Το μεγάλο πρόβλημα στην αγορά ακινήτων σήμερα , είναι ότι κανένα από τα μεγάλα κόμματα – με εξαίρεση το ΠΑΣΟΚ ή για να ακριβολογούμε από την ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ -δεν έχει πολιτική. Και τα δύο κόμματα –εκτός του ΠΑΣΟΚ- που στηρίζουν τον κ Παπαδήμο παρακολουθούν τον κ. Βενιζέλο και το ΠΑΣΟΚ να υποστηρίζει ότι με το γονατίσει την αγορά ακινήτων με την υπερφορόλογηση επιτελεί το πατριωτικό καθήκον του καθήκον . Οι δύο από τους τρείς συνεταίρους με την σιωπή τους ουσιαστικά συναινούν στην επιβολή νέων φόρων από τον τρίτο της παρέας. Η αριστερά από την πλευρά της προτιμά και αυτή να σιωπά καθώς προφανώς είτε θεωρεί ότι η ατομική ιδιοκτησία είναι κάτι συνώνυμο με την χριστιανική αμαρτία είτε βρίσκεται σε δίλημμα μεταξύ της ιδεολογίας και της πολιτικής σκοπιμότητας και της άγνοιας. Έτσι ακολουθεί τον πλέον ασφαλή δρόμο : την σιωπή και παρακολουθεί την αποδόμηση της ακίνητης περιουσίας χωρίς να αντιδρά .

Ουσιαστικά, τα ελληνικά κόμματα είτε με την ενεργή πολιτική τους είτε με την σιωπή τους στηρίζουν όλες τις πολιτικές αποδόμησης της ακίνητης περιουσίας . Προφανώς είτε δεν έχουν κατανοήσει είτε δεν τους συμφέρει να καταλάβουν ότι στο τέλος της διαδρομής αυτό που θα γίνει είναι η σιωπηρή και επώδυνη αποβολή της μεσαίας τάξης από την αγορά της ακίνητης περιουσίας . Και να έχει την άποψη αυτή η κ. Παπαρήγα είναι κάτι απόλυτα συμβατό με την ιδεολογία της , αλλά η σιωπή και η αδράνεια του κ. Σαμαρά και του κ. Καρατζαφέρη αγγίζει τα όρια του ακατανόητου. Κόμματα ,που έχουν σημαία την περιουσία και την προστασία της ουσιαστικά κουνούν πειθήνια το κεφάλι στον κ. Βενιζέλο , ο οποίος προφανώς θεωρεί την ακίνητη περιουσία σχεδόν ως προπατορικό αμάρτημα. Κανείς δεν μπορεί να μιλήσει για συνωμοσία των κομμάτων σε βάρος της ακίνητης περιουσίας . Αυτό όμως που μπορεί να τα κατηγορήσει είναι για ένοχη σιωπή και απάθεια.

Ε και λοιπόν, τι μπορούμε να κάνουμε ;θα αναρωτηθείτε .Η μοναδική διέξοδος είναι η μαζική αντίδραση των μικρών και των μεσαίων ιδιοκτητών στα σχέδια να χαθούν οι περιουσίες τους. Η αντίδραση αυτή, που μέχρι σήμερα έχει το χαρακτήρα της αποδοκιμασίας , της γκρίνιας και της δυσαρέσκειας θα πρέπει επιτέλους να αποκτήσει φωνή και δημόσια παρουσία. Να γίνει η Νέμεσις απέναντι στην ύβρη και στην χλεύη που υφίσταται την τελευταία διετία. Να γίνει διεκδικητική και να εγκαταλείψει τις φοβίες για αυτά που μπορεί να χαθούν. Αν δεν αλλάξει αυτή η πολιτική αργά ή γρήγορα , η ακίνητη περιουσία των μικρομεσαίων θα γίνει βορά εκείνων που έχουν ρευστότητα. Και δεν είναι λίγοι: τράπεζες , δημόσιο , ραντιέρηδες , κερδοσκόποι της γής , τοκογλύφοι και κοράκια είναι πλέον έξω από την πόρτα και περιμένουν την στιγμή που ο μέσος έλληνας δεν θα έχει καμία άμυνα απέναντι στις εμπνεύσεις των εκάστοτε Παπακωνσταντίνου και Βενιζέλου. Περιμένουν την στιγμή που θα έχει καταναλωθεί και το τελευταίο γραμμάριο «λίπους» και ο μόνο που απομένει θα είναι το κτηματάκι στο χωριό και η γκαρσονιέρα , κληρονομιά από τον πατέρα. Οι «σωτήρες» μας τελείωσαν αφού τους πληρώσαμε πολύ μα πολύ ακριβά . Πλέον αν για τον καθένα η υπεράσπιση της ακίνητης περιουσίας δε γίνει προσωπική υπόθεση και αν δεν αντιδράσει τότε το τέλος είναι προδιαγεγραμμένο και αναπότρεπτο. Τα περιθώρια έχουν στενέψει ασφυκτικά.