Η τελευταία ευκαιρία

του Παρατηρητή

Κάποια στιγμή θα πρέπει να λέγονται τα πράγματα με το όνομα τους. Ελλάδα, Ιρλανδία , Πορτογαλία και αύριο ; Μήπως Ισπανία και Ιταλία; Ολάκαιρος ο ευρωπαϊκός νότος , βρίσκεται «σκλάβος» των «επιγόνων» ; ή μήπως αυτό μπορεί να γίνει το σκαλοπάτι για να πάρουν ένα μήνυμα ανάλογο με εκείνο που πήραν το 1945; Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Από την μία η καταστροφή και από την άλλη η αναγέννηση.

Η πραγματικότητα είναι ότι η Ευρώπη βρίσκεται μπροστά σε ένα ξεκαθάρισμα ρόλων και λογαριασμών που σίγουρα έχει ξεκινήσει αλλά κανείς δεν είναι σίγουρος αν θα τελειώσει με την Ισπανία και την Ιταλία. Το σίγουρο είναι ότι το σχέδιο για την ελεγχόμενη γερμανική οικονομική ζώνη βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Το σχέδιο που ξεκίνησε ο κ. Παπανδρέου και το οποίο βρίσκεται σε διαδικασία εξέλιξης στην πραγματικότητα οδηγεί τους νοτιοευρωπαίους σε ρόλους πολιτικής γλάστρας και καταναλωτή γερμανικών προϊόντων. Το όραμα του παγγερμανισμού που ξεκίνησε τον 19ο αιώνα μετά από δύο αποτυχημένες προσπάθειες φαίνεται ότι βρίσκεται πολύ κοντά στη υλοποίηση του.

Η συνταγή της επιτυχίας του απλή:

-ανίκανες και ενδοτικές ηγεσίες για τους αντίπαλους

-σταθερή και μεθοδική προσήλωση στο στόχο του παγγερμανισμού.

Αν νομίζετε ότι η «συνταγή » είναι πρωτότυπη κάνετε οικτρό λάθος. Σκεφτείτε , τι έγινε την δεκαετία του ΄30. Πως καταστρατηγήθηκαν οι όροι της Συνθήκης των Βερσαλλιών. Αναλογιστείτε το ρόλο των ευρωπαϊκών ηγεσιών της εποχής εκείνης απέναντι στην Αυστρία, στην Τσεχοσλοβακία ακόμα και στην Ουγγαρία. Σκεφτείτε την αδυναμία της Γαλλίας που προσηλωμένη σε μία υπερφίαλη Βρετανία προσπαθούσε να ισορροπήσει σε δύο βάρκες μέχρι που συνειδητοποίησε ότι η μία από τις δύο ήταν «παγίδα». Αλλά σκεφτείτε και την διαδικασία που ακολούθησε η Γερμανία μετά το 1945 . Πως προσπάθησε να πείσει ολόκληρη την υφήλιο ότι το όραμα του παγγερμανισμού ήταν μία εθνικοσοσιαλιστική «ψύχωση». Αργά , μεθοδικά με συμμαχίες και ελιγμούς έπεισε την δύση ότι ήταν ακίνδυνη και μόλις αισθάνθηκε ισχυρή…

Και όμως , αυτή η δεινή θέση του ευρωπαϊκού νότου είναι η μοναδική –και ίσως η τελευταία- ευκαιρία για να μπουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας με την ένδειξη «εφιάλτης» , τα σχέδια τους. Προϋπόθεση είναι να συνειδητοποιήσει ο ευρωπαϊκός νότος αλλά και η Ιρλανδία ότι δεν είναι οι επαίτες της Ευρώπης και ότι χωρίς αυτούς ,η Ευρώπη δεν μπορεί να υπάρξει ως ενιαία οικονομική και πολιτική οντότητα. Η διαμόρφωση ενός ενιαίου μετώπου του ευρωπαϊκού νότου είναι πλέον μονόδρομος. Η τακτική της σαλαμοποίησης που ακολουθείται τους μόνους που βολεύει είναι τους «επιγόνους» . Για όλους τους υπόλοιπους είναι καταστροφή.

Φυσικά , η διαμόρφωση ενός νότιου μετώπου, απαιτεί ηγεσίες ικανές , αξιοπρεπείς και κυρίως αποφασισμένες να υπερασπίσουν τις χώρες που εκπροσωπούν. Οι πολίτες λοιπόν των χωρών του ευρωπαϊκού νότου είναι οι μοναδικοί οι οποίοι μπορούν να κρίνουν αν οι ηγεσίες τους έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά ή απλώς είναι μαριονέτες. Αυτοί οι πολίτες έχουν και την δύναμη να επιλέξουν τις ικανές ηγεσίες που μπορούν να ανταπεξέλθουν σε αυτή την κορυφαία πρόκληση.

Και για να πάμε στα δικά μας, λύσεις όπως η αναδιάρθρωση ή «κούρεμα» ή όπως αλλιώς τις βαπτίζουν δεν είναι τίποτε άλλο παρά η συμβολαιογραφική πράξη παράδοσης της χώρας. Και αν δεν το πιστεύετε δεν έχετε παρά να διαβάσετε την σχετική βιβλιογραφία για να πειστείτε. Με απλά λόγια όποια ηγεσία βάλει την υπογραφή της σε τέτοιου είδους συμφωνίες ουσιαστικά θέτει τη χώρα σε καθεστώς πλήρους εξάρτησης.