Εγκλημα και ...εργασία

Ορισμένες φορές κάποια πράγματα θα πρέπει να λέγονται με το όνομα τους. Αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο για θέματα τα οποία ορίζουν και καθορίζουν τον κοινωνικό πολιτισμό μίας χώρας και μίας εποχής. Οι ρυθμίσεις για τις εργασιακές σχέσεις για παράδειγμα δεν καθορίζουν απλώς την σχέση εργαζόμενου -εργοδότη αλλά την αντίληψη μίας κοινωνίας για το ρόλο της εργασίας σε μία σύγχρονη κοινωνία αλλά και τις υποχρεώσεις της ίδιας της κοινωνίας να κτίσει ένα "δίκτυ" προστασίας για λογαριασμό των "αδυνάτων".

Για τους παλαιότερους, ο Ρέιγκαν, αυτός ο ηθοποιός που έφτασε στην προεδρία των ΗΠΑ ήταν ο άνθρωπος- μαζί με την Θάτσερ- που ανέδειξε την επιχειρηματικότητα σε υπέρτατο στόχο υποτάσσοντας σε αυτή όλες τις πολιτικές που σχετίζονταν με την προστασία της εργασίας. Το αποτέλεσμα; Η περιθωριοποίηση εκατομμυρίων νοικοκυριών που δεν στάθηκαν είτε τυχεροί είτε ικανοί να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις της αγοράς. Την εποχή μάλιστα εκείνη , στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και της Μάγχης, το επιχείρημα των σοσιαλιστών προγόνων του κ. Παπανδρέου και του κ.Λομβέρδου ήταν ότι η Ευρώπη θα πρέπει να διαφυλάξει το κοινωνικό χαρακτήρα του οικονομικού πολιτισμού της. Αυτό ήταν το επιχείρημα που κραύγαζε από τα μπαλκόνια τόσο ο τότε πρωθυπουργός Α. Παπανδρέου όσο και τα άλλα κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ όπως , ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης κ. Θ.Πάγκαλος αλλά και πολλοί άλλoι .

Σήμερα όμως οι καιροί άλλαξαν τουλάχιστον αυτούς τους ανθρώπους οι οποίοι με τις επιλογές τους "γύρισαν την πλάτη" στο ίδιο τους το παρελθόν. Φυσικά ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να αναθεωρεί τις απόψεις του . Ένα δημόσιο πρόσωπο έχει υποχρέωση να έχει δημόσιες απόψεις και να αναλαμβάνει την ευθύνη για αυτές. Και για να είμαστε όσο το δυνατόν πιο σαφείς το να θεωρεί ο κ.Παπανδρέου , ο κ. Πάγκαλος , ο κ. Λομβέρδος και όλα τα υπόλοιπα μέλη του υπουργικού συμβουλίου τον Ρέιγκαν και την Θάτσερ , σοσιαλιστές είναι δικαίωμα τους. Όμως υποχρέωση τους , ήταν να το δηλώσουν αυτό ξεκάθαρα πριν τις εκλογές, όταν περιέφεραν ανά την Ελλάδα τα "ιδεώδη του σοσιαλισμού" ζητώντας την ψήφο εκείνων που αύριο θα απολυθούν με κουτσουρεμένη αποζημίωση ή των άλλων που θα βρεθούν στα 55 στο δρόμο.

Εκείνοι όμως έλεγαν και υπόσχονταν ότι:

" Για τη νέα προοδευτική διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η ενίσχυση της προστασίας και των δικαιωμάτων των εργαζομένων και των ανέργων, σημαίνουν μια νέα δημοκρατική ρύθμιση των εργασιακών σχέσεων στο πλαίσιο μιας νέας εθνικής κοινωνικής συμφωνίας. Οι προτεραιότητές μας είναι:

- Η επανασύσταση και ο εκσυγχρονισμός των μηχανισμών εποπτείας της λειτουργίας της αγοράς εργασίας, και ιδιαίτερα του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας.

- Η καταπολέμηση της αδήλωτης εργασίας, με την πλήρη αξιοποίηση των δυνατοτήτων της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης, αλλά και την αναθεώρηση της μεταναστευτικής πολιτικής, ώστε να μην εγκλωβίζονται οι μετανάστες στην αδήλωτη απασχόληση.

- Η ριζική αναθεώρηση της νομοθεσίας για την ενοικίαση εργαζομένων. - Η κατάργηση των νόμων της ΝΔ που καταστρατηγούν και περιορίζουν τη συλλογική αυτονομία, τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα. Ενίσχυση των συλλογικών διαπραγματεύσεων σε όλα τα επίπεδα.

- Η ενίσχυση του συστήματος προστασίας των εργαζομένων από τις ομαδικές απολύσεις.

- Η επέκταση των θεμελιωδών εγγυήσεων της εργατικής νομοθεσίας για κάθε μορφή απασχόλησης, ιδιαίτερα της οικονομικά εξαρτημένης αυτοαπασχόλησης, τα περίφημα «μπλοκάκια».

- Η σταδιακή αύξηση του επιδόματος ανεργίας στο 70% του βασικού μισθού και την ουσιαστική σύνδεση με πολιτικές ένταξης στην αγορά εργασίας."

(σ.σ. απόσπασμα από τις προεκλογικές εξαγγελίες του ΠΑΣΟΚ).

Και πραγματικά αναρωτιέται κανείς: τι σχέση έχουν αυτά που υποσχέθηκαν με αυτά που ανακοίνωσε -με την έγκριση του κ. Παπανδρέου - ο κ. Λομβέρδος; Σήμερα , γινόμαστε "μάρτυρες" του θανάτου ενός πολιτισμού που βασίστηκε στην κοινωνική προστασία. Σίγουρα , αυτός ο πολιτισμός κακοποιήθηκε βάναυσα από τα σημερινά θύματα των "μεταρρυθμίσεων" . Όσοι βρίσκονται στην αγορά τα τελευταία 30 χρόνια σίγουρα θα θυμόνται τις υπερβολές και τις αγκυλώσεις σε βάρος της άλλης πλευράς. Από το σημείο αυτό όμως, μέχρι την κατεδάφιση κάθε έννοιας εργασιακού σεβασμού , μεσολαβεί το ΧΑΟΣ. Δυστυχώς όλα δείχνουν ότι αυτό το χάος θα επικρατήσει σύντομα στην ελληνική κοινωνία . Και αυτό το χάος δεν θα πλήξει μόνο τους εργαζόμενους αλλά και τους ίδιους τους εργοδότες , οι οποίοι πολύ φοβούμαι ότι θα συνειδητοποιήσουν ότι οι έννοιες της παραγωγικότητας και του φόβου δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Σίγουρα οι ρυθμίσεις του προεδρικού διατάγματος του κ. Λομβέρδου θα εφαρμοστούν άλλωστε σε αυτό βοηθούν και οι συνδικαλιστικοί συσχετισμοί όμως αυτό που θα μείνει χαραγμένο ανεξίτηλα στις ψυχές των ανθρώπων είναι το στυφό συναίσθημα ενός 55αρη εργαζόμενου στην καθαριότητα όταν έλεγε : "εμείς μαζεύουμε τα σκουπίδια αλλά δεν είμαστε σκουπίδια"

ΥΓ : Όμως , τις τελευταίες μέρες ολόκληρη η ελληνική κοινωνία έγινε μάρτυρας της αδυναμίας όλων που έχουν θεσμοθετημένη φωνή αλλά και εκείνων που θέλουν να φέρουν τον χαρακτηρισμό του διανοούμενου , να διατυπώσουν ένα συγκροτημένο λόγο και ένα  τεκμηριωμένο αντίλογο και ίσως αυτό να αναδεικνύει ακόμα περισσότερο το αδιεξοδο που βρισκόμαστε.