Εκρηκτικό είναι πλέον το πρόβλημα των αδιάθετων κατοικιών καθώς ο αριθμός τους όχι μόνο δεν περιορίζεται αλλά μέρα με την μέρα μεγαλώνει. Σύμφωνα με εκτιμήσεις κορυφαίων στελεχών της αγοράς ακινήτων που βασίζονται σε στατιστικές μετρήσεις για τις νέες κατοικίες προκύπτει το συμπέρασμα ότι ο αριθμός των αδιάθετων νέων κατοικιών σε ολόκληρη την χώρα μπορεί να προσεγγίζει τις 200.000 περίπου. Ο αριθμός αυτός συνεχώς αυξάνεται καθώς η ζήτηση είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη. Η απορρόφηση της υπερβάλλουσας προσφοράς κατοικιών ερμηνεύεται από το γεγονός ότι η μείωση της ιδιωτικής κατασκευαστικής δραστηριότητας, με βάση τις άδειες οικοδομών το 2008 (-17,1%) και το 2009 (-27,6%) ήταν ταχύτερη από ό,τι η μείωση του αριθμού των ακινήτων που έγιναν αντικείμενο συμβολαιογραφικών πράξεων στα ίδια έτη (2008: -5,8%, 2009: -16,0%). Παράλληλα στις νέες κατοικίες θα πρέπει να προστεθεί και η αύξηση της προσφοράς των κατοικιών ηλικίας άνω των 5 χρόνων.

Μπορεί τα πακέτα βοήθειας προς τις τράπεζες απο το 2008 μέχρι σήμερα να αναλογούν στο 40% των δανείων που χορηγούν ΕΕ και ΔΝΤ αλλά αυτές έχουν κλείσει τα ταμεία τους για δάνεια.Ετσι η απροθυμία των τραπεζών να χορηγήσουν στεγαστικά δάνεια έχει οδηγήσει πολλούς αγοραστές σε πρακτικές του παρελθόντος. Σύμφωνα με τις απόψεις μεσιτών αλλά και δικηγόρων έχει αυξηθεί σημαντικά ο αριθμός των υποψήφιων αγοραστών οι οποίοι προκειμένου να πραγματοποιήσουν μία αγορά προσφεύγουν στο στενό τους περιβάλλον για να δανειστούν χρήματα ή ρευστοποιούν κάποιο άλλο περιουσιακό τους στοιχείο προκειμένου να εξασφαλίσουν το απαιτούμενο κεφάλαιο για την αγορά. Παράλληλα δεν είναι λίγοι οι πωλητές (κατασκευαστές και ιδιώτες) που αποδέχονται προτάσεις για σταδιακή αποπληρωμή του τιμήματος άνω της δεκαετίας με τις ανάλογες εγγυήσεις από την πλευρά του αγοραστή. «Στην πραγματικότητα , λόγω του ΤΕΙΡΕΣΙΑ , ένας μεγάλος αριθμός υποψήφιων αγοραστών είναι αποκλεισμένος από τις τράπεζες. Αν στο αριθμό αυτό προστεθεί και εκείνος αυτών που δεν πληρούν τα κριτήρια που έχουν τεθεί από τα πιστωτικά ιδρύματα προκειμένου να χορηγήσουν την έγκριση για την χορήγηση του στεγαστικού δανείου , τότε τα νοικοκυριά που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν την τραπεζική χρηματοδότηση για την αγορά κατοικίας είναι σε ιστορικά επίπεδα ρεκόρ. Με δεδομένο , ότι τα στεγαστικά δάνεια έχουν μπεί στην οικονομική ζωή των περισσότερων ελλήνων μία περίπου δεκαετία , η προσαρμογή τους στις νέες συνθήκες δεν ήταν τόσο δύσκολη όσο θα ήταν σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της Δυτικής Ευρώπης.» επισήμανε χαρακτηριστικά μεσίτης που ασχολείται με την αγορά κατοικίας στο κέντρο της Αθήνας. Αλλά και τα στοιχεία των τραπεζών επιβεβαιώνουν τις προαναφερόμενες εκτιμήσεις αφού ο αριθμός των εκτιμήσεων για την χορήγηση δανείων είναι μειωμένος σε ποσοστά που ξεπερνούν το 30% (σε ορισμένες περιπτώσεις προσεγγίζουν και το 40%). Αν συνυπολογιστεί μάλιστα ότι ένας αριθμός των δανείων δεν χρησιμοποιείται για αγορά κατοικίας τότε το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι οι αγορές που χρηματοδοτούνται με τραπεζικό δανεισμό είναι σημαντικά λιγότερες. Αντίθετα ο ρυθμός πτώσης των συναλλαγών, είναι αισθητά μικρότερος (σύμφωνα με δειγματοληπτικές έρευνες κινείται στα επίπεδα του 20% περίπου) και η αναντιστοιχία αυτή επιβεβαιώνει την στροφή των ελλήνων σε άλλες μορφές χρηματοδότησης.

