Η παράδοση..

Η αλήθεια είναι ότι το φθινόπωρο κανείς δεν περίμενε αυτό που βιώνει η ελληνική αλλά και η ευρωπαϊκή κοινωνία σήμερα. Στην πραγματικότητα , εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε ένα «δημοκρατικό» αυταρχισμό ο οποίος με πρόσχημα τα δημόσια οικονομικά και με όπλα την πολιτική –σε επίπεδο εθνικών κρατών- και την οικονομική ισχύ αποπειράται να αλλάξει όλους τους πολιτικούς και οικονομικούς συσχετισμούς στην γηραιά ήπειρο. Ξαφνικά στη ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή επανήλθαν έννοιες όπως : «ισχυρός» και «αδύναμος» , «κυρίαρχος» και «υποτελής» οι οποίες ανατρέπουν την ιδρυτική διακήρυξη της Ρώμης , στην οποία οι τότε ευρωπαίοι ηγέτες οραματίζονταν μία Ευρώπη των «ίσων» , και που οι ισχυροί ανελάμβαναν την ηθική υποχρέωση να συνδράμουν τους ανίσχυρου στην διαδρομή για μία διαρκή οικονομική , κοινωνική και πολιτική ειρήνη. Ήταν μόλις πέντε χρόνια μετά την ανακήρυξη ως κυριάρχου κράτους της Δυτικής Γερμανίας και εννέα από το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Αν σκεφτεί κανείς ότι οι τότε νικητές είχαν την μεγαλοθυμία να αντιμετωπίσουν χωρίς την αλαζονεία του νικητή τους ηττημένους βασανιστές τους δείχνει την δύναμη αλλά και την διάθεση να προχωρήσουν σε μία Ευρώπη απαλλαγμένη από το σύνδρομο του κυρίαρχου. Σήμερα , όλα αυτά αποδείχθηκαν μύθοι ή καλύτερα διπλωματικοί ελιγμοί της ενιαίας πλέον Γερμανίας που θα ζήλευε ακόμα και ο μεγάλος Βίσμαρκ. Δούρειος ίππος στην προσπάθεια της Γερμανίας να αποκτήσει τον έλεγχο της ηπειρωτικής Ευρώπης ο κ. Γεωργάκης Παπανδρέου ο οποίος ξαφνικά αποφάσισε να στηρίξει προτάσεις με τις οποίες αποδυναμώνεται ο ρόλος των εθνικών κυβερνήσεων και των κοινοβουλίων και συνεπώς και της χώρας που τον εξέλεξε . Κοντολογίς , η εκχώρηση του δικαιώματος αυτόνομης χάραξης οικονομικής της πολιτικής είναι το πρώτο βήμα για μία Ευρώπη στην οποία οι ισχυροί θα ποδηγετούν τους αδύναμους καθώς θα έχουν πλέον την νομική απειλή της αποπομπής. Και φυσικά, κανείς δεν αναρωτιέται για τα κίνητρα της Γερμανίας αλλά και των άλλων δημοκρατιών της κεντρικής και της Βόρειας Ευρώπης. Αυτά είναι αυτονόητα, Αλλά , είναι αδιανόητο μία ελληνική κυβέρνηση να συνδράμει στην οικοδόμηση μίας γερμανοκρατούμενης Ευρώπης. Φυσικά , στο σημείο αυτό ανακύπτουν ορισμένα ερωτήματα όπως για παράδειγμα : αν η λαϊκή εντολή του Οκτωβρίου αφορούσε και σε μία απόφαση εκχώρησης αποφάσεων που άπτονται της εθνικής κυριαρχίας αυτής της χώρας . Με ποια νομιμοποίηση , η κυβέρνηση του κ. Γεωργάκη Παπανδρέου εκχωρεί κυρίαρχα εθνικά συμφέροντα όπως για παράδειγμα το δικαίωμα του veto σε μείζονα οικονομικά ευρωπαϊκά θέματα. Θα περίμενε κανείς ότι σε αυτή την αλλοπρόσαλη (;) πολιτική τα κόμματα της αντιπολίτευσης θα έθεταν θέμα συνταγματικότητας . Θα προειδοποιούσαν για την άσκηση όλων των νομικών όπλων που έχει στην το ελληνικό και το ευρωπαϊκό σύνταγμα. Αντ΄αυτού η μείζονα αντιπολίτευση ασχολείται με τα του οίκου της και τα μικρότερα κόμματα περιορίζονται σε ένα γενικόλογο –και επομένως πολιτικά ακίνδυνο- λόγο που ουσιαστικά διευκολύνει τους χειρισμούς του κ. Γεωργάκη Παπανδρέου. Ουσιαστικά πρόκειται για την ίδια ακριβώς πρακτική που ακολουθήθηκε από ΟΛΟΥΣ και η οποία μας οδήγησε «δεμένους χειροπόδαρα» στην αγκαλιά του ΔΝΤ.