Δημοσιονομική Κρίση ή κρίση ηγεσιών

Η ελληνική κρίση ανέδειξε πολλά από τα προβλήματα που προσπαθούσε επιμελώς να "κρύψει κάτω από το χαλί" η Ε.Ε. για τουλάχιστον 10 χρόνια και τα οποία οξύνθηκαν με αφορμή την οικονομική κρίση που ξέσπασε στις ΗΠΑ πριν από δύο περίπου χρόνια. Ξαφνικά ο ευρωπαϊκός νότος αλλά και η Γαλλία η Μεγάλη Βρετανία και η Γερμανία ανακοίνωσαν προγράμματα δημοσιονομικής εξυγίανσης δισ. ευρώ . Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι μία τέτοια πολιτική εξασφαλίζει την δημοσιονομική σταθερότητα και κατ΄επέκταση την οικονομική την ανάκαμψη της ευρωπαϊκής οικονομίας. Και όμως υπάρχουν τρία βασικά ερωτήματα τα οποία επιμελώς αποφεύγουν να απαντήσουν οι ευρωπαίοι ηγέτες.

Πρώτο ερώτημα: Τα ελλείμματα δημιουργήθηκαν σε σημαντικό βαθμό σε μία προσπάθεια να προστατευτούν τα πιστωτικά ιδρύματα των χωρών από την κρίση των "τοξικών ομολόγων". Αν ανατρέξει κανείς στα μέτρα στήριξης των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων για το τραπεζικό σύστημα που υιοθετήθηκαν την διετία 2008-9 θα διαπιστώσει ότι είναι πολλαπλάσια από τα δημοσιονομικά οφέλη από τα μέτρα εξυγίανσης που εξαγγέλθηκαν. Για να το πούμε πιο απλά αν προσθέσει κανείς πόσο κόστισε το πακέτο διάσωσης των τραπεζών τότε θα διαπίστωνε ότι τα κεφάλαια που διοχετεύτηκαν αναλογούν σε ένα σημαντικό ποσοστό των δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Όσοι το αμφισβητούν δεν έχουν παρά να ανατρέξουν στις ανακοινώσεις που έγιναν τόσο από την Γερμανική όσο και από Βρετανική και Γαλλική κυβέρνηση για να σώσουν τα πιστωτικά τους ιδρύματα που είχαν μολυνθεί από τις επενδύσεις που έκαναν . Δηλαδή στο δίλλημα ΜΕΤΟΧΟΙ ή ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αποφάσισαν να στηρίξουν τους πρώτους συνθλίβοντας κάθε έννοια ηθικής στην άσκηση πολιτικής.

Δεύτερο ερώτημα : Πόσο αποδοτική μπορεί να είναι η απόφαση να ασκηθεί η συγκεκριμένη οικονομική πολιτική σε μία περίοδο που η ανάκαμψη της ευρωπαϊκής οικονομίας είναι εύθραυστη ενώ σε όλες τις ευρωπαϊκές οικονομίες το φάντασμα της ανεργίας έχει ήδη κάνει την παρουσία της . Το σίγουρο είναι ότι η μείωση των δημόσιων δαπανών θα επηρεάσει την ανάκαμψη και θα αυξήσει ακόμα περισσότερο τα ποσοστά ανεργίας με άμεση επίπτωση τόσο στο χρόνο όσο και στο εύρος της ανάκαμψης ενώ ταυτόχρονα θα ενταθούν τα φαινόμενα της συγκέντρωσης πλούτου. Η περαιτέρω ελαστικοποίηση της εργασίας ίσως αποτελεί το αντίδωρο για την αύξηση των επενδύσεων. Όμως το πιθανότερο είναι να οδηγήσει σε κοινωνικές συγκρούσεις και περιθωριοποίηση μεγάλων ομάδων πληθυσμού σε όλη την διάρκεια ρηγκανοποίησης της ευρωπαϊκής οικονομίας.

Τρίτο ερώτημα : Οι αλλαγές στο θεσμικό τρόπο λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπως αυτές εκφράστηκαν από την κυρία Μερκελ είναι συμβατές με το πλαίσιο της συνθήκης της Ρώμης; Πόσο δημοκρατική θα είναι μία Ευρώπη πολλών ταχυτήτων με πρώτο βιολί την Γερμανία και της χώρες της κεντρικής Ευρώπης και τον ευρωπαϊκό νότο να περιορίζεται είτε σε ρόλου κομπάρσου είτε σε ρόλο ευρωπαίου πολίτη δεύτερης κατηγορίας;

Κάθε απάντηση στα ερωτήματα απλώς είναι ένας διαφορετικός δρόμος που οδηγεί όμως σε μία απάντηση: η έλλειψη ηθικής, η απουσία κοινωνικής ευαισθησίας και η ενίσχυση του πολιτικού διαχωρισμού οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε αδιέξοδο...