Εισαγωγή...αγοραστών

Όπως είναι γνωστό, στην Ελλάδα έχουμε ένα από τα υψηλότερα ποσοστά ιδιοκατοίκησης στον κόσμο, καθώς ξεπερνάει οριακά το 80%. Υπάρχει ένας σημαντικός λόγος για την εικόνα αυτή : η πλήρης τσιμεντοποίηση της Αθήνας συνέπεσε με την έναρξη της εποχής του πληθωρισμού και των υποτιμήσεων. Πριν τριάντα χρόνια λοιπόν, δεν είχε κανένα νόημα να έχεις τα λεφτά σου στην τράπεζα, σε μετρητά, ή σε επενδύσεις που τις έτρωγε ο πληθωρισμός. Οπότε, ο κόσμος αγόραζε γη, ή σπίτια. Από το τέλος της δεκαετίας του 1990 και κυρίως με το ευρώ, ο πληθωρισμός υποχώρησε, αλλά μας έμεινε ο φόβος του. Το να μένεις στο νοίκι θεωρείτο σχεδόν ντροπή. Έλα όμως που τώρα ανακαλύψαμε ότι και τα ακίνητα χάνουν την λάμψη τους! Συγκεκριμένα, οι τιμές των ακινήτων έχουν υποχωρήσει έως και 50% λόγω της κρίσης. Όπερ σημαίνει ότι οι ιδιοκτήτες τους έχουν γίνει φτωχότεροι. Θα μου πείτε δεν το νιώθουν στην τσέπη τους άμεσα, όπως όσοι χάνουν τη δουλειά τους. Κι όμως το νιώθουν. Πρώτον, γιατί αν βρεθούν σε δύσκολη θέση αυτή τη στιγμή, στην καλύτερη περίπτωση θα πρέπει να «σκοτώσουν» το ακίνητό τους, στη χειρότερη δεν μπορούν να κάνουν τίποτα με αυτό, γιατί η αγορά είναι τελείως νεκρή. Τα στεγαστικά που βρίσκονται στο κόκκινο αυξάνονται, τα δεύτερο-τρίτα διαμερίσματα που μαζεύμαμε μένουν ξενοίκιαστα, οι φόροι τρέχουν. Εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες είναι παγιδευμένοι σε τέσσερις τοίχους (ή σε τέσσερα στρέμματα) που δεν ξέρουν τι να τα κάνουν. Μία λύση θα ήταν να ενθαρρύνουμε τις επενδύσεις Ευρωπαίων σε εξοχικές κατοικίες στην Ελλάδα (ακόμη και στην Αθήνα, όχι μόνο στα νησιά). Με 120.000 ευρώ σήμερα, δηλαδή τζάμπα για έναν Βέλγο, αγοράζει κανείς αξιοπρεπέστατο δυάρι στο Φάληρο, η παραλία του οποίου είναι πολύ καλύτερη από οποιαδήποτε «παραλία» της Βόρειας Θάλασσας.. Αν ιδιωτικός τομέας και κράτος στην Ελλάδα συντονίζονταν για να προωθήσουν τη χώρα μας ως «Φλόριντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης» και χρήματα θα φέρναμε και τα υπεράριθμα σπίτια μας θα ξεφορτωνόμασταν και θα ανακόπταμε την καταστροφή της αξίας της ακίνητης περιουσίας μας.