Πολιτική αφροσύνης

Αυτή εδώ η στήλη παρακολουθεί από κοντά τις εξελίξεις στην σύγκρουση Κυβέρνησης και ιδιοκτητών φορτηγών . Απέφυγε επιμελώς να δικαιώσει την μία ή την άλλη πλευρά καθώς θεωρεί ότι τα επιχειρήματα και των δύο είναι εξίσου ισχυρά-του καθενός για την προάσπιση των συμφερόντων του. Επίσης πιστεύει ότι το άλλοθι που δίνει το «κοινωνικό συμφέρον» είναι σαν την πλαστελίνη αφού ο καθείς μπορεί να του δώσει το σχήμα που αυτός επιθυμεί. Παρόλα αυτά από τη σύγκρουση προκύπτουν ορισμένα πολύ χρήσιμα συμπεράσματα όχι για το σήμερα αλλά για το αύριο.

Όταν ξεκίνησε αυτή η ιστορία είχαμε επισημάνει ότι το ενδιαφέρον δεν εντοπίζεται στην απόφαση για επίταξη αυτή καθαυτή αλλά στο μήνυμα που προσπαθεί να στείλει η Κυβέρνηση προς όλες τις κοινωνικές ομάδες ενόψει ενός πολύ καυτού φθινοπώρου. Υπό το πρίσμα αυτό η καλοκαιρινή σύγκρουση στην πραγματικότητα είναι μία πρόβα τζενεράλε ή για να το πούμε καλύτερα μία επίδειξη δύναμης του κράτους απέναντι σε οποιαδήποτε κοινωνική ή επαγγελματική ομάδα αμφισβητεί τις αποφάσεις της . Στην δημοκρατία άλλωστε δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία το σωστό ή το λάθος όσο η διαδικασία που χρησιμοποιεί ο φορέας της εξουσίας για να το υιοθετήσει καταρχήν και να το εφαρμόσει στην συνέχεια.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν έχουν τόσο σημασία τα αιτήματα των φορτηγατζήδων όσο η στάση της Κυβέρνησης που χρησιμοποιώντας το πιο σκληρό όπλο που διαθέτει στο οπλοστάσιο της έκανε επίδειξη πυγμής και αδιαλλαξίας με αποτέλεσμα να εγκλωβιστεί. Πως;

Αν επιμείνουν μέχρι τέλους οι φορτηγατζήδες η παρέμβαση του εισαγγελέα θα οδηγήσει κάποιους στο εδώλιο του κατηγορουμένου και τότε θα γίνει αυτό που κάθε ευφυής πολιτικός απεύχεται : κάποιοι να αναδειχθούν σε ήρωες και κάποια επαγγελματική τάξη θα γίνει πόλος συσπείρωσης όλων εκείνων πουν θίγονται από την κυβερνητική πολιτική και σίγουρα αυτοί είναι η συντριπτική πλειοψηφία.

Αν η Κυβέρνηση  υποχωρήσει από τις διατυπωμένες δημόσιες δεσμεύσεις και δηλώσεις της στην πραγματικότητα εκπέμπει μήνυμα προς όλους εκείνους θα σταθούν απέναντι της το φθινόπωρο.

Κοντολογίς άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου με τόση βιασύνη και ορμή που κάθε λογικός άνθρωπος νομιμοποιείται να μιλά για πολιτική αφροσύνη. Και τι θα κάνεό το φθινόπωρο ; Θα προχωρεί σε πολιτική επιστράτευση και θα στέλνει στον εισαγγελέα όσους δεν συμμορφώνονται προς τις υποδείξεις ή θα ανοίγει μέτωπα και μετά θα υποχωρεί. Και ξέρετε ποιο είναι το χειρότερο από όλα ; Η προσωπική εμπλοκή του κ. Παπανδρέου ο οποίος προτίμησε το μανδύα της αδιαλλαξίας από την τήβεννο του ειρηνοποιού.

Αυτή καθαυτή η σύγκρουση έχει και ορισμένες άλλες διαστάσεις. Αν το καλοσκεφτεί κανείς πρόκειται για αντιπαράθεση μίας συντεχνίας με την επίσημη Κυβέρνηση. Μία συντεχνίας που όπως αποδεικνύεται στην πράξη,  θέτει πάνω από όλα τα στενά της συμφέροντα βάζοντας στην άκρη κομματικές προτιμήσεις και συμπάθειες. Αν θελήσει κάποιος να επιχειρήσει μία σύγκριση αυτής της αντιπαράθεσης με την στάση που υιοθέτησε η ΓΣΕΕ , στο ασφαλιστικό και στις εργασιακές σχέσεις οι διαφορές είναι ευδιάκριτες. Στην μία περίπτωση η συντεχνία θέτει υπεράνω όλων τα συμφέροντα της και δρα πέραν από τις υποδείξεις των κομματικών οργανισμών ενώ στην άλλη περίπτωση μιλούμε για μία ελεγχόμενη κομματικά και προσχηματική διαμαρτυρία που κινήθηκε στην λογική της εκτόνωσης. Δηλαδή σήμερα μιλάμε για μία μη ελεγχόμενη σύγκρουση που ανά πάσα στιγμή μπορεί να ξεφύγει από τον έλεγχο και αυτό μπορεί να δημιουργήσει ένα πραγματικά ανησυχητικό προηγούμενο. Αν διαβάσει κάποιος την ιστορία της Λατινικής Αμερικής στην δεκαετία του ΄70 μπορεί να βγάλει πολύ χρήσιμα συμπεράσματα

. Επομένως, το ρίσκο που αναλαμβάνει η Κυβέρνηση είναι τόσο μεγάλο που δεν επιτρέπει ούτε τις επιπολαιότητες ούτε τις βιασύνες οι οποίες έχουν χαρακτηρίσει την πολιτική πολλών από τα μέλη της στο παρελθόν (δημόσια συγγνώμη στους Γερμανούς , Ίμια, Οτσαλαν κλπ) και που καλύφθηκαν όλες με τον μανδύα του «κοινωνικού συμφέροντος» προκειμένου να αντιμετωπιστεί η κατακραυγή.