Στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο του real estate news ήλθε αυτό το κείμενο ανάλυσης της αγορά ακινήτων μέσα από την ιστορία μίας γειτονιάς του κέντρου της Αθήνας. Η συντακτική ομάδα  με μεγάλη χαρά δημοσιεύει αυτούσιο το κείμενο:

«Πολλές φορές  σκέπτομαι τι σημαίνει real estate. Υπεραξίες ; αποδόσεις; Κέρδος ;Ζημιές; Κυνήγι ευκαιρίας; Αν είναι όλα αυτά τότε πως «παντρεύει» το φίλο μου το Δημήτρη , το σερβιτόρο στη ταβέρνα στα Λαδάδικα που παίρνει παραγγελίες με ρίμες , με τους ανθρώπους της οδού Ρόδων στην Εκάλη;
Η συγκεκριμένη αγορά είναι εντελώς διαφορετική από αυτή των ομολόγων , των μετοχών και των συμβολαίων σοκολάτας και κακάο. Η αλήθεια είναι εδώ και πολλά χρόνια αν και έπαιζα συστηματικά με τους αριθμούς της αγοράς αναρωτιόμουν το ΓΙΑΤΙ. Χρειάστηκε να διαβάσω ένα άρθρο του  μακαρίτη Μελά που δημοσιεύτηκε το 1960, νομίζω το Μάρτιο, στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Εκεί ανέλυε την άνθηση του επαγγέλματος του ταβερνιάρη με αφορμή κάποια στοιχεία που έδειχναν ότι μόλις σε πέντε χρόνια , ο αριθμός των ταβερνείων στην «πληγωμένη» Αθήνα της εποχής εκείνης αυξήθηκε 30% θαρρώ , φτάνοντας τις 50.000. Τότε , αυτός ο κορυφαίος της εποχής δημοσιογράφος και ακαδημαϊκός έκανε την υπέρβαση ερμηνεύοντας την «έκρηξη» ως την αρχή του τέλους του οικογενειακού τσελεμεντέ.
Αυτόματα έφερα στο μυαλό  την εικόνα της κυριακάτικης λειτουργίας στη Ζωοδόχου Πηγής  της οδού Ακαδημίας στο τέλος της δεκαετίας του ΄60. Ο χοντρός σπανός μπακάλης της Σόλωνος, Αντώνη τον έλεγαν θαρρώ , βρίσκονταν πίσω από το παγκάρι και χαιρετούσε καλοστεκούμενους ηλικιωμένους με τις κυρίες τους , που οι περισσότεροι από αυτούς έβγαζαν επιδεικτικά από το πορτοφόλι τους χαρτονόμισμα για το κερί που ήταν με …τιμοκατάλογο(σ.σ. ο ταξικός διαχωρισμός ακόμα και μέσα στον οίκο του Θεού) . Εξίσου εγκάρδιος ήταν όμως και με τους θυρωρούς των  πολυκατοικιών , αν και δεν έχω καταλήξει ακόμα το κίνητρο δηλαδή εάν το έκανε διαπνεόμενος από τα χριστιανικά του ιδεώδη ή από μικρόψυχα κίνητρα αφού ως γνωστόν οι θυρωροί εκείνης της εποχής πρωταγωνιστούσαν και στη διαδικασία των προμηθειών των ενοίκων. Ο πατήρ Άγγελος υπέργηρος αλλά και ο πατήρ Ανδρέας αρκετά χρόνια νεώτερος του,  είχε στήσει κατηχητικό με τα παιδιά της γειτονιάς στο υπόγειο της  εκκλησίας  που ήταν δωρεά του Γεννάδιου. Ο Αντώνης όμως ήταν και στη  δεύτερη λειτουργία  που ξεκινούσε κατά τις 10:00 και είχε χορωδία στον εξώστη και στόχευε στο ευάριθμο κοινό των υπναράδων .
Τις μεγάλες γιορτές , κυρίως τη Μεγάλη Εβδομάδα , η εκκλησία γέμιζε  από όλους τους κατοίκους της γειτονιάς ,ακόμα και από αυτούς που τους πλάκωνε το πάπλωμα τις Κυριακές. Άλλωστε , εκείνη την εποχή οι πασχαλιάτικες εκδρομές ήταν υπόθεση των πραγματικών πλουσίων αφού τα εισιτήρια των αεροπλάνων κόστιζαν μία περιουσία, τα ΙΧ ήταν δακτυλοδεικτούμενα και τα καράβια έκαναν μία μέρα για να καλύψουν μία απόσταση που σήμερα είναι υπόθεση δύο ωρών. Εκείνες τις ημέρες γίνονταν ακόμα και μέσα στη εκκλησία τα πρώτα φλερτ μεταξύ των παιδιών ανάμεσα στα γειτονόπουλα. Τα «θηράματα» ήταν τα κορίτσια που πήγαιναν στα καλά σχολεία και τα οποία τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου ήταν χαμένα από την γειτονιά.
Ήταν γειτονιά , με τα ζαχαροπλαστεία της , το ΕΡΜΕΙΟ και το ΑΡΙΣΤΟ, με τα καρβουνιάρικά της , στην Μαυρομιχάλη και στην Ζωοδόχου Πηγής λίγο πιο πάνω από την διασταύρωση με τη Σόλωνος , με τα μανάβικά της με πιο γνωστό εκείνο στη συμβολή της Ακαδημίας με την Χ. Τρικούπη , τα στεγνοκαθαριστήρια και τα καφενεία , τις  κυρίες που μαντάριζαν και έπιαναν τους πόντους που έφευγαν από τις νάιλον  κάλτσες των κυριών. Υπήρχαν και βιβλιοχαρτοπωλεία και κυρίως εκείνο του Ανταίου. Και για να φτάσουμε στην υπόθεση της αγοράς ακινήτων με ένα πρόχειρο υπολογισμό τα τετραγωνικά μέτρα κατοικίας σε ένα μπλοκ 50 τετραγώνων ξεπερνούσαν τις 200.000 .  Ένας τεράστιος  πλούτος  που είχε επενδυθεί στην αγορά κατοικίας ενώ τα επαγγελματικά δεν ήταν παρά μικρά γραφεία , παπουτσάδικα -μία πραγματική πιάτσα αναφοράς για ολόκληρη την Ελλάδα - και άντε λιγοστά καταστήματα που βρέθηκαν εκεί από καθαρή τύχη .Θυμάμαι το υπόγειο της Φειδίου με το εργαστήρι επισκευής των γραφομηχανών  ,  τα καλλιτεχνικά βιβλιοδετεία της Σόλωνος και έως εκεί. Φυσικό όριο η Σόλωνος .Αποκεί και πάνω άρχιζε η περιοχή της αμιγούς κατοικίας.
Βρέθηκα πριν λίγες εβδομάδες , Κυριακή πρωί , στην «τραυματισμένη» από το τελευταίο σεισμό εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής. Λίγοι πιστοί , μετρημένοι στα δάκτυλα ,παρακολουθούσαν την λειτουργία. Οι περισσότεροι υπέργηροι , απομεινάρια μίας άλλης εποχής και ούτε ένα παιδί. Κάποιοι περαστικοί  περνούσαν άναβαν ένα κερί και έφευγαν . Λίγο πιο πάνω στο παλιό κτίριο του Οικονομικού Γυμνασίου ένα σύγχρονο συγκρότημα γραφείων , στη θέση του ΕΡΜΕΙΟΥ στην Χαριλάου Τρικούπη  ένα άλλο συγκρότημα γραφείων .Το ΑΡΙΣΤΟΝ είχε παραχωρήσει τη θέση του σε μία σύγχρονη αλυσίδα φτηνοεπίπλων. Η αγορά των παπουτσάδικων είχε  αποκτήσει πλέον  το  χαρακτήρα  της περιθωριακής αγοράς.
Όλες , μα όλα οι πολυκατοικίες  είχαν μετατρέψει τα μεσοαστικά διαμερίσματα της δεκαετίας του ΄60 σε χώρους γραφείων , ενώ τα καταστήματα και οι εμπορικές δραστηριότητες που ζουν από την γειτονιά και που με τη σειρά τους δίνουν χρώμα  στη γειτονιά είχαν αντικατασταθεί  από αλυσίδες  αλλά και σύγχρονες εμπορικές δραστηριότητες. Τα μόνο που έμεναν στη θέση τους ήταν η εκκλησία , το θέατρο ΟΛΥΜΠΙΑ  το υπέροχο νεοκλασικό της γερμανικής αρχαιολογικής σχολής , η ΕΛΛΗ και «ανακαινισμένη» ΟΠΕΡΑ.
Το ωδείο εκεί που τελειώνει η  Γενναδίου,  ερείπιο πλέον , έδινε με το δικό του τρόπο την ερμηνεία σε ότι συνέβη σε αυτή την γειτονιά τα τελευταία 40 χρόνια. Την μετάλλαξη από γειτονιά σε περιοχή επαγγελματικών χώρων δεύτερης κλάσης. Την υποβάθμιση ή και την εξαφάνιση παραδοσιακών εμπορικών ατομικών- στην πλειοψηφία τους- επιχειρήσεων και την αντικατάσταση τους  από τις εμπορικές αλυσίδες και τα «επώνυμα» είδη . Ακόμα και αυτή η περίφημη γειτονιά των δικηγόρων εξαφανίστηκε . Οι επώνυμοι μετακόμισαν προς το Κολωνάκι ενώ  στις πολυκατοικίες της Χαριλάου Τρικούπη, της Φειδίου και της Ακαδημίας έμειναν οι  μεροκαματιάρηδες και οι υπέργηροι. Ακόμα και αυτός ο επώνυμος δικηγόρος βουλευτής της αριστεράς έφυγε από την γειτονιά για κάπου με υψηλότερη προβολή.
Συγκινησιακό κείμενο θα πείτε. Λάθος είναι μία ανάλυση της αγοράς ακινήτων που αναδεικνύει την διαδικασία ανάπτυξης και υποβάθμισης μίας αγοράς. Είναι η ανθρώπινη όψη και εκδοχή της διαδικασίας αλλαγής χρήσεων αλλά και της ανυπαρξίας μίας πολιτικής, από τη κεντρική διοίκηση , να προστατεύσει τον οικονομικό και κοινωνικό χαρακτήρα περιοχών της πόλης. Είναι η περιγραφή της απώλειας της αξίας μερικών χιλιάδων ιδιοκτησιών αλλά και το αδιέξοδο αυτών των αγορών αφού οι χιλιάδες μικρές ιδιοκτησίες δεν επιτρέπουν καμία σκέψη για αναπλάσεις περιοχών. Όμως είναι και ένα κείμενο που δίνει μία απάντηση στην διαφορά μεταξύ των μετοχών και των ακινήτων.  Οι μετοχές είναι χαρτιά και τα ακίνητα στεγάζουν όνειρα και «κτίζουν» αναμνήσεις. »