Τελικά έχει κανείς καταλάβει τι σημαίνει αυτή η περίφημη προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο που προβάλλεται πλέον ως εθνική μαγκιά; Ε λοιπόν είναι η πιό τρανή απόδειξη αποτυχίας διαχείρισης της κρίσης . Είναι η αποδοχή λατινοαμερικανικών μοντέλων διαχείρισης της οικονομίας των προηγούμενων δεκαετιών. Με λίγα λόγια είναι η επιστροφή της χώρας σε καταστάσεις ανάλογες και αντίστοιχες με αυτές της δεκαετίας του ΄30. Αυτό λοιπόν είναι το μεγαλύτερο πισωγύρισμα που μπορεί να βιώσει ένας ευρωπαίος πολίτης αφού είναι η επίσημη αποδοχή όχι της χρεωκοπίας αλλά της αδυναμίας του συστήματος να βγάλει την χώρα του απο την κρίση. Ακόμα και ως διαπραγματευτικό ατού και αν χρησιμοποιείται , η "ρετσινιά" θα είναι ανεξίτηλη. Αν και στην περίπτωση αυτή , όποιος χρησιμοποιεί τέτοιες πρακτικές το πιό πιθανό είναι να εγκλωβιστεί σε αυτές χωρίς να μπορεί να αντιδράσει για πολλές δεκαετίες. Αυτό που δεν θα πρέπει να ξεχνούν ορισμένοι είναι  ότι η ιστορία καταγράφει μόνος αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις . Και το φορτίο του ΔΝΤ είναι πραγματικά ...ασήκωτο.