Για τους περισσότερους η αγορά κατοικίας στη περιοχή της πρωτεύουσας είναι η «καρδιά» της ελληνικής αγοράς. Οι αριθμοί αποδεικνύουν ότι μάλλον δεν έχουν άδικο οι υποστηρικτές της άποψης αυτής. Από τα στοιχεία της ς Στατιστικής  προκύπτει ότι στην περιοχή που διοικητικά ανήκει στη νομαρχία Αθηνών βρίσκεται το 27% του συνόλου των σπιτιών ολόκληρης της Ελλάδας. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον όμως παρουσιάζει και το καθεστώς χρήσης αυτών των σπιτιών αφού καλύπτουν το 23% των ιδιόκτητων κατοικιών και το 40% των ενοικιαζόμενων. Αναλυτικά στη νομαρχία Αττικής έχουν ανεγερθεί 953.574 κατοικίες από τις οποίες οι 614.612 είναι ιδιόκτητες και οι 288.356 ενοικιαζόμενες. Το μεγάλο ποσοστό των ενοικιαζόμενων κατοικιών δικαιολογείται τόσο από το γεγονός της μεγάλης συγκέντρωσης πληθυσμού στην περιοχή της πρωτεύουσας όσο και από το γεγονός ότι ένας μεγάλος αριθμός κατοικιών έχει αποκτηθεί από τους ιδιοκτήτες τους καθαρά για επενδυτικούς-αποταμιευτικούς σκοπούς.

Η ποιοτική αναβάθμιση της αγοράς κατοικίας που έχει καταγραφεί τα τελευταία χρόνια κρίνεται ως ιδιαίτερα σημαντική αφού ουσιαστικά σκιαγραφεί τις ανάγκες των καταναλωτών στα επόμενα χρόνια. Παράλληλα , μπορεί να θεωρηθεί ως ασφαλής δείκτης των αλλαγών σε τοπικές αγορές χαρακτηριστικό των οποίων είναι το μεγάλο απόθεμα κατοικιών ηλικίας άνω των 25 ετών. Ένα άλλο συμπέρασμα που προκύπτει από τα στοιχεία αυτά είναι ότι το ειδικό βάρος της αγοράς κατοικίας της Αθήνας είναι πιο σημαντικό στην διαμόρφωση των τιμών των ενοικίων αφού ουσιαστικά καλύπτει το 40% περίπου της ενεργού ζήτησης. Από την άλλη πλευρά η συγκέντρωση του 27% του αποθέματος των κατοικιών της χώρας στο διοικητικό διαμέρισμα της νομαρχίας Αθηνών σε συνδυασμό με την οριακή μεταβολή των δημογραφικών δεδομένων οδηγεί στο συμπέρασμα ότι τα περιθώρια σημαντικής μεγέθυνσης της αγοράς είναι βραχυπρόθεσμα περιορισμένα αν και είναι πιθανό η ζήτηση να προέλθει από κατοίκους της πρωτεύουσας οι οποίοι είναι ενοικιαστές.

Δικαστική απόφαση υψώνει ασπίδα προστασίας για τους πολίτες που απειλούνται με κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων, αφού διαπιστώνει ότι η συγκεκριμένη διαδικασία πρέπει να σέβεται συνταγματικές διατάξεις που κατοχυρώνουν την αρχή της αναλογικότητας και τον σεβασμό της ανθρώπινης αξίας. Το Διοικητικό Πρωτοδικείο Πειραιά έκρινε ότι πρέπει να «παγώσει» η διαδικασία αναγκαστικής κατάσχεσης και πλειστηριασμού ακινήτου αξίας 1.350.000 ευρώ που κίνησε το Δημόσιο σε βάρος οφειλέτριας ποσού 102.000€ (με τις σχετικές προσαυξήσεις), καθώς είχε ήδη κατοχυρώσει τη δυνατότητα είσπραξης των οφειλομένων με αναγκαστική κατάσχεση των ενοικίων που απέδιδε το συγκεκριμένο ακίνητο επιτρέποντας την κάλυψη του ποσού εντός 3ετίας. Το δικαστήριο βάζει ουσιαστικά «φρένο» στους άδικους και υπερβολικούς πλειστηριασμούς που γίνονται με τη συχνότατη αναγκαστική κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων πολύ μεγαλύτερης αξίας από τα οφειλόμενα.

Μάλιστα η αρεοπαγιτική νομολογία έχει κρίνει καταχρηστική την τραπεζική κατάσχεση ακινήτου πολύ ακριβότερου από το ποσό οφειλής και ενώ υπήρχε δυνατότητα κατάσχεσης άλλου ακινήτου μικρότερης αξίας που αντιστοιχούσε στο ύψος του χρέους, υπερκαλύπτοντάς το. Στη συγκεκριμένη υπόθεση, ΔΟΥ προχώρησε σε αναγκαστική κατάσχεση διώροφης παλαιάς οικοδομής για χρέη 48.000€ και μέσα σε ένα 6μηνο εξέθεσε το ακίνητο σε δημόσιο αναγκαστικό πλειστηριασμό με διπλασιασμό του ποσού (με προσαυξήσεις κλπ.). Ομως, είχε προηγηθεί η αναγκαστική κατάσχεση των ενοικίων επαγγελματικής στέγης (καταστήματος) που λειτουργούσε στο ισόγειο, που απέφερε 3.000€ μηναίως.

Το Διοικ. Πρωτοδικείο Πειραιά δέχθηκε (2364/11) ότι η μίσθωση αυτή είναι επαγγελματική και λήγει το 2018, με προοπτική τα κατασχόμενα από το Δημόσιο να φθάσουν τα 144.000 ευρώ, ποσό που υπερκαλύπτει την οφειλή. Ετσι, όμως, ο πλειστηριασμός του ακινήτου (αξίας 1,35 εκατ. € με τιμή εκκίνησης 810.000€) υπερβαίνει το προσήκον μέτρο για την ικανοποίηση της ΔΟΥ και τη διασφάλιση του δημοσίου συμφέροντος, όπως διαπιστώνει το δικαστήριο. Παράλληλα δέχεται ότι παραβιάζεται η συνταγματική αρχή της αναλογικότητας, καθώς το Δημόσιο, ξεπερνώντας το εύλογο μέτρο, έχει ήδη διασφαλίσει τις απαιτήσεις του με την κατάσχεση και τμηματική είσπραξη των ενοικίων, με συνέπεια η βλάβη της ιδιοκτήτριας-οφειλέτριας να είναι καταφανώς δυσανάλογη σε σχέση με την ωφέλεια του επισπεύδοντος τον πλειστηριασμό Δημοσίου.