Στο υπουργείο Οικονομικών  περιμένουν από την επόμενη εβδομάδα να συζητήσουν το θέμα με τα τεχνικά κλιμάκια των δανειστών ώστε να ληφθούν οι οριστικές αποφάσεις. Το ενδιαφέρον επικεντρώνεται προφανώς στους νέους συντελεστές του ΕΝΦΙΑ. Σύμφωνα με πληροφορίες το υπουργείο Οικονομικών, έχει ετοιμάσει τους «φακέλους» με τις νέες αντικειμενικές αξίες, ενώ οι υπηρεσίες της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων θα τρέξουν μια δοκιμαστική εκκαθάριση του ΕΝΦΙΑ για το 2018. Βάση υπολογισμού θα αποτελέσουν οι νέες τιμές ζώνης. Το αποτέλεσμα που θα δώσει τεστ προσομοίωσης θα είναι καθοριστικό. Θα κρίνει που θα μπει κόφτης στις αυξήσεις των αντικειμενικών αξιών και για ποιους θα χτυπήσει η καμπάνα των αυξήσεων. Πιο συγκεκριμένα αν η δοκιμαστική εκκαθάριση βγάλει χαμηλότερο φόρο από τα 3,1 δισ. ευρώ της περσινής εκκαθάρισης τότε η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών θα πρέπει να λάβει αποφάσεις. Στην Καραγιώργη Σερβίας, αρμόδιες πηγές λένε ότι δεν χρειαστούν διορθώσεις στους συντελεστές του ΕΝΦΙΑ και τα φετινά εκκαθαριστικά θα είναι πανομοιότυπα με τα περυσινά. Όσο για τα σενάρια που είδαν το φως της δημοσιότητας περί απαλλαγής των μικρών ιδιοκτησιών από ΕΝΦΙΑ και μετάβαση σε ένα νέο σύστημα ενιαίου φόρου ακινήτων, οι ίδιες πηγές συμπληρώνουν πως δεν είναι της παρούσης, ούτε καν ως σκέψη δεν υπάρχει για το 2019. Τα σενάρια Στο πλαίσιο αυτό, σενάρια επί σεναρίων έχουν ήδη πέσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων προκειμένου οι όποιες αλλαγές να μη φέρουν αναταράξεις στην κυβέρνηση. Το ενδιαφέρον θα επικεντρωθεί στους νέους συντελεστές του ΕΝΦΙΑ και αυτό διότι η κυβέρνηση φοβούμενη το πολιτικό κόστος θα προσπαθήσει να «προστατεύσει» τους μικροϊδιοκτήτες ακινήτων. Ένα σχέδιο που επεξεργάζεται το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης είναι η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ για όσους έχουν μικρή ακίνητη περιουσία, ενώ να αυξηθεί σε όσους έχουν περιουσία πάνω από 200.000 – 300.000. Όλα αυτά θα συζητηθούν την επόμενη εβδομάδα με την έλευση των θεσμών στην Αθήνα. Το σίγουρο, πάντως, είναι ότι και ο φετινός εισπρακτικός στόχος παραμένει αμετάβλητος στα 2,65 δισ. ευρώ και αυτή θα είναι η βάση των συζητήσεων με τους δανειστές. Η κυβέρνηση θέλει να αντικαταστήσει τον σημερινό τρόπο υπολογισμού με έναν νέο ο οποίο θα επιβάλλει τον φόρο όχι ανά τετραγωνικό όπως συμβαίνει σήμερα αλλά με βάση την αξία των ακινήτων. Ένας τέτοιος φόρος (ο οποίος προφανώς θα έφερε και διαφορετικό όνομα προκειμένου να υλοποιηθεί και η προεκλογική εξαγγελία για κατάργηση του ΕΝΦΙΑ) θα προέβλεπε ένα μικρό αφορολόγητο της τάξεως των 50.000 ευρώ ικανό όμως να απαλλάξει πάνω από δύο εκατομμύρια πολίτες από τον ΕΝΦΙΑ και συντελεστές υψηλούς για τις περιουσίες άνω των 200-300.000 ευρώ προκειμένου να συγκεντρωθούν τα έσοδα από περίπου 500.000 ιδιοκτήτες ακινήτων οι οποίοι θα βρεθούν αντιμέτωποι με οικονομική εξόντωση. Εϊναι εξαιρετικά αμφίβολο αν οι δανειστές θα δεχτούν ένα τέτοιο σενάριο καθώς πάγια επιθυμία τους είναι η διεύρυνση της φορολογικής βάσης και όχι η συρρίκνωσή της. Όσοι λιγότεροι είναι αυτοί που καλούνται να πληρώσουν, τόσο μικρότερες είναι οι πιθανότητες να διατηρηθούν οι συντελεστές εισπραξιμότητας στο ύψος τους.

