Μία ιστορική μέρα

Σήμερα είναι μία σημαντική μέρα ή για να το πούμε καλύτερα είναι μία ιστορική μέρα. Μπορεί να πει κανείς ότι η σημερινή μέρα –ανεξαρτήτως των εξελίξεων-σηματοδοτεί το τέλος μίας εποχής που ξεκίνησε την μεταπολίτευση και φαίνεται ότι θα λήξει με το τέλος της εποχής των… διαδόχων.

Η σημερινή σύσκεψη των επικεφαλής των πολιτικών κομμάτων , δεν είναι παρά το κύκνειο άσμα του κ. Παπανδρέου ως πρωθυπουργού και ενδεχομένως και του ΠΑΣΟΚ .Η δήλωση του κ. Παπανδρέου ότι «θα προχωρήσει μόνος» δεν είναι τίποτε άλλο παρά η νέμεσις για το παιγνίδι που ο ίδιος μεθόδευσε μετά τις εκλογές του 2009 , προκαλώντας την κρίση χρέους που τελικά αποδείχθηκε πολύ λίγος για να την διαχειριστεί. Μόνος ή με παρέα , στο μόνο ερώτημα που θα πρέπει να απαντήσει , είναι το πότε και το πώς θα φύγει. Δηλαδή θα φύγει ως πρωθυπουργός της τρίτης ελληνικής χρεωκοπίας ; ή ως