Έχουν περάσει σχεδόν 24 ώρες από τότε που κάθισαν στο ίδιο τραπέζι οι κκ Παπούλιας, Παπανδρέου και Σαμαράς και συμφώνησαν σε μία κυβέρνηση κοινής αποδοχής και ακόμα το μόνο που θυμίζει τη χθεσινή νύκτα είναι η ανακοίνωση της προεδρίας της Δημοκρατίας. Η δυστοκία , που παρατηρείται ενδεχομένως είναι ενδεικτική όχι μόνο του μεγέθους των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία αλλά και του τρόπου με τον οποίο την αντιμετωπίζουν οι ηγεσίες των δύο μεγαλύτερων κομματικών οργανισμών της χώρας. Και για να γίνουμε πιο καθαροί: και οι δύο πολιτικοί ο καθένας για διαφορετικούς λόγους σύρθηκαν στο ίδιο τραπέζι.
Ο μεν κ. Παπανδρέου σίγουρα θα προτιμούσε να βρίσκεται έως το τέλος της τετραετίας στον πρωθυπουργικό θώκο καθώς η μέχρι σήμερα συμπεριφορά του έδειξε ότι οι αντιδράσεις και οι συγκεντρώσεις είχαν για αυτόν πολύ μικρότερη σημασία σε σχέση με την προοπτική μία ανατροπής από την κοινοβουλευτική του ομάδα. Ο δε κ. Σαμαράς, το δίχως άλλο προτιμούσε να κάθεται από ασφαλή απόσταση να παρακολουθεί την κατρακύλα του πρώην συγκατοίκου του, από να μοιράζεται μαζί του τις ευθύνες των αποφάσεων μίας πολιτικής που θα είχε αρνητικές επιπτώσεις στην μελλοντική εκλογική αναμέτρηση. Τελικά και οι δύο βρέθηκαν εκ νέου να συγκατοικούν καθώς ο πρώτος συνειδητοποίησε ότι το κόμμα του βάδιζε ολοταχώς προς την εξαφάνιση και ο δεύτερος ότι μία μετωπική σύγκρουση με την ευρωπαϊκή δεξιά θα μπορούσε μεσοπρόθεσμα να υπονομεύσει ακόμα και την προεδρική του πολυθρόνα.
Η δυστοκία στην λήψη αποφάσεων δείχνει και κάτι άλλο: ότι και για τους δύο το ζητούμενο είναι ο κομματικός οργανισμός στον οποίον προΐστανται και η θέση τους σε αυτόν και δευτερευόντως, η όσο το δυνατόν συντομότερη απεμπλοκή της χώρας από το αδιέξοδο που βρίσκεται σήμερα. Αν μελετήσει κάποιος προσεκτικά τις ανακοινώσεις που εξέδωσαν την τελευταία εβδομάδα θα διαπιστώσει ότι κανείς τους πλέον δεν ήθελε να έχει συγκάτοικο τον άλλο γιατί πιστεύουν ότι το «δωμάτιο» δεν θα πρέπει να το μοιράζονται με κανένα. Και επειδή αναγκάστηκαν να συνυπάρξουν ο πραγματικός τους στόχος θα είναι να πετάξουν τον συγκάτοικο έξω από την πόρτα όσο μακρύτερα γίνεται.