Περί συναίνεσης

Αυτή η εφημερίδα αποφεύγει συστηματικά την ανάδειξη πολιτικών θεμάτων. Γιατί; θα αναρωτηθούν κάποιοι. Διότι, προσπαθεί να ξεχωρίζει την πολιτική από τα κομματικά παιγνίδια. Όταν από το Νοέμβριο του 2009 μέχρι το Μάρτιο 2010, παίζονταν το μέλλον παρενέβη , διατυπώνοντας ευθέως και με συνεχή αρθρογραφία την άποψη , ότι οι μεθοδεύσεις και οι πολιτικές που ακολουθούνται οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε κρίση χρέους. Μάλιστα είχε θέσει ευθέως θέμα ανακολουθίας με την εντολή που είχε δώσει η πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Δεν είχε διστάσει να θέσει και την ηθική διάσταση του προβλήματος πιστεύοντας ότι και τα υπόλοιπα κόμματα ακολουθώντας μία υποκριτική πολιτική προσχημάτων ουσιαστικά καθιστούσαν εαυτούς συνένοχους στην αδιέξοδη πορεία που οδηγούνταν η χώρα.

ε απλά λόγια όταν παίζονταν το μέλλον είχε πάρει τις ευθύνες διατυπώνοντας με ευθύτητα τις απόψεις της γνωρίζοντας ότι η απόφαση αυτή θα «γεννούσε» εχθρούς. Θεώρησε λοιπόν, ότι είχε επιτελέσει στο ακέραιο την υποχρέωση της , απέναντι στους αναγνώστες της αναδεικνύοντας το μείζον. Από εκεί και πέρα η πολιτική παρέμβαση της , περιορίστηκε σε θέματα που έκρινε ότι και αυτά ήταν μείζονος ενδιαφέροντος αλλά για επιμέρους τομείς. Οι κορώνες και οι ρητορείες των πολιτικών την άφηναν-και την αφήνουν-παγερά αδιάφορη , αφού πιστεύει ότι οι κορώνες αυτές ουσιαστικά αποπροσανατολίζουν αφού οδηγούν τη σκέψη του απλού ανθρώπου σε μονοπάτια χωρίς προορισμό. Καταφέραμε λοιπόν σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς όχι μόνο να επιβιώσουμε αλλά και να μεγαλώσουμε σε πείσμα των κάθε λογής «αρχηγών», «αρχηγίσκων» , διοικητών, συμβούλων και γενικά όλων των δοτών της εξουσίας Όμως σήμερα , οι καιροί έγιναν ακόμη πιο δύσκολοι. Η εβδομάδα που θα έλθει , θα κρίνει πολλά για την μετέπειτα πορεία αυτού του τόπου. Και δεν θα κρίνει μόνο την ζωή των μεγάλων σε ηλικία αλλά των παιδιών και των εγγονιών τους. Για το λόγο αυτό, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σιωπά. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αδιαφορεί. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να απαξιώνει και να μη συμμετέχει. Και ξέρετε γιατί; Διότι όταν τα παιδιά και τα εγγόνια μας θα ρωτήσουν μετά από λίγα χρόνια για , το τι έκαναν τότε , τι θα τους απαντήσουν; « Καθόμουν στο καναπέ και κοίταζα σήριαλ ή ριάλιτυ;» Για το λόγο αυτό αποφασίσαμε να διατυπώσουμε ευθέως κάποιες σκέψεις και ο καθένας ας κρατήσει ότι θέλει από αυτές. Το βασικό ερώτημα είναι αν η πολιτική θα πρέπει να περιλαμβάνει το στοιχείο της ηθικής. Για όσους πιστεύουν ότι η ηθική είναι προνόμιο άλλων , τότε καλό είναι να αγνοήσουν τις επόμενες παραγράφους και να διαβάσουν την ενότητα : ΑΥΡΙΟ, που βρίσκεται προς το τέλος του άρθρου. Οι υπόλοιποι ας συνεχίσουν.

Ο κ. Παπανδρέου θα ζητήσει λοιπόν συναίνεση. Από ποιους; Από τους πολιτικούς αρχηγούς. Γιατί όμως δεν προχωρά ευθέως την συναίνεση απευθείας από τον ελληνικό λαό; Φοβάται ή μήπως έχει δεσμευτεί σε κάποιους ότι δεν θα το κάνει. Και σε κάθε περίπτωση γιατί δεν δίνει τον ελληνικό λαό την δυνατότητα να γνωρίζει : τι , πως και γιατί ζητά συναίνεση. Πως μπορεί να γίνει αυτό ; Αφήνοντας τις κάμερες μέσα στο δωμάτιο των συναντήσεων. Έτσι ο κάθε έλληνας θα γνωρίζει όχι μόνο τι λέει ο κ. Παπανδρέου αλλά και την στάση των συνομιλητών του , οι οποίοι έχουν μερίδιο ευθύνης σε αυτή την ιστορία. Τι φοβάστε κύριοι αρχηγοί; Την διαφάνεια , την ειλικρίνεια ή μήπως αυτό που τρέμετε είναι η αποδοκιμασία όλων εκείνων που εκπροσωπείτε. Επιτέλους , δεν είστε αυθύπαρκτοι . Εκπροσωπείτε την συντριπτική πλειοψηφία των ελλήνων και έχετε δώσει όρκο στο όνομα του. Και σε τελευταία ανάλυση η περίφημη ηθική της πολιτικής που την θυμάστε μόνο όταν βρίσκεστε στα έδρανα της αντιπολίτευσης δεν λέει τίποτε για εσάς. Υπάρχει όμως και ένα ακόμα κομβικό ζήτημα.

Ο κ. Παπανδρέου και οι βουλευτές του παραπλάνησαν και εγκλώβισαν συνειδητά και ενδεχομένως προμελετημένα τον ελληνικό λαό. Από «το έχουμε χρήματα», στο «πιστόλι πάνω στο τραπέζι» . Από τα μαθήματα εθνικής ανεξαρτησίας που έδινε ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην τότε Κυβέρνηση, στις «υπόγειες» συζητήσεις με το Στρός Καν και με τους μελοδραματικούς τόνους της αναγγελίας του μνημονίου με φόντο το Αιγαίο. Από την στιγμή μάλιστα και οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος επιδοκίμασαν την στάση αυτή με την ψήφο στην βουλή έχουν αυτή μεγάλο ποσοστό ευθύνης. Το ερώτημα εύλογο: έχει το ηθικό έρεισμα κάποιος με αυτή την ιστορία να ζητά συναίνεση; Τι σημαίνει συναίνεση; Πολύ απλά διατήρηση των προνομίων για όλη την υπολειπόμενη διάρκεια της θητείας τους στη Βουλή (συμπολίτευση και αντιπολίτευση) χωρίς να κινδυνεύουν από κανένα και από τίποτε. Φυσικά, αυτοί θα κρατούν τα προνόμια τους , ενώ όλοι οι άλλοι θα χάσουν το ψωμάκι τους. Υπάρχει κανένα στοιχείο ηθικής;

Εμείς δεν μπορούμε να το αναγνωρίσουμε. Εσείς; Και σε τελευταία ανάλυση ποιος από τους 300 έχει την εξουσιοδότηση του έλληνα να τον οδηγήσει σε εξαθλίωση; Όχι κύριοι. Βρεθήκατε στην Βουλή επειδή υποσχεθήκατε ότι θα πολεμήσετε για ένα έχει ο έλληνας μία καλύτερη ζωή. Κανένας δεν σας ψήφισε για να κάνει τη ζωή του χειρότερη. Και σε τελευταία ανάλυση , αν υπάρχει κάτι που δεν το γνωρίζουμε όλοι οι υπόλοιπο έλληνες βγείτε ευθαρσώς αποκαλύψτε το και αφήστε εμάς να αποφασίσουμε για τύχη μας. Αυτή κύριοι είναι η ηθική!!! Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα. Μη νομίσετε ότι ο άνθρωπος μπορεί να καταπίνει αμάσητα ότι του πλασάρετε. Κάποια στιγμή θα αντιδράσει και εσείς έχοντας χάσει την εμπιστοσύνη του δεν θα νομιμοποιήστε να έχετε λόγο. Το αφήνετε λοιπόν έρμαιο των ακραίων στοιχείων της πολιτικής με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει .

Για ότι λοιπόν θα έλθει –και να είστε σίγουροι ότι θα έλθει- θα έχετε όλοι το ίδιο μερίδιο ευθύνης. ΑΥΡΙΟ. Για εσάς που δεν πιστεύετε στην ηθική αλλά στον ρεαλισμό και στο κυνισμό το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: τι σας κάνει να πιστεύετε ότι το αύριο θα είναι καλύτερο αν ο κ. Παπανδρέου και το κόμμα του αποσπάσει την συναίνεση μόνο της συντεχνίας των βουλευτών . Από την στιγμή που ο έλληνας τίθεται στο περιθώριο των αποφάσεων αλλά καλείται να αναλάβει το κόστος της συναίνεσης θα αντιδράσει. Μα δεν έχει κάποιον να διευθύνει την ορχήστρα θα σκεφθείτε. Σωστά αλλά  το ζητούμενο είναι μία συγκροτημένη αντίδραση σε μία πολιτική. Στην περίπτωση μας όμως οι αφορμές είναι πολλές. Για παράδειγμα μπορεί να αντιδράσει στο μεταναστευτικό βυθίζοντας μία κοινωνία στην πλήρη αναρχία. Μπορεί να αντιδράσει σε επιμέρους αποφάσεις που θα αφορούν επιμέρους θέματα. Τι νομίζετε , στην Κερατέα αυτοί που αντέδρασαν ήταν μόνο οι ψηφοφόροι της αντιπολίτευσης. Κάνετε λάθος . Ήταν πάνω από όλα άνθρωποι που ζούσαν στην Κερατέα. Αυτό τους ένωνε και τους καθοδηγούσε και όχι κομματικοί κράχτες. Σήμερα, καταστάσεις ανάλογες της Κερατέας υπάρχουν πολλές. Στον Αγ. Παντελεήμονα και στην Κυψέλη που βιώνουν την εγκληματικότητα. Στην περιφέρεια που θα απαξιωθούν τα κτήματα τους από τις σοφίες του Σηφουνάκη και της παρέας του. Σε ολόκληρη την Ελλάδα που θα κινδυνέψει να πάει φυλακή ή να χάσει την περιουσία του επειδή οι τροϊκανοί ζητούν αίμα.

Προσοχή κύριοι. Αυτή την στιγμή , καιροφυλακτούν εκατοντάδες Κερατέες και ο μοναδικός τρόπος να τις αποφύγουμε ως κοινωνία είναι να δώσει ο ελληνικός λαός τη συναίνεση. Αυτό απαιτεί ο πολιτικός ρεαλισμός.