές ή γραμμάτια. Μετρητά και μόνο μετρητά , θα σας πει.

Ρωτήστε , αν σήμερα κλείνει έστω και μία δουλειά με τον λόγο. Τρελός είσαι θα σου απαντήσουν .

Ρωτήστε ανθρώπους από το περιβάλλον σας τι θα έκαναν τις αποταμιεύσεις τους-αν έχουν; Θα έφευγα τρέχοντας θα σας απαντούσαν.

Ρωτήστε ένα εύπορο αν θα αγόραζε ακίνητα. Θα σας κοιτούσε με ένα απορημένο ύφος, θα γύρναγε την πλάτη και θα απομακρύνονταν. Ρωτήστε ένα συνταξιούχο αν έχει σκεφτεί το ενδεχόμενο ,αύριο να μη του δώσουν την σύνταξή του. Απλώς θα κουνούσε με νόημα το κεφάλι.

Ρωτήστε ένα υπάλληλο του ιδιωτικού τομέα αν φοβάται ότι αύριο θα είναι χωρίς δουλειά. Θα κουνούσε με θλίψη το κεφάλι.

Αναλογίζεστε τι περιγράφει η προηγούμενη παράγραφος; Την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι δεν πιστεύουν σε τίποτε και δεν εμπιστεύονται κανένα. Για αυτό το πρώτο βήμα για την λύση είναι η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης. Και ένα είναι σίγουρο , το πρώτο βήμα είναι να αλλάξουν τα πρόσωπα γιατί όλα τα σημερινά το μόνο που μπορούν να προσφέρουν είναι περίσκεψη, ανησυχία και

Ο Αλαν Γκρήνσπαν, ο άνθρωπος που βρισκόταν στο τιµόνι της κεντρικής τράπεζας των ΗΠΑ όταν η αµερικανική οικονοµία έπεσε στον γκρεµό, δηλώνει αµετανόητος για όσα έκανε – και όσα δεν έκανε. Πρόεδρος της «Φεντ» από το 1987 ώς το 2006, ήταν στα τέλη του 20ού αιώνα ένας από τους θιασώτες της απορρύθµισης του χρηµατοπιστωτικού συστήµατος, η οποία θεωρείται µία από τις αιτίες της τελευταίας χρηµατοπιστωτικής κρίσης. Και χθες, ο 84χρονος πλέον Γκρήνσπαν δηµοσίευσε άρθρο στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιµς» στο οποίο υποστηρίζει ουσιαστικά ότι ο νόµος της αµερικανικής κυβέρνησης για τη µεταρρύθµιση της Ουόλ Στριτ, ο οποίος επιβάλλει αυστηρότερες κανονιστικές ρυθµίσεις στη χρηµαταγορά και ενισχύει τα όργανα ελέγχου, υπάρχει κίνδυνος να υπονοµεύσει το έργο του «αόρατου χεριού» που υποτίθεται πως εξασφαλίζει την ισορροπία των αγορών. «Με πολύ σπάνιες εξαιρέσεις (το 2008, για παράδειγµα), η παγκόσµια δράση του “αόρατου χεριού” οδήγησε σε µια σχετική σταθερότητα τις ισοτιµίες, τα επιτόκια, τις τιµές και τους µισθούς», γράφει ο Γκρήνσπαν. Αναφέρεται σε µια έννοια που επινόησε τον 18ο αιώνα ο πατέρας του οικονοµικού φιλελευθερισµού Ανταµ Σµιθ: το «αόρατο χέρι» έρχεται, µε µαγικό τρόπο, να εξασφαλίσει τις ισορροπίες στις αγορές και χρησιµεύει ως µεταφορά για τη θεωρία σύµφωνα µε την οποία το άθροισµα των ιδιωτικών συµφερόντων δουλεύει προς όφελος του γενικού συµφέροντος. Ετσι λοιπόν εξηγείται: ως επικεφαλής της κεντρικής τράπεζας, ο Αλαν Γκρήνσπαν δεν κοιµόταν ύπνο βαθύ ούτε ήταν ανίκανος, απλώς δεν ήθελε να υπονοµεύσει το «αόρατο χέρι» και γι’ αυτό δεν έκανε τίποτα όταν πάρα πολλοί αναλυτές διαπίστωναν τη «φούσκα» στην αµερικανική αγορά ακινήτων. Επί 100 χρόνια, οι τιµές των κατοικιών παρακολουθούσαν συνολικά τον ρυθµό του πληθωρισµού και ξαφνικά, στα µέσα της δεκαετίας του 1990, άρχισαν να αυξάνονται χωρίς κανένα λόγο, χωρίς δηλαδή να υπάρχει µεγάλη αύξηση του πληθυσµού – το αντίθετο µάλιστα –, και παρόλο που υπήρχε υπερπροσφορά ακινήτων, καθώς στη χώρα επικρατούσε οικοδοµικός οργασµός. Το 2002 οι τιµές των κατοικιών είχαν ήδη αυξηθεί περισσότερο από 30% πάνω από τον πληθωρισµό. Το 2006, στην κορύφωση της «φούσκας», ο πληθωρισµός στις τιµές των ακινήτων είχε υπερβεί τον συνολικό ρυθµό πληθωρισµού κατά 70%, δηµιουργώντας µια «φούσκα» 8 τρισεκατοµµυρίων δολαρίων. Ο Γκρήνσπαν δεν έκανε τίποτα – παρόλο που ήταν η δουλειά του να κάνει κάτι – προφανώς για να… µην υπονοµεύσει τη δράση του «αόρατου χεριού». Και όταν η «φούσκα» έσκασε, η κάθετη πτώση της οικοδοµικής δραστηριότητας και της ζήτησης ακινήτων οδήγησε σε υψηλή ανεργία. Το αποτέλεσµα ήταν 100% προβλέψιµο, όµως ο Γκρήνσπαν δεν το προέβλεψε, έγραψε πρόσφατα στον βρετανικό «Γκάρντιαν» ο αµερικανός οικονοµολόγος Ντην Μπέηκερ. Με την ανικανότητά του, πρόσθεσε, κατέστρεψε τις ζωές δεκάδων εκατοµµυρίων ανθρώπων, «διότι άνθρωποι πεθαίνουν εξαιτίας άτοπων οικονοµικών πολιτικών: αυτοκτονούν, δεν έχουν υγειονοµική περίθαλψη όταν τη χρειάζονται και πεθαίνουν από αλκοολισµό και απελπισία».