Τρείς στους δέκα ενοικιαστές επαγγελματικών χώρων είτε πληρώνουν το ενοίκιο με καθεστέρηση ακόμα και μηνών είτε έχουν κάνι "στάση πληρωμών" των ενοικίων. Σύμφωνα με την άποψη που διατύπωσε μεσίτης που ασχολείται με μισθώσεις το ζητούμενο πλέον για πολλούς ιδιοκτήτες δεν είναι μόνο το ύψος του ενοικίου αλλά το κατά πόσο αυτό θα εισπράττεται. Στο νέο περιβάλλον της αγοράς ενοικίων όπως όλα δείχνουν το ζητούμενο δεν είναι πλέον το ύψος του ενοικίου αλλά η φερεγγυότητα του ενοικιαστή και αυτή είναι άλλωστε η βασική αιτία που οι τράπεζες κατορθώνουν να διαπραγματεύονται τα ενοίκια για υποκαταστήματα τους σε τιμές έως και 30% χαμηλότερες από τις προηγούμενες. Σημαντικό ατού των μισθωτών είναι και το σημείο που βρίσκεται ο εμπορικός χώρος αφού στα σημεία υψηλής εμπορικής προβολής βρίσκεται σχετικά πιο εύκολα ενοικιαστής σε σχέση με εκείνα που είναι σε παράπλευρες αγορές. Ακόμα πιο οξύ είναι το πρόβλημα για τους ιδιοκτήτες εκείνους οι οποίοι πραγματοποίησαν πρόσφατα την επένδυση χρησιμοποιώντας τραπεζικό δανεισμό έχοντας ως εγγύηση το μισθωτήριο συμβόλαιο. «Πρόκειται για μία ευρέως διαδεδομένη πρακτική από το 2004 μέχρι σήμερα την οποία αποδέχονταν και ενίσχυαν τα πιστωτικά ιδρύματα μέχρι και πριν από ένα χρόνο. Φυσικά , η επιτυχία του εγχειρήματος βασίζονταν στην παραδοχή της φερεγγυότητας του ενοικιαστή γιατί σε διαφορετική περίπτωση τη δαπάνη εξυπηρέτησης θα έπρεπε να καλύψει ο ιδιοκτήτης. Τους τελευταίους μήνες ο αριθμός των δανείων με τέτοια προβλήματα έχει αυξηθεί σημαντικά αν και το φαινόμενο δεν έχει προσλάβει ανησυχητικές διαστάσεις.» επισήμανε χαρακτηριστικά διευθυντής υποκαταστήματος εμπορικής τράπεζας στο κέντρο της Αθήνας ο οποίος τόνιζε ότι: «το κριτήριο για την έγκριση δανείων αυτής της κατηγορίας δεν είναι η εμπορευσιμότητα του ακινήτου αλλά η φερεγγυότητα του πελάτη και κυρίως η δυνατότητα που έχει να εξυπηρετεί το δάνειο ανεξάρτητα από την είσπραξη του ενοικίου. Για το λόγο μάλιστα αυτό έχει ουσιαστικά εξαφανιστεί το φαινόμενο χρηματοδότησης, ακόμα και σε πολύ καλούς πελάτες, του 100% της εμπορικής αξίας του ακινήτου αφού ζητείται η συμμετοχή του δανειολήπτη η οποία πολλές φορές ξεπερνά και το 25%». Η πολιτική αυτή όπως είναι φυσικό επηρεάζει και τη ζήτηση για αγορά εμπορικών χώρων και αυτή είναι –ίσως η κυριότερη - αιτία της κατακόρυφης μείωσης των συναλλαγών. Όλα δείχνουν ότι μέχρι το τραπεζικό σύστημα αποκτήσει ένα σημείο ισσοροπίας η αγορά εμπορικών χώρων θα είναι μία υπόθεση των μεγάλων «παικτών» της ελληνικής αγοράς ακινήτων.