ΑΚΙΝΗΤΑ : Φορολογική πολιτική απο το γραφείο

Ένα είναι πλέον σίγουρο: η εποχή που η αγορά ακινήτων εμφάνιζε ενιαίες συμπεριφορές τόσο ως προς την ζήτηση όσο και ως προς τις τιμές έχει περάσει χωρίς επιστροφή. Σήμερα , η αγορά ακινήτων κινείται με διαφορετικές ταχύτητες αφού ακόμα και σε περίοδο κρίσης άλλα ακίνητα είναι περιζήτητα και άλλα αραχνιάζουν στα αζήτητα. Αυτή είναι η πραγματική εικόνα της αγοράς ακινήτων την οποία κανείς δεν μπορεί αν αγνοήσει και να υποβαθμίσει. Κανείς; Λάθος, όλη η αγορά αναγνωρίζει αυτή την πραγματικότητα εκτός από το υπουργείο Οικονομικών το οποίο έχει βάλει όλα τα ακίνητα στο ίδιο «τσουβάλι» . Το ερώτημα είναι θα μπορούσε να ‘έχει διαφορετική στάση; Η αλήθεια είναι ότι όλη η πολιτική για ην ακίνητη περιουσία δεν έχει ούτε βάθος ούτε υποδομές. Αν μελετήσει κανείς τον τρόπο που καταρτίζονται οι πίνακες των αντικειμενικών αξιών θα απορήσει πως έχει σταθεί τόσα χρόνια το σύστημα. Κάποιες επιτροπές προσπαθούν να καταγράψουν τις εξελίξεις στις τοπικές αγορές και από εκεί και πέρα …Ακόμα και ένας αδαής περί τα οικονομικά θα αναρωτιόνταν πως είναι δυνατόν η μεγαλύτερη παραγωγική αγορά της χώρας να αντιμετωπίζεται με τέτοια προχειρότητα και έλλειψη υποδομών. Και όμως αυτή είναι η πραγματικότητα. Η αγορά ακινήτων που έχει χρησιμοποιηθεί επανειλημμένως ως σωσίβιο για να αντιμετωπιστούν τα δημοσιονομικά προβλήματα αλλά και για επιταχυνθεί η αναπτυξιακή διαδικασία είναι σαν τον «γυμνό πρίγκιπα» του παραμυθιού. Ακόμα και την δική του περιουσία , το Δημόσιο την αντιμετωπίζει με ένα ανάλογο τρόπο ανεξάρτητα από τις επίσημες δηλώσεις και εξαγγελίες. Σήμερα , που όλα δείχνουν ότι το ακίνητο θα σηκώσει το βάρος της δημοσιονομικής μεταρρύθμισης ίσως είναι η ευκαιρία για ουσιαστικές αλλαγές μ ε επίκεντρο την ενίσχυση των υποδομών ώστε αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις να γνωρίζουν εκ των προτέρων την πραγματική κατάσταση της αγοράς αλλά και τις επιπτώσεις των αποφάσεων που λαμβάνουν. Οι υποδομές όμως θα εξασφαλίσουν και κάτι πιο σημαντικό πέραν από την δυνατότητα μίας πραγματικής απεικόνισης της αγοράς. Πρόκειται για την φορολογική δικαιοσύνη η οποία θα πρέπει να χαρακτηρίζει τις αποφάσεις της συγκροτημένης πολιτείας. Κάθε απόπειρα να συνεχιστεί η πρακτική της εφαρμογής πολιτικών με την τακτική του «μέσου όρου» κάνει το φορολογούμενο να αισθάνεται αδικημένος . Ίσως ήλθε η ώρα το υπουργείο Οικονομικών να συνειδητοποιήσει αυτή την ανάγκη και αν οι συνθήκες σε επιτρέπουν την άμεση λύση ας ξεκινήσει από την δική του περιουσία αλλά και από την περιουσία των ταμείων όπου κανείς δεν γνωρίζει τι υπάρχει , σε τι κατάσταση βρίσκεται και τι μπορεί να αποδόσεις από πλευρά εσόδων.