Βενιζέλος: Τσάρος ή "τσαρος";

Από τότε που ανακοινώθηκε η απομάκρυνση του κ. Παπακωνσταντίνου από την πλατεία Συντάγματος κάποιοι αρθρογράφοι έσπευσαν να χαρακτηρίσουν τον αντικαταστάτη του , τον κ. Βενιζέλο ως τσάρο της οικονομίας. Κατά πόσο όμως ο χαρακτηρισμός αυτός ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα;

Αν διαβάσει κάποιος προσεκτικά το πολιτικό πλαίσιο εντός του οποίου κινήθηκαν οι τσάροι της Αυτοκρατορική Ρωσίας , θα διαπιστώσει ότι μόνο μία λέξη μπορεί να το εκφράσει με ακρίβεια: Δεσποτισμός. Οι τσάροι που άσκησαν πραγματική εξουσία είχαν δικαίωμα «ζωής και θανάτου» στους υπηκόους τους . Κανένας δεν ήλεγχε τις αποφάσεις τους και πολύ περισσότερο κανένας δεν είχε θεσμοθετημένο δικαίωμα κριτικής. Υπήρχαν , όμως και κάποιοι «τσάροι βιτρίνες». Μαριονέτες , στα χέρια συγγενών ή του στενού τους περιβάλλοντος. Η ρώσικη ιστορία , βρίθει παραδειγμάτων. Οι τσάροι «μαριονέτες» απλώς υπήρχαν,  είτε γιατί δεν μπορούσαν να βγουν στην επιφάνεια οι πραγματικοί κυβερνώντες είτε γιατί η παρουσία του δεν προκαλούσε καμία ανησυχία στο παρασκήνιο αφού οι κινήσεις του ήταν αυστηρώς προδιαγεγραμμένες. Για αυτό σε πολλά ιστορικά κείμενα αναγράφονται ως «τσάροι». Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την ελληνική πραγματικότητα;

Είναι χρήσιμα γιατί μπορούν να αξιοποιηθούν για την κατανόηση του ρόλου του κ. Βενιζέλου στο «τιμόνι» της ελληνικής οικονομίας. Ο νέος αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης , στην πραγματικότητα στο μόνο που μπορεί να έχει καλύτερες επιδόσεις από τον προκάτοχο του είναι στην ρητορική. Η ψήφιση επί της αρχής του μεσοπρόθεσμου προγράμματος από την Βουλή , που αποδέχτηκε με την ψήφο του και ο κ. Βενιζέλος,  αποτελεί τρανή απόδειξη για την πολιτική που θα ασκήσει. Ο εκ Θεσσαλονίκης καθηγητής και νομικός σύμβουλος του Α. Παπανδρέου , έχει ψηφίσει την αύξηση των φόρων στην ακίνητη περιουσία, έχει επικροτήσει την εφαρμογή πολιτικών περαιτέρω συρρίκνωσης της ζήτησης και έχει εγκρίνει τις διαδικασίες εκποίησης με συνοπτικές διαδικασίες της δημόσιας ακίνητης περιουσίας. Επομένως , το μόνο διαφορετικό που μπορεί να προσφέρει στον ελληνικό λαό είναι μία πιο ευέλικτη επικοινωνιακή πολιτική με την αξιοποίηση της αδιαμφισβήτητης ευφράδειας που διαθέτει. Από εκεί και πέρα τίποτε. Μήπως όμως προσφέρει ανεκτίμητες υπηρεσίες στον κ. Παπανδρέου;

Ας πάμε  τα πράγματα από την αρχή. Ο εκ Θεσσαλονίκης πολιτικός σε κρίσιμες –για τον ίδιο – συγκυρίες επέδειξε αυτοκτονικές τάσεις . Κορυφαία στιγμή του , η διαδικασία διεκδίκησης της προεδρικής καρέκλας στο ΠΑΣΟΚ. Κάποιοι λένε ότι η κίνηση αυτή δεν μπορεί να αποτελέσει κριτήριο «πολιτικού ρεαλισμού» και ότι σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αμφισβητηθεί η πολιτική του οξύνοια.

Επομένως αυτό που αποτελεί αναπάντητο ερωτηματικό είναι γιατί ένας έξυπνος άνθρωπος όπως ο κ. Βενιζέλος αποδέχθηκε να παίξει το ρόλο του «αμνού». Γιατί, ένα είναι σίγουρο: με την αποδοχή της πρότασης του κ. Παπανδρέου , ο μόνος κερδισμένος είναι ο προτείνων και το περιβάλλον του. Και αυτό γιατί , με την κίνηση αυτή εξασφαλίζεται:

- η προστασία για τον «στενό πολιτικό κύκλο» είτε με την απομάκρυνση είτε με την τοποθέτηση σε θέσεις με λιγότερη πολιτική πίεση,

-η ποδηγέτηση του υπουργικού συμβουλίου

-η παρέμβαση για την «επόμενη μέρα» στο ΠΑΣΟΚ

-ο έλεγχος ενός –κατόνομα - εσωκομματικού αντιπάλου.

Τελικά , ο εκ Θεσσαλονίκης πολιτικός , δεν θα ο τσάρος της ελληνικής οικονομίας αλλά «τσάρος» με ημερομηνία λήξης.