Του Παρατηρητή

Στις αρχές του 20ου αιώνα , λίγο πριν ξεκινήσει ο Α΄Παγκόσμιος Πόλεμος , οι ισχυροί της Ευρώπης χαρακτήριζαν τα Βαλκάνια ως πυριτιδαποθήκη της γηραιάς Ηπείρου. Η προσπάθεια τότε της Γερμανίας και της Αυστροουγαρικής Αυτοκρατορίας να ελέγξουν κομμάτια απο την Βαλκανική χερσόνησο σε συνδυασμό με τα κινήματα ανεξαρτησίας που είχαν αναδειχθεί , αλλά και η κυρίαρχη άποψη, της ευρωπαϊκής διπλωματίας  περί διαμελισμού της πάλαι ποτέ κραταιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είχαν αναδείξει την περιοχή σε πεδίο συγκρούσεως όλων των μεγάλων μηδέ και της Ρωσίας εξαιρουμένης. Ακολούθησε η προσπάθεια σης Γερμανίας που με δύο παγκόσμιους πολέμους που οδήγησαν στο θάνατο εκατομμύρια ανθρώπους ,προσπάθησε να αλλάξει προς όφελος της τις ισσοροπίες. Σήμερα όμως πέντε μόλις χρόνια πριν την επέτειο της κήρυξης του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου απο τον Καίζερ ο διχασμός της Ευρώπης σε βορά και νότο , με ευθύνη πάλι της Γερμανίας είναι ένα ενδεχόμενο που αχνοφαίνεται στην άκρη του ορίζοντα. Αυτή τη φορά , ο γερμανός πρωταγωνιστής δεν είναι ένας ελέω θεού μονάρχης ούτε ένας παράφρων , είναι ένας άνθρωπος  που με την στάση του δείχνει ότι πιστεύει πως  όλη την υπόλοιπη Ευρώπη είναι υποχρεωμένη να βοηθά/επιδοτεί  στο να ισχυροποιεί την θέση της η Γερμανία και να έχει τον ένα και μοναδικό λόγο σε όλα τα τεκταινόμενα στην γηραιά Ήπειρο.
Όμως , η Ευρώπη φαίνεται να συνειδητοποιεί  ότι το "ελληνικό πρόβλημα" μπορεί να είναι το πρελούδιο για μία ελεγχόμενη γερμανόστροφη  Ευρώπη , η οποία θα θέτει τους κανόνες , τις προτεραιότητες και κυρίως θα μοιράζει την "τραπουλα" ως υπερδύναμη χρησιμοποιώντας την οικονομική  ισχύ την οποία απέκτησε απο τους εταίρους της. Οι δηλώσεις Σαρκοζί και Μπερλουσκόνι, η επιφυλακτικότητα της Μαδρίτης και της Λισσαβώνας, η ευμενής ουδετερότητα του Λονδίνου ίσως δείχνουν ότι στο πίσω μέρος του μυαλού των ευρωπαίων ηγετών δημιουργούνται συνειρμοί και συσχετισμοί του "ελληνικού προβλήματος" με την εμπειρία του παρελθόντος .
Αυτοί οι φόβοι και αυτοί οι συνειρμοί επιβάλλεται να είναι η "γραμμή Μαζινώ" της ελληνικής διπλωματίας , η οποία καλείται  σήμερα κιόλας να συνειδητοποιήσει ότι πλέον  δεν μιλάμε για αριθμούς αλλά για τη μορφή και το αύριο της Ευρώπης. Μίας Ευρώπης που φωτισμένοι ευρωπαίοι όπως ο Γερμανός Μπραντ, ο γάλλος Μιτεράν και αρκετοί πριν απο αυτούς προσπάθησαν και  γκρέμισαν τα "τείχη" της καχυποψίας  και έκτισαν στη θέση τους "οάσεις"  εμπιστοσύνης.Αυτή η εμπιστοσύνη - με την βοήθεια φυσικά και του ψυχρού πολέμου- συνέβαλλε στο να κτιστεί ο γαλλογερμανικός άξονας που σήμερα κυριαρχεί στα πολιτικά δρώμενα της ηπείρου. Αλλά απο την άλλη πλευρά η καχυποψία ήταν εκείνη που οδήγησε την Βρετανία εκτός ευρωζώνης.
Επομένως το ζητούμενο είναι η διατήρηση αυτών των οάσεων οπου θα διευθετούνται  δίκαια χωρίς την αλλαζονία

του ισχυρού τα προβλήματα. Και εκεί ακριβώς είναι το μεγάλο στοίχημα που μπορεί να τεθεί στο συμβούλιο κορυφης.Πολιτικές διλημάτων του επιπέδου 'Ε.Ε ή ΔΝΤ" είναι με μαθηματική ακρίβεια καταδικασμένες σε αποτυχία αφού δεν ευαισθητοποιούν τις ιστορικές μνήμες κανενός.

www.realestatenews.gr: ο ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ είναι έγκυρος πολιτικός και διπλωματικός αναλυτής με παρουσία άνω των 30 ετών στην ελληνική πολιτική αθρογραφία του εξασφαλίσαμε την συνεργασία.Οι απόψεις που διατυπώνει είναι προσωπικές..