Η συλλογική ευθύνη

Αν από όλη την ιστορία που ξεκίνησε στα τέλη του 2009 και δεν λέει να τελειώσει βγαίνει ένα συμπέρασμα αυτό είναι ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα στάθηκε ανίκανο και ανήμπορο να ανταποκριθεί στις προκλήσεις των καιρών. Και αυτό δεν αγορά μόνο στην Κυβέρνηση αλλά ΟΛΟ το πολιτικό σύστημα. Αν σκεφτεί κανείς ότι οι ιστορικοί του μέλλοντος θα αναφέρουν την Ελλάδα ως τη χώρα που άναψε το "φυτίλι " για την ευρωπαϊκή κρίση του χρέους και για όσα θα επακολουθήσουν σίγουρα και οι 300 δεν πρέπει να αισθάνονται περήφανοι. Φυσικά, ο καταμερισμός των ευθυνών δεν μπορεί να επιμερισθεί σε όλους το ίδιο , αλλά όλοι έχουν το μερίδιο τους σε αυτή. Δικαιωματικά ,στη Κυβέρνηση ανήκει το μεγαλύτερο ποσοστό αλλά και η αντιπολίτευση δεν δικαιούται να "νίπτει τα χείρας" . Ίσως η ευθύνη του κ. Παπανδρέου δεν είναι μόνο η τρόικα που κυβερνά . Αυτό που είναι τραγικό αφορά στο ότι δεν μπόρεσε να συσπειρώσει τον ευρωπαϊκό νότο επισείοντας την ζοφερή απειλή που βρίσκεται επί θύραις. Σε απλά ελληνικά γιατί δεν έκανε εξαγωγή του τρόμου σε όσους ήταν ευάλωτοι σε αυτόν. Αντίθετα , ελληνοποίησε το ευρωπαϊκό δημοσιονομικό πρόβλημα βάζοντας μία ολόκληρη χώρα σε καθεστώς διεθνούς οικονομικού ελέγχου. Αποκεί και πέρα , η αντιπολίτευση κάνοντας πολιτική για εσωτερική κατανάλωση όχι μόνο δεν πίεσε την Κυβέρνηση στο να προσαρμοστεί στις πραγματικές συνθήκες της ευρωπαϊκής πραγματικότητας αλλά σπατάλησε την δυναμική της αντίδρασης σε ανέξοδες και καταδικασμένες σε αποτυχία αντιδράσεις. Όσοι γνωρίζουν ιστορία ,ανεξάρτητα από το αν συμφωνούν ή διαφωνούν με το Βενιζέλο του αναγνωρίζουν ότι έκανε την Ελλάδα μέρος του ευρωπαϊκού προβλήματος που μπορεί να επηρεάσει σε τοπικό επίπεδο τις βλέψεις των μεγάλων της εποχής. Είναι ακριβώς αυτό που δεν έκανε η σημερινή ηγεσία του τόπου είτε συμπολίτευση είτε αντιπολίτευση καθώς συνέβαλλε ένα ευρωπαϊκό πρόβλημα να το κουβαλά για πολλά χρόνια ο λαός που την εξέλεξε. Στην άποψη αυτή σίγουρα θα υπάρξουν πολλές αντιρρήσεις και ενδεχομένως αντιδράσεις, όμως η καθαρή αλήθεια είναι ότι αυτούς τους δέκα μήνες αυτό που βιώσαμε όλοι είναι κραυγές από τα μπαλκόνια για εσωτερική κατανάλωση. Και από αυτή την στάση δεν διαφοροποιήθηκε κανείς. Λες και όλοι αναζητούσαν στην κρίση τη νομιμοποίηση της παρουσίας τους. Φυσικά , η συνδικαλιστική ηγεσία αλλά και οι εκπρόσωποι των "παραγωγικών" τάξεων αποδείχτηκαν πολλοί ικανοί στις δημόσιες σχέσεις αλλά εντελώς ανίκανοι στην διαχείριση ακόμα και αυτών των συντεχνιακών τους συμφερόντων. Από που να αρχίσει και από που να τελειώσει κανείς . Από την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ , από τον ΣΕΒ ή από τους εμπόρους. Όλοι μα όλοι διαμαρτύρονταν προκειμένου να έχουν το άλλοθι της διαμαρτυρίας. Τι να πει κανείς για τον πρόεδρο του ΣΕΒ ο οποίος- αν και ο ίδιος από βιομήχανος έχει μετατραπεί σε κεφαλαιούχο- φαίνεται ότι ζει σε κάποια άλλη χώρα στην οποία δεν υπάρχουν προβληματικές επιχειρήσεις. Τι να πει κανείς για την ηγεσία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, που κατάφεραν το μεγαλύτερο όπλο που είχαν δηλαδή την απεργία να την μετατρέψουν σε ημερήσια σχολική εκδρομή. Άσε τους εμπόρους , οι οποίοι το μόνο για το οποίο φώναζαν ήταν για τα ΕΝΟΙΚΙΑ. Σήμερα , έχει διαμορφωθεί μία νέα πραγματικότητα συλλογικής απαξίωσης. Κανείς δεν ακούει κανένα και κυρίως δεν εμπιστεύεται . Και αυτός είναι ο τεράστιος κίνδυνος από το οποίο οι μόνοι κερδισμένοι θα είναι οι ακραίες φωνές οι οποίες ήδη έχουν αρχίσει να εκμεταλλεύονται την αδιαφορία, την απάθεια και την αποστροφή που αισθάνονται όλοι οι έλληνες. έστω και αυτή την ύστατη στιγμή το πολιτικό σύστημα έχει να προσφέρει κάτι σε αυτό τον τόπο. Να τον συγκρατήσει από τον γκρεμό ...