Ενα νέο πακέτο κτιρίων του εξωτερικού, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει ακίνητο στο κέντρο της Ρώμης που κάποτε στέγαζε την ελληνική πρεσβεία, και μέχρι πρότινος λειτουργούσε ως ξενοδοχείο, πουλάει το ΤΑΙΠΕΔ μετά και την απόφαση που έλαβε το διοικητικό του συμβούλιο το βράδυ της Πέμπτης. Εκτός από το ακίνητο της Ρώμης, στο ίδιο πακέτο συγκαταλέγεται κτίριο στο Ντίσελντορφ, μαζί με δύο άλλα, σε Λιουμπλιάνα και Βελιγράδι που δεν είχε καταστεί δυνατόν να πωληθούν στον πρώτο διαγωνισμό. Ταυτόχρονα, στην τελική φάση της υποβολής δεσμευτικών προσφορών εισέρχονται 4 κρίσιμοι διαγωνισμοί, για την πώληση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, και της Rosco, καθώς επίσης για την παραχώρηση των περιφερειακών αεροδρομίων και των μαρινών της Χίου και της Πύλου.

Το 5άροφο ακίνητο στη Ρώμη έχει επιφάνεια 1.600 τ.μ., βρίσκεται στην περιοχή Villa Borghese, και μέχρι το 2007 στέγαζε την ξενοδοχειακή αλυσίδα Hotel Regency. Στη θέση του κάποτε υπήρχε μια έπαυλη που περιήλθε στο Ελληνικό Δημόσιο το 1924 από τον Κωσταντίνο Παγκίρη. Μέχρι και το 1956 η έπαυλη στέγαζε την ελληνική πρεσβεία, τότε όμως το Δημόσιο αποφάσισε να την κατεδαφίσει και να ανεγείρει εξαόροφο κτίριο. Από το 1967 μέχρι και το 1977 το συγκεκριμένο ακίνητο λειτουργούσε ως ξενοδοχείο, μισθωμένο στην εταιρεία SITA, ενώ αργότερα μισθώθηκε από την εταιρεία SITORIO που παρέμεινε ενοικιαστής μέχρι και το 1993.

Οσο για το ακίνητο στο Ντίσελντορφ (οδός Mettmanner 16) έχει συνολική επιφάνεια 3.356 τ.μ., βρίσκεται στη συνοικία Flingern-Sud, και ανεγέρθηκε το 1965. Παλαιότερα είχε χρησιμοποιηθεί για να στεγάσει την Ιατρική Ακαδημία και εν συνεχεία τη Περιβαλλοντική Υπηρεσία του κρατιδίου της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας. Αγοράστηκε από το Ελληνικό Δημόσιο και συγκεκριμένα από τον Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων (ΟΣΚ) το 2007, με σκοπό να στεγάσει το Ελληνικό Δημοτικό Σχολείο. Για το συγκεκριμένο ακίνητο, έχει εκφράσει ενδιαφέρον να το αποκτήσει η Υπηρεσία Στέγασης του Δήμου του Ντίσελντορφ.

Η δραστική μείωση της ζήτησης σε συνδυασμό με την υπερβάλλουσα προσφορά κατοικιών λόγω και των αναγκών ρευστότητας αρκετών νοικοκυριών, είχε άμεση επίπτωση στις τιμές των ακινήτων, η εξέλιξη των οποίων τα τελευταία χρόνια δεν ήταν ευνοϊκή, πυροδοτώντας έναν κύκλο αρνητικών (εμφανών και μη) επιδράσεων. Σωρευτικά, μέχρι το 3ο τρίμηνο του 2014 ο δείκτης τιμών διαμερισμάτων είχε υποχωρήσει κατά -36% σε σχέση με το 2008, ενώ στα νέα διαμερίσματα η πτώση ήταν λίγο μικρότερη (-34,4%). Η πτώση των τιμών των ακινήτων στην Ελλάδα την περίοδο 2008-2013 ήταν η μεγαλύτερη μεταξύ των κρατών της ΕΕ. Επισημαίνεται,όμως, ότι η απουσία μεγάλων όγκων συναλλαγών καθιστά την αγορά ακινήτων ρηχή, γεγονός που δημιουργεί ερωτηματικά ως προς την αντιπροσωπευτικότητα των τιμών ακινήτων και των μεταβολών τους. Τα ακίνητα είναι πάγια περιουσιακά στοιχεία με μεγάλη διάρκεια ζωής και συχνά χρησιμοποιούνται ως εγγύηση για τη λήψη δανείων. Ταυτόχρονα, προσδιορίζουν το επίπεδο «πλούτου» των νοικοκυριών. Αυτές οι σημαντικές «εξωτερικές» επιδράσεις που συνδέονται με το επίπεδο των τιμών των ακινήτων σε μια οικονομία, θα πρέπει να λαμβάνονται σοβαρά υπόψη στο σχεδιασμό πολιτικών που σχετίζονται με τα ακίνητα και ευρύτερα τις Κατασκευές. Η παροχή δανείων με εγγυήσεις που στηρίζονται στην ακίνητη περιουσία έχει συνέπειες τόσο στο πεδίο της χρηματοδότησης των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων, όσο και στον ίδιο χρηματοπιστωτικό τομέα της οικονομίας, ο οποίος είναι εκτεθειμένος σε κινδύνους που απορρέουν από τις διακυμάνσεις του χαρτοφυλακίου ακινήτων που εγγυώνται τα δάνεια που παρέχει. Έτσι, το επίπεδο των τιμών των ακινήτων αποτελεί κρίσιμη παράμετρο για το χρηματοπιστωτικό σύστημα, καθορίζοντας τόσο το επίπεδο της χρηματοδότησης της οικονομίας,όσο και ενδεχόμενες πρόσθετες ανάγκες σε κεφάλαια για τις τράπεζες, ειδικά στις περιπτώσεις που εμφανίζεται δυσαρμονία μεταξύ τιμών ακινήτων (που λειτουργούν ως εγγυήσεις) με το ύψος των δανείων που έχουν εκταμιευτεί. Η αδυναμία πληρωμής των δόσεων στεγαστικών δανείων από αυξανόμενο ποσοστό δανειοληπτών δημιουργεί συνθήκες/προσδοκίες αύξησης της προσφοράς ακινήτων προς πώληση στο μέλλον, και με δεδομένη την υποτονική ζήτηση, καλλιεργεί την προσδοκία περαιτέρω υποχώρησης των τιμών των ακινήτων, η οποία δρα ανασταλτικά στις επενδύσεις στην αγορά ακινήτων διότι συνεπάγεται υψηλή πιθανότητα καταγραφής κεφαλαιακών ζημιών. Εν τω μεταξύ, το κόστος κατασκευής κατοικιών και άλλων κτηρίων τα τελευταία χρόνια έχει υποχωρήσει με αρκετά χαμηλότερο ρυθμό έναντι των τιμών, μειώνοντας την ελκυστικότητα επένδυσης σε νέες ή την αναβάθμιση παλαιότερων κτηρίων.