Πέμπτη, 21 Νοέμβριος 2024 19:06

Το ιστορικό κέντρο (Σταδίου, Ερμού και Πειραιώς), η ευρύτερη περιοχή των Εξαρχείων, το Κουκάκι και ο Νέος Κόσμος είναι οι περιοχές της Αθήνας με τη μεγαλύτερη συγκέντρωση διαμερισμάτων τα οποία διατίθενται προς βραχυπρόθεσμη ενοικίαση, μέσω Airbnb, σύμφωνα με δημοσίευμα της «Καθημερινής». Όπως αναφέρεται, σύμφωνα με στοιχεία του ανεξάρτητου φορέα Inside-Airbnb, που καταγράφει τις σχετικές αγγελίες, στην περιοχή της Πλάκας και του ιστορικού κέντρου καταγράφονται σήμερα 681 αγγελίες διαμερισμάτων και κατοικιών, ενώ στη δεύτερη θέση με 500 ακίνητα βρίσκεται η περιοχή των Εξαρχείων (περιλαμβάνονται οι περιοχές Μουσείο και Νεάπολη). Στην τρίτη θέση, με 343 ακίνητα, βρίσκεται το Κουκάκι. Τα Εξάρχεια ειδικά φαίνονται να αναδεικνύονται σε μια από τις πιο δυναμικές περιοχές για βραχυπρόθεσμη ενοικίαση κατοικιών σε τουρίστες: Ενδεικτικά, στελέχη της αγοράς ακινήτων ανέφεραν στην «Καθημερινή» την περίπτωση Κινέζου επενδυτή που σε συνεργασία με τοπικό μεσιτικό γραφείο προχώρησε στη σταδιακή απόκτηση 100 διαμερισμάτων στην ευρύτερη περιοχή προς εκμετάλλευσή τους μέσω πλατφορμών βραχυπρόθεσμης ενοικίασης. Συνολικά στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου της Αθήνας καταγράφονται σχεδόν 5.150 αγγελίες διαμερισμάτων, ενώ βάσει πρόσφατης μελέτης της Grant Thornton για λογαριασμό του Ξενοδοχειακού Επιμελητηρίου Ελλάδος, υπολογίζεται πως ο συνολικός αριθμός των ακινήτων που έχουν καταχωρισθεί προς εκμίσθωση μέσω τέτοιων ηλεκτρονικών πλατφορμών ανέρχεται σε 42.155 πανελλαδικά. Επίσης, Επιπλέον, 21.716 ακίνητα εκμισθώνονται ως τουριστικά καταλύματα (διαθέτουν το σχετικό σήμα του ΕΟΤ), ανεβάζοντας τον συνολικό αριθμό των κατοικιών και διαμερισμάτων που διατίθενται προς εκμετάλλευση στα 63.871.

Πέμπτη, 21 Νοέμβριος 2024 19:06

Σύμφωνα με την τελευταία έρευνα του Housing Europe, της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας για τη Δημόσια, Συνεταιριστική και Κοινωνική Στέγη, η Ελλάδα έχει τα μεγαλύτερα έξοδα κατοικίας ως ποσοστό του διαθέσιμου εισοδήματος των πολιτών της, συγκριτικά με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Συγκεκριμένα, στην Ελλάδα το ποσοστό των νοικοκυριών τα οποία δαπανούν περισσότερο από το 40% του διαθέσιμου εισοδήματός τους για την κάλυψη αναγκών στέγασης έχει εκτιναχθεί σε σχεδόν 41%, τη στιγμή που ο ευρωπαϊκός μέσος όρος δεν ξεπερνάει το 11,3%. Μάλιστα, η τάση είναι διαρκώς επιδεινούμενη, δεδομένου ότι πριν από δύο χρόνια το αντίστοιχο ποσοστό στην Ελλάδα διαμορφωνόταν σε 33%. Ως έξοδα στέγασης υπολογίζονται το ενοίκιο για τους ενοικιαστές ή η δόση του στεγαστικού δανείου για τους ιδιοκτήτες, όπως επίσης και οι δαπάνες θέρμανσης, ύδρευσης, ηλεκτρικής ενέργειας, τηλεφωνίας και κοινοχρήστων. Αν όμως συνυπολογίσει κανείς και την εκτόξευση της φορολογικής επιβάρυνσης, αντιλαμβάνεται ότι η κατοχή κατοικίας στην Ελλάδα συνιστά πλέον ένα κόστος το οποίο λίγα νοικοκυριά μπορούν πλέον να καλύψουν, χωρίς να προβούν σε σοβαρές περικοπές άλλων εξόδων. Είναι χαρακτηριστικό ότι από το 2010 μέχρι το 2015, οι φόροι κατοχής ακινήτων αυξήθηκαν έξι φορές, από τα 500 εκατ. ευρώ σε 3 δισ. ευρώ, ενώ το 2016 αυξήθηκαν εκ νέου σε 3,5 δισ. ευρώ. Την ίδια στιγμή, τα έσοδα των νοικοκυριών υποχώρησαν σημαντικά (π.χ. μειώσεις μισθών και συντάξεων), ενώ άνοδο καταγράφουν και άλλες δαπάνες που συνδέονται με το ακίνητο, όπως ρεύμα, πετρέλαιο θέρμανσης. Το αποτέλεσμα είναι να έχει διευρυνθεί ακόμα περισσότερο το χάσμα σε σχέση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, όπου κατά το συγκεκριμένο διάστημα η οικονομική επιβάρυνση για δαπάνες κατοικίας δεν παρουσίασε ιδιαίτερη μεταβολή. Είναι χαρακτηριστικό ότι η δεύτερη χειρότερη επίδοση μετά την Ελλάδα εντοπίζεται στη Ρουμανία, όπου όμως το αντίστοιχο ποσοστό των υπερβολικά επιβαρυμένων οικονομικά νοικοκυριών είναι λιγότερο από 20%. Στην περίπτωση της Ελλάδας, το ακόμα πιο ανησυχητικό, και σε επίπεδο κοινωνικής συνοχής, είναι ότι το σχετικό ποσοστό εκτινάσσεται σε πάνω από 90% στα νοικοκυριά τα οποία βρίσκονται στην πιο επαχθή οικονομική θέση, δηλαδή το εισόδημά τους είναι μικρότερο του 60% του μέσου εισοδήματος. Αλλο ένα χαρακτηριστικό στοιχείο της έρευνας, η οποία παρουσιάζεται σήμερα στις Βρυξέλλες, είναι η πτώση του ποσοστού της ιδιοκατοίκησης στην Ελλάδα, το οποίο έχει υποχωρήσει πλέον σε 73,9%, που είναι και το χαμηλότερο διαχρονικά και προσεγγίζει τον ευρωπαϊκό μέσο όρο του 69,3%. Εκτός όμως από την κατοχή ακινήτων, σε οικονομικό άχθος τείνει να εξελιχθεί και η ενοικίαση κατοικίας. Σύμφωνα με τα ευρήματα της έρευνας του Housing Europe, στην Ελλάδα το κόστος ενοικίασης ως ποσοστό επί του εισοδήματος έχει εκτιναχθεί σε 28,57% σήμερα, έναντι 24,8% το 2010. Μεγάλη αύξηση έχει καταγραφεί επίσης στην Πορτογαλία (18,08% από 10,58%), ακόμη μία χώρα που ακολούθησε πολιτική οικονομικής λιτότητας. Τα παραπάνω στοιχεία καταγράφονται σε μια περίοδο κατά την οποία οι τιμές των ενοικίων έχουν υποχωρήσει κατά μέσον όρο 30%-40% πανελλαδικά, κάτι το οποίο σημαίνει ότι η ανοδική πορεία των σχετικών ποσοστών οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην υποχώρηση των εισοδημάτων των νοικοκυριών στην Ελλάδα.

Πέμπτη, 21 Νοέμβριος 2024 19:06

Στη Σικελία πωλούνται παλιά σπίτια για ένα ευρώ. Ο αγοραστής έχει την υποχρέωση μέσα σε τρία χρόνια να το αναπαλαιώσει και να καταβάλει 5.000 ευρώ στο δήμο. Μπορεί αυτή η προσφορά να σώσει τις ερειπωμένες πόλεις; Στη Γκάντζι ένα σπίτι κοστίζει όσο και ένας εσπρέσο. Η Εγκίντια ντε Μπενεντίκτις δεν πίστευε στα μάτια της όταν διάβασε την είδηση. «Είναι δυνατόν; Πρέπει οπωσδήποτε να το δούμε» είπε στο σύζυγό της και πέταξαν από το Βέλγιο στη Σικελία. Και ήταν αλήθεια: σε ένα μικρό δήμο ανάμεσα στο Παλέρμο και την Κατάνια, πωλούνται σπίτια για ένα ευρώ. Η Γκάντζι βρίσκεται σε μια ήσυχη περιοχή, δύο ώρες μακριά με το αυτοκίνητο από το Παλέρμο. Η πόλη χτίστηκε πάνω στους βράχους και σήμερα μένουν ακόμα 6.700 άνθρωποι. Στο ιστορικό κέντρο της πόλης ο χρόνος έχει σταματήσει στο Μεσαίωνα. Ανάμεσα στα τείχη της πόλης, τις αμέτρητες εκκλησίες και τα στενά σοκάκια ο κόσμος που κυκλοφορεί είναι πάντως λιγοστός. Η θέα είναι μαγευτική ατενίζοντας την Αίτνα και τα γραφικά μονοπάτια. Μόνο που από την ωραία θέα δεν μπορεί να ζήσει κανείς. Γι αυτό πολλοί προτιμούν να φύγουν σε άλλες πόλεις. Ο δήμαρχος της πόλης Φραντσέσκο Πάολο Μιλιάτσο είναι πολύ περήφανος για την ιδέα να ξαναζωντανέψει την πόλη πουλώντας παλιά σπίτια για ένα μόνο ευρώ. Ο αγοραστής έχει την υποχρέωση μέσα σε τρία χρόνια να το αναπαλαιώσει και να καταβάλλει 5.000 ευρώ στο δήμο. Ο στόχος σύμφωνα με τον δήμαρχο είναι «να πάρει και πάλι αξία το ιστορικό κέντρο, να αυξηθεί ο πληθυσμός και να στηριχθούν οι τοπικές επιχειρήσεις».Μέχρι στιγμής έχουν πουληθεί περίπου εκατό σπίτια για ένα ευρώ, από τότε που είχε την ιδέα ο προκάτοχός του σημερίνου δημάρχου Τζουζέπε Φεραρέλο. Το σχέδιο έχουν αρχίσει να αντιγράφουν η Τοσκάνη ή το Λάτιο. Τα παλιά, ερειπωμένα σπίτια ανήκουν στους ιδιοκτήτες τους, οι οποίοι έχουν υποσχεθεί στο δήμο ότι θα τα πουλήσουν για ένα ευρώ. Στην ιστοσελίδα του δήμου μάλιστα περιγράφονται τριάντα τέτοια ακίνητα και μπορεί κανείς να αποκομίσει μια πρώτη εντύπωση. Η 69χρονη ντε Μπενεντίκτις που αγόρασε το σπίτι πάντως πριν από τρία χρόνια δηλώνει πως έπρεπε να γίνει πολλή δουλειά. Το ζευγάρι από το Βέλγιο επένδυσε 75.000 ευρώ για την αναπαλαίωσή του. Τα σπίτια πρέπει στην ουσία να ξαναγίνουν από την αρχή. Χρειάζονται ηλεκτρολογικές και υδραυλικές εγκαταστάσεις, θέρμανση, κουφώματα και ένα σωρό άλλα πράγματα. Το πείραμα στην Γκάντζι έχει σίγουρα ενδιαφέρον, αλλά θα πρέπει να το σκεφθεί κανείς καλά πριν κάνει το τελικό βήμα.

Πέμπτη, 21 Νοέμβριος 2024 19:06

Η αγορά κατοικίας μπορεί να επηρεάσει το επίπεδο εισοδήματος των ανθρώπων καθώς οι υψηλές τιμές των ενοικίων απορροφούν όλο και μεγαλύτερο ποσοστό του διαθέσιμου εισοδήματος των νοικοκυριών.Σύμφωνα με έναν υπολογισμό, το μερίδιο της στέγασης στην συνολική [εθνική] παραγωγή των ΗΠΑ είναι τρεις φορές υψηλότερο σήμερα από ό, τι στην δεκαετία του 1950. Ένας βασικός μοχλός των υψηλότερων τιμών κατοικιών σε πόλεις όπως η Νέα Υόρκη και το Σαν Φρανσίσκο είναι οι κανονισμοί που εμποδίζουν την αύξηση της προσφοράς κατοικιών. Οι υψηλότερες τιμές κατοικιών μειώνουν την αύξηση των πραγματικών μισθών, επειδή οι εργαζόμενοι πρέπει να ξοδεύουν μέρος της οποιασδήποτε αύξησης των μισθών τους στο ενοίκιο ή στις πληρωμές υποθηκών που είναι υψηλότερες από αυτές που θα ήταν αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Αντίθετα, οι τεχνητοί περιορισμοί στην προσφορά κατοικιών ανεβάζουν τις τιμές των ακινήτων, ωφελώντας μια συγκεκριμένη κατηγορία κατόχων κεφαλαίων -των ιδιοκτητών ακριβών ακινήτων. Το μερίδιο της στέγασης στην συνολική [εθνική] παραγωγή είναι τρεις φορές υψηλότερο σήμερα από ό, τι στην δεκαετία του 1950. Ένας βασικός μοχλός των υψηλότερων τιμών κατοικιών σε πόλεις όπως η Νέα Υόρκη και το Σαν Φρανσίσκο είναι οι κανονισμοί που εμποδίζουν την αύξηση της προσφοράς κατοικιών. Οι υψηλότερες τιμές κατοικιών μειώνουν την αύξηση των πραγματικών μισθών, επειδή οι εργαζόμενοι πρέπει να ξοδεύουν μέρος της οποιασδήποτε αύξησης των μισθών τους στο ενοίκιο ή στις πληρωμές υποθηκών που είναι υψηλότερες από αυτές που θα ήταν αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Αντίθετα, οι τεχνητοί περιορισμοί στην προσφορά κατοικιών ανεβάζουν τις τιμές των ακινήτων, ωφελώντας μια συγκεκριμένη κατηγορία κατόχων κεφαλαίων -των ιδιοκτητών ακριβών ακινήτων. Οι κανονισμοί που περιορίζουν την προσφορά κατοικιών υποστηρίζουν τις υψηλές τιμές των κατοικιών και εξασφαλίζουν ότι οι υπάρχοντες ιδιοκτήτες σπιτιών, οι οποίοι είναι συχνά ήδη πλούσιοι, παραμένουν τέτοιοι. Αυτές οι πολιτικές έχουν επίσης αναμορφώσει τα πρότυπα μετανάστευσης των εργαζομένων. Μια νέα έρευνα δείχνει ότι οι επιστάτες κτηρίων κερδίζουν 7% λιγότερο στη Νέα Υόρκη από ό, τι στον βαθύ νότο δηλαδή στις πολιτείες Τζόρτζια, Αλαμπάμα, Νότια Καρολίνα, Μισισίπι και Λουιζιάνα μετά την προσαρμογή για το κόστος στέγασης. Ωστόσο, το 1960, οι επιστάτες στη Νέα Υόρκη κέρδιζαν 70% περισσότερα από εκείνους στο Deep South, πάλι μετά την προσαρμογή για το κόστος στέγασης. Το υψηλό κόστος στέγασης κλειδώνει τους εργαζομένους χαμηλής ειδίκευσης έξω από περιοχές υψηλού εισοδήματος, μειώνοντας την κινητικότητα των εργαζομένων. Επειδή οι εργαζόμενοι χαμηλής ειδίκευσης συγκεντρώνονται σε περιοχές χαμηλής παραγωγικότητας, το πλεόνασμα της χαμηλόμισθης εργασίας στις περιοχές αυτές καταστέλλει περαιτέρω την αύξηση του εισοδήματος. Με άλλα λόγια, οι νόμοι περί ζωνών στη Νέα Υόρκη και στο Σαν Φρανσίσκο όχι μόνο οδηγούν τους χαμηλόμισθους εργαζομένους έξω από τις πόλεις, αλλά και μειώνουν τους μισθούς σε άλλες περιοχές της χώρας. Οι μισθοί στις περιοχές με χαμηλότερα εισοδήματα και σε εκείνες με υψηλότερα εισοδήματα στις Ηνωμένες Πολιτείες σταμάτησαν να συγκλίνουν γύρω στο 1980. Και αυτό, με την σειρά του, αποτελεί μέρος του λόγου εξαιτίας του οποίου μειώθηκε το μερίδιο του εργατικού δυναμικού στο ΑΕΠ.