Νεα πολιτική για την αγορά ακινήτων

Από το τέλος της δεκαετίας του ´40 η οικοδομή αντιμετωπίστηκε από τις εκάστοτε Κυβερνήσεις ως μοχλός ανάπτυξης. Με πρόσχημα την κάλυψη των στεατικών αναγκών των νοικοκυριών εφαρμόζονταν στοχευμένες πολιτικές που ξεκινούσαν από την επιδότηση του δανεισμού και κατέληγαν σε φορολογικά κίνητρα . Φυσικά το πρόβλημα της στέγης είχε λυθεί στην διάρκεια των δεκαετιών που πέρασαν αλλά η οικοδομή εξακολουθούσε να είναι η ατμομηχανή αφού από αυτή προέρχονταν το 15% περίπου το ΑΕΠ. Ακόμα και πριν λίγα χρόνια -μόλις διαφάνηκαν τα πρώτα συμπτώματα της ύφεσης-είχαν καταβληθεί προσπάθειες να βάλει μπροστά την ατμομηχανή. Δεν το πέτυχε πληρώνοντας δικούς της άστοχους χειρισμούς αλλά σε κάθε περίπτωση δεν αμφισβήτησε την αρχή της ατμομηχανής.
Είναι η πρώτη φορά που η αρχή αμφισβητείται. Όλες οι επιλογές της Κυβέρνησης διαπνέονται από μία νέα, πρωτόγνωρη, φιλοσοφία. Το ακίνητο, σύμφωνα με αυτή δεν είναι μέσο αποταμίευσης ούτε επενδυτική διέξοδος. Η χρήση του περιορίζεται στην κάλυψη στεγαστικών αναγκών και στην άντληση φορολογικών εσόδων. Πως αλλιώς θα
μπορεί να ερμηνευτούν οι αποφάσεις της κα
Μπιρμπίλη και του κ Παπακωνσταντίνου; Γνώρισμα τους η είσπραξη εσόδων χωρίς να υπάρχει ούτε ένα μετρό για να στηριχθεί η ζήτηση. Λες και το μήνυμα είναι : «ότι κάνατε ,κάνατε και τώρα θα πρέπει να προσαρμοστείτε στη νέα πραγματικότητα. Στη δική μας πραγματικότητα».