Ποιούς συμφέρει η κρίση

Η έξοδος από την κρίση είναι χωρίς αμφιβολία η καθημερινή αγωνία εκατομμυρίων ανθρώπων. Εργαζομένων που αγωνιούν για την δουλειά τους, ανέργων που απεγνωσμένα αναζητούν δουλειά και επιχειρηματιών που τρέμουν στην προοπτική ενός μπαμ. Πρόκειται κοντολογίς για ένα τεράστιο πρόβλημα το οποίο καθορίζει την καθημερινότητα αλλά και το αύριο όλων μας. Μοναδική διέξοδος για να ξεπερασθεί το αδιέξοδο αυτό είναι η συνεργασία και η καλή πίστη. Δυστυχώς όμως για κάποιους η κρίση είναι η ευκαιρία για εύκολα κέρδη.

Για παράδειγμα , τα πιστωτικά ιδρύματα τα οποία σύμφωνα με τις απόψεις όλων εκείνων που χαράζουν την οικονομική πολιτική θα είναι η ατμομηχανή στην διαδικασία για να ξεπερασθεί στην κρίση λειτουργούν λες και βρίσκονται σε άλλη εποχή. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η τακτική αυτή οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια ακόμα βαθύτερα στην κρίση. Οι ίδιες , ανακαλύπτουν κανόνες για την χρηματοδότηση που είχαν «ξεχάσει» εδώ και πολλά χρόνια. Για παράδειγμα χρηματοδοτούν το 75% της αξίας που προκύπτει από την εκτίμηση του ακινήτου ,υποεκτιμούν τις εμπορικές αξίες προεξοφλώντας ακόμα μεγαλύτερη πτώση , ζητούν πρόσθετες εγγυήσεις ,προχωρούν τον δανεισμό μόνο αν οι δαπάνες εξυπηρέτησης δεν υπερβαίνουν το 40% του εισοδήματος και αν σε όλα πείς «ναι» αυτές σου λένε «όχι». Στην πραγματικότητα , ενώ η οικονομία εθίστηκε στον δανεισμό τώρα τραβούν το χαλί κάτω από τα πόδια με ολέθρια αποτελέσματα για την αγορά. Η πραγματικότητα είναι όμως ότι η αγορά για να πάρει μπρος και να μπει σε φάση ανάκαμψης χρειάζεται ρευστό και δυστυχώς το ρευστό είναι σε λιγοστά χέρια , τα οποία εκμεταλλεύονται την προνομιακή θέση στην οποία βρίσκονται. Κοντολογίς μπρός τα μάτια μας στήνεται το πιο άγριο παιγνίδι ανακατανομής της ακίνητης περιουσίας, στο οποίο το Δημόσιο έχει κυρίαρχο ρόλο αφού αφαιρεί την λιγοστή ρευστότητα που υπάρχει στην αγορά. Φυσικά , όλοι αυτοί που έχουν ρευστότητα δεν ενδιαφέρονται για τις γκαρσονιέρες και τα δυάρια αλλά για τον έλεγχο της γης και του μελλοντικού δικαιώματος δόμησης.

Δυστυχώς βρισκόμαστε μπροστά σε ένα φαύλο κύκλο που για να διακοπεί απαιτείται ένα χαρακτηριστικό το οποίο φαίνεται ότι οι ιθύνοντες αγνοούν . Το στοιχείο της συλλογικής προσπάθειας το οποίο δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τα φαινόμενα του καιροσκοπισμού τα οποία βλέπουμε να ξετυλίγονται μπρος στα μάτια καθημερινά. Στην διαδικασία αυτή η αγορά ακινήτων φαίνεται ότι θα πληγεί περισσότερο αφού από την μία πλευρά το Δημόσιο φαίνεται ότι αγνοεί παλιές δοκιμασμένες συνταγές που άπτονται με την ενίσχυση της στεγαστικής πολιτικής, ενώ ο ιδιωτικός τομέας έχει ξεμείνει από ρευστό και να αδυνατεί να δράσει είτε ως αγοραστής είτε ως παραγωγός.