Στην αναμπουμπούλα...

«Τι θα γίνει; Θα γυρίσουμε στη δραχμή;» Αυτό είναι πλέον το καθημερινό ερώτημα που πλανάται στις σκέψεις όλων των ελλήνων , η αγωνία των οποίων δεν είναι, πως θα βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής τους αλλά το πώς θα αποφύγουν την εξαθλίωση. Η αλήθεια είναι ότι αυτή τη στιγμή στη χώρα μας οι άνθρωποι που σκέπτονται να αγοράσουν ένα σπίτι, να ανοίξουν ένα μαγαζί ή μία επιχείρηση , να βελτιώσουν το επίπεδο των στεγαστικών τους αναγκών είναι ελάχιστοι (κάτω από 10% όπως τεκμαίρεται από τις έρευνες που κάνει ο ΙΟΒΕ). Η συντριπτική πλειοψηφία σκέπτεται πως θα καταφέρει να περισώσει και να προφυλάξει αυτά που της έχουν απομείνει. Οι έλληνες , μελαγχολικοί και απορημένοι έχουν περάσει από το όνειρο του εξοχικού σε σκέψεις ρευστοποίησης των ακίνητων περιουσιακών στοιχείων που διαθέτουν προκειμένου να πληρώσουν την εφορία, να αποκτήσουν κεφάλαια κίνησης για το μαγαζί τους, να έχουν κάποια λίγα χρήματα στην άκρη για να αντιμετωπίσουν τα δυσκολότερα που έρχονται. Όμως την ίδια στιγμή κάποιοι νομοθετούν και δεσμεύουν για πολλά χρόνια την αγορά ακινήτων και γης.

Αυτή είναι η πραγματικότητα που βιώνει η ελληνική κοινωνία και το δυστύχημα είναι ότι κανείς πολιτικός δεν μπαίνει στο κόπο να την ανατρέψει. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους μάλιστα, κάνει ότι περνά από το χέρι του για να την επιτείνει. Άλλος για να παραμείνει στην πολιτική σκακιέρα για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο διάστημα. Άλλος για να επωφεληθεί των εκλογών που έρχονται. Άλλος για να αποκτήσουν τα μέτρα που έρχονται νομιμοποίηση και από άλλα πολιτικά κόμματα ώστε να αποκτήσει συνένοχους στα λάθη που ξεκίνησε να κάνει στα προηγούμενα χρόνια . Ουσιαστικά πρόκειται για μία πρωτόγνωρη για την ελληνική κοινωνία κατάσταση με θύματα την αγορά, την οικονομία και τους έλληνες.

Το παράξενο της ιστορίας είναι ότι σε όλη αυτή την δίνη , κάποια υπουργεία νομοθετούν δεσμεύοντας με νόμους και προεδρικά διατάγματα την αγορά ακινήτων για πολλά χρόνια. Πάρτε για παράδειγμα , την ρύθμιση για τις χρήσεις γης που βρίσκεται αναρτημένη για διαβούλευση . Ουσιαστικά η ρύθμιση αυτή δεσμεύει την αγορά γης για τις επόμενες δεκαετίες καθώς καθορίζει που και τι θα κτίζεται. Και όμως κάποιοι στο υπουργείο Περιβάλλοντος θέλουν να γίνει νόμος του κράτους και να δεσμεύσει και τις επόμενες Κυβερνήσεις. Το παράξενο της ιστορίας είναι ότι αυτή η ρύθμιση – από ότι είναι γνωστό- δεν έχει σταλεί προηγουμένως στα κόμματα που στηρίζουν την Κυβέρνηση προκειμένου να διατυπώσουν και αυτά τις απόψεις τους. Δεν έχει γίνει καν γνωστό αν έχει περάσει προηγουμένως για έγκριση από το υπουργικό συμβούλιο αν και οι χθεσινές ανακοινώσεις του εκπροσώπου τύπου της ΝΔ δείχνουν ότι έμαθαν και αυτοί τις αλλαγές όπως όλοι εμείς οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί. Αν όλες αυτές οι σκέψεις ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα τότε το ερώτημα που ανακύπτει είναι εύλογο: Τι εξυπηρετεί αυτή η σπουδή; Φυσικά, σε ένα περιβάλλον ανασφάλειας όπου η συντριπτική πλειοψηφία των ελλήνων αναρωτιέται για το αύριο οι παρεμβάσεις αυτού του είδους περνάνε απαρατήρητες και χωρίς αντιδράσεις. Και ίσως αυτό να βολεύει αυτούς που νομοθετούν.