Η φάρσα της ιστορίας

Δεν είναι λίγοι οι οικονομολόγοι και ακόμα περισσότεροι ιστορικοί που υποστηρίζουν ότι η ιστορία πολλές φορές επαναλμβάνεται σαν φάρσα. Η διαπίστωση αυτή φαίνεται να επιβεβαιώνεται και την περίπτωση της κρίσης που περνα΄και σήμε ρα η παγκόσμια οικονομία. Για το λόγο αυτό προσπαθήσαμε να καταγράψουμε διαφορές και ομοιότητες της σημερινής κρίσης με την αντίστοιχη της δεκαετίας του ΄20 και '30. Μεταξύ 1918-1920 , ο πληθωρισμός στις ΗΠΑ άγγιξε το 20% και η οικονομία βρισκόνταν υπο την απειλή του πληθωρισμού . Τον Ιούνιο του 1920, η FED προέβη σε αύξηση του προεξοφλητικό επιτόκιο σε επίπεδα ρεκόρ 7% . Όταν ο Warren Harding έγινε πρόεδρος tvn ΗΠΑ το Μάρτη του 1921 , η ανεργία είχε τριπλασιαστεί στο 12% το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ )είχε πεσει κατακόρυφα κατά 17% και ο Harding βρέθηκε υπό μεγάλη πίεση για να αποφύγει μια οικονομική κατάρρευση. Την επόμενη δεκαετία εφαρμόζονται δύο πολιτικές εκ διαμέτρου αντίθετες . Απο την μία πλευρά η πολιτική του Harding που μείωσε τους φόρους και τις δημόσεις δαπάνες ενω εγκατέλειψε τις προβληματικές επιχειρήσεις και τις τράπεζες αναγκάζοντας τις είτε να προχωρήσουν σε αναδιάρθρωση είτε να κλείσουν .Η οικονομία ανταποκρίθηκε γρήγορα και άρχισε ένα το ράλι κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1921. Ένα χρόνο αργότερα το ποσοστό της ανεργίας είχε περιοριστεί στο 6,7 % και υποχώρησε στο 2,4 % μέχρι το 1923. Οι εταιρείες που αντιμετωπίζουν προβλήματα δεν λαμβάνουν δάνεια έκτακτης ανάγκης , και η προσφορά χρήματος δεν αυξήθηκε. Η πολιτική του Ρούζβελτ ήταν στον αντίποδα . Ο Ρούσβελτ ακολούθησε τη Κεϋνσιανή προσέγγιση με σημαντική κρατική παρέμβαση που είχε τη μορφή φορολογικών και νομισματικών μέτρων τόνωσης . Ακόμη και με αύξηση του δανεισμού και των ελλειμμάτων . Κατάφερε να ξεπεράσει έτσι την πρώτη μεγάλη παγκόσμια οικονική κρίση και να εξασφαλίσει συνθήκες σταθερής ανάπτυξης. Μήπως σας θυμίζουν κάτι