"Κόκκινη κάρτα" δείχνουν οι τράπεζες σε εκατομμύρια οι οποίοι είτε έχουν μπεί στα κατάστιχα του ΤΕΙΡΕΣΙΑ είτε δεν πληρούν τα κριτήρια δανεισμού που έχουν θέσει. Σύμφωνα με τη σχετική οδηγία, οι δόσεις που πληρώνει ένας καταναλωτής κάθε μήνα στην τράπεζα δεν θα πρέπει να ξεπερνούν το 40% του εισοδήματός του. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι περισότερες απο τις αιτήσεις να απορρίπτονται για αυτό τον λόγο . Ένα στοιχείο που έχει γίνει αιτία απόρροψης αιτημάτων είναι ότι όλα τα αιτήματα γίνονται με βάση τη φορλογική δήλωση του αιτούντος η οποία πολλές φορές δεν περιλαμβάνει το σύνολο των ετήσιων εισοδηματων του. Για το 2010 και 2011 τα πράγματα θα γίνουν ακόμα πιο δύσκολα αφού ο περιορισμός των εισοδημάτων μισθωτών κατα 10-20% θα επιδεινώσει ακόμα περισσότερα την αναλογία εισοδήματος και δόσης δανείου. Στην κατηγορία αυτή θα πρέπει να προστεθούν και οι εκατοντάδες χιλιάδες έλληνες που βρίσκονται στον ΤΕΙΡΕΣΙΑ και οι οποίοι δεν έχουν δυνατότητα πρόσβασης στο τραπεζικό σύστημα .

Ευθεία βολή θα δεχτεί τα επόμενα χρόνια η μικροϊδιοκτησία η οποία θα βρεθεί εγκλωβισμένη μεταξύ της υπεροφορολόγησης -με τις διατάξεις του νέου φορολογικού νόμου-, της μείωσης του διαθεσίμου εισοδήματος και τον τραπεζικό δανεισμό. Στην πραγματικότητα και οι τρείς αυτοί παράμετροι θα οδηγήσουν σε αποφάσεις ρευστοποίησης ακινήτων περιουσιακών στοιχείων προκειμένου:

-να συμπληρωθεί το οικογενειακό εισόδημα

-να πληρωθούν οι πρόσθετες φορολογίες

-να εξυπηρετηθούν οι δανειακές ανάγκες που αναλήφτηκαν τα προηγούμενα χρόνια απο εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά ή απο μικρομεσαίες επιχειρήσεις σε μία προσπάθεια να αντιμετωπίσουν τις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται στην αγορά.

Η εκτιμώμενη κατακόρυφη αύξηση της προσφοράς θα οδηγήσει σε συμπίεση το επίπεδο τιμών των ακινήτων με ρυθμούς υψηλότερους σε σύγκριση με το 2008 και το 2009. Η πίεση , αρχικά θα αφορά ακίνητα μεσαίας και μικρής ηλικίας τα οποία είτε έχουν αποκτηθεί με δανεισμό τα τελευταία δέκα χρόνια είτε χρησιμοποιούνται ως εγγύηση σε τραπεζικό δανεισμό. Εκτιμάται ότι περισσότερα απο 1.000.000 ακίνητα φέρουν αυτή την στιγμή κάποιο βάρος (προσημείωση , υποθηκη κα) και αυτά είναι σήμερα τα περισσότερο ευάλλωτα στην κρίση. Κορυφαίοι οικονομολόγοι απο τους ζητήθηκε να σχολιάσουν το σενάριο αυτό συμπλήρωναν ότι στην πλήρη ανάπτυξη του μπορεί να οδηγήσει σε διαδικασίες ντόμινο δηλαδή όσο θα πέφτουν οι τιμές θα αυξάνεται η προσφορά και αυτός ο κύκλος θα συνεχίζεται σε όλη την διάρκεια της ύφεσης εκτός και αν η πολιτεία θεσπίσει συγκεκριμένες νομικές ρυθμίσεις που να περιορίζει τέτοιας μορφής κερδοσκοπικές πρακτικές. Φυσικά , το ίδιο αποτέλεσμα θα έχει και και μία επιτάχυνση της πιστωτικής επέκτασης δηλαδή των δανείων που χορηγούν οι τράπεζες αλλά με τις σημερινές συνθήκες το ζητούμενο, σύμφωνα με την μέχρι τώρα εμπειρία απο τις πρακτικές του ΔΝΤ , δεν είναι η κοινωνική συνοχή αλλά η στήριξη των τραπεζών. Άλλωστε , η εμπειρία της πρόσφατης κρίσης έδειξε ότι στις ΗΠΑ, ότι σε παρεμβάσεις που θα εξασφαλίζουν την κοινωνική συνοχή δεν δόθηκε ούτε το 1% των κεφαλάιων που δόθηκαν για την διάσωση των τραπεζών.