Μία νίκη που ανοίγει τον δρόμο στην ήττα

Απο το socialopinion.gr

Τον Οκτώβριο, αμέσως μετά την ολοκλήρωση των εργασιών του Συμβουλίου Κορυφής είχα προσπαθήσει να κάνω τη σύγκριση της Συμφωνίας του Μονάχου με αυτή της 27ης Οκτωβρίου . Είχα επισημάνει ότι η Συμφωνία των Βρυξελλών μπορεί να είναι το τέλος της ενιαίας Ευρώπης και η αρχή της ενιαίας Κεντρικής Ευρώπης υπο γερμανικό έλεγχο. Δεν πέρασαν δύο μήνες και τα αποτελέσματα του Συμβουλίου Κορυφής που έγινε την εβδομάδα που πέρασε έδειξαν ότι το όραμα εκείνων που υπέγραψαν τη συνθήκη της Ρώμης το 1954 , πετάχθηκαν στο καλάθι των αχρήστων αφού το όραμα της Ενιαίας Ευρώπης ανήκει πλέον στο παρελθόν. Οι ΄27 έγιναν ΄17 , η Μ. Βρετανία βρίσκεται απομονωμένη από τον ηπειρωτικό κορμό της γερμανοκρατούμενης Ευρώπης και μικρότερες ευρωπαϊκές χώρες όπως η Ουγγαρία , η Τσεχία ακόμα και η Σουηδία να επιλέγουν μαζί με τους υπόλοιπους που δεν ανήκουν στην Ευρωζώνη μία αυτόνομη πορεία . Η διάσπαση της Ευρώπης είναι πλέον γεγονός. Οι 17 ηγέτες της ευρωζώνης συμφώνησαν την Παρασκευή να αυστηροποιήσουν τους δημοσιονομικούς κανόνες που θα διέπουν τη νομισματική ένωση, αλλά απέτυχαν να εξασφαλίσουν τη συναίνεση του συνόλου των κρατών-μελών της ΕΕ για να τροποποιηθούν ανάλογα και οι Ευρωπαϊκές Συνθήκες. Συμφώνησαν δηλαδή να υπογράψουν μια διακυβερνητική συνθήκη που θα υποχρεώνει στην επιβολή αυστηρότερης φορολογικής και δημοσιονομικής πειθαρχίας στους προϋπολογισμούς τους. Όμως η Βρετανία και η Ουγγαρία αρνήθηκαν να τους ακολουθήσουν. Η Τσεχική Δημοκρατία και η Σουηδία, από την πλευρά τους έθεσαν θέμα έγκρισης της συμμετοχής από τα κοινοβούλιά τους. Ο βρετανός πρωθυπουργός με την δήλωσή του σύμφωνα με την οποία δεν θα μπορούσε να υπογράψει μια «συνθήκη μέσα σε μια συνθήκη" , ουσιαστικά έβαλε την ταφόπετρα στο όραμα της ενιαίας Ευρώπης αλλά και το στίγμα για την ευρωπαϊκή πολιτική της Βρετανίας σε σχέση όχι μόνο με την ΕΕ αλλά και με τα επιμέρους μέλη της καθώς η Γαλλία είχε κατορθώσει να παγώσει μια σειρά από εγγυήσεις που είχαν ζητηθεί από τη Βρετανία για την προστασία του City του Λονδίνου. Ο Κάμερον είχε ζητήσει τα εξής:

• Οποιαδήποτε μεταβίβαση της εξουσίας από μια εθνική ρυθμιστική αρχή σε μια ρυθμιστική αρχή της ΕΕ για τις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες θα υπόκειται σε ένα βέτο.

• Οι τράπεζες θα πρέπει να αντιμετωπίσουν μια μεγαλύτερη κεφαλαιακή απαίτηση.

Ο Κάμερον αναγνώρισε ότι υπάρχουν κίνδυνοι από την απομόνωση, αλλά είπε ότι η Βρετανία θα προστατεύσει τη θέση της, επιμένοντας ότι τα θεσμικά όργανα της ΕΕ δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την επιβολή των νέων δημοσιονομικών κανόνων. Δήλωσε επίσης ότι η Βρετανία μπορεί να προχωρήσει περαιτέρω και να μπλοκάρει τη χρήση των θεσμικών οργάνων της ΕΕ. Η αντίδραση του Νικολά Σαρκοζί στον Ντέηβιντ Κάμερον εκφράστηκε με μία δήλωση σύμφωνα με την οποία οι όροι που τέθηκαν από την Βρετανία για την αλλαγή των συνθηκών είναι απαράδεκτοι. Παράλληλα, πρόσθεσε ότι η νέα συμφωνία θα επικεντρωθεί στα 17 κράτη-μέλη της Ευρωζώνης μέχρι το Μάρτιο του 2012. Όλα δείχνουν ότι ένας «γάμος»- που είχε γλυτώσει τους Γάλλους τρείς φορές από την εθνική τους συρρίκνωση- ο οποίος ήταν σε διάσταση από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 οδηγείται σε οριστικό διαζύγιο καθώς οι δύο «σύζυγοι» αποφάσισαν να ακολουθήσουν ο ένας την συμπόρευση με τις ΗΠΑ (Μ. Βρετανία) και ο άλλος με την Γερμανία (Γαλλία). Το ζητούμενο πλέον είναι ότι ακόμα και αυτή η συμφωνία των ’17, στην πραγματικότητα είναι μετέωρη αφού από την μία πλευρά στερείται πολιτικής και ηθικής νομιμοποίησης ενώ από την άλλη η ανατροπή της ισορροπίας δυνάμεων μπορεί να ενεργοποιήσει αντίρροπες δυνάμεις στην Ευρώπη είτε εξ ανατολών είτε εκ δυσμών.

Σήμερα , στην Ευρώπη των ΄17 δεν είναι λίγοι εκείνοι που θα ισχυριστούν ότι –τουλάχιστον για τους υπερχρεωμένους του νότου- πρόκειται για προϊόν ωμού «εκβιασμού» λόγω χρεών. Ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας και της Ιταλίας , οι κυβερνήσεις των οποίων είναι προϊόντα «πειραματικού σωλήνα» ( δεν έχουν τη νομιμοποίηση της λαϊκής εντολής), η εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων , που σηματοδοτεί η αποδοχή της πρότασης , μπορεί να έχει καταλυτικές επιπτώσεις στην εσωτερική πολιτική σκηνή τους. Η δημιουργία ενός αντιευρωπαϊκου εσωτερικού μετώπου ενισχύεται και από την βαθειά οικονομική ύφεση η οποία τροφοδοτεί τις ακραίες φωνές του πολιτικού φάσματος και αποδυναμώνει τις παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις. Σε περιβάλλον εσωτερικής πολιτικής πίεσης που θα χαρακτηρίζεται από ένα συνεχώς διογκούμενο «ευρωσκεπτικισμό» , η προοπτική ενίσχυσης των αντιευρωπαϊστών μπορεί να οδηγήσει μεσοπρόθεσμα σε νέες περιπέτειες την υπό γερμανικό έλεγχο ηπειρωτική Ευρώπη.

Η «φωτιά» αυτή , μπορεί να δυναμώσει αν η Μ. Βρετανία αποφασίσει να εγκαταλείψει –έστω και προσωρινά- τον απομονωτισμό της θεωρώντας ότι δεν πρέπει να εγκαταλείψει τα ζωτικά γεωπολιτικά και ενεργειακά συμφέροντα της στον ευρωπαϊκό κορμό και ακολουθήσει μια πιο ενεργητική πολιτική. Άλλωστε η ιστορία δείχνει ότι από τα χρόνια του Ναπολέοντα , η ανάμειξη των βρετανών στην Ευρώπη ήταν άμεσα συνδεδεμένη με την προοπτική της ανατροπής της ισορροπίας δυνάμεων στην γηραιά Ήπειρο. Ο άλλος ισχυρός παίκτης της παγκόσμιας διπλωματικής σκηνής, η Ρωσία, είναι αμφίβολο για πόσο καιρό θα σιωπά στην προοπτική της περικύκλωσής της από δύο ευρωπαϊκά κράτη τα οποία τους δύο τελευταίους αιώνες εισέβαλλαν στα εδάφη της προκαλώντας τεράστιες οικονομικές και ανθρώπινες απώλειες. Σίγουρα το παιγνίδι που παίζουν η κυρία Μέρκελ και ο κύριος Σαρκοζί , μπορεί να είναι ελκυστικό για τους ίδιους, αλλά πολύ επικίνδυνο για ολόκληρη την ανθρωπότητα , η οποία στο παρελθόν έχει αποδείξει ότι μπορεί να αντιστέκεται σε κάθε απόπειρα ποδηγέτησής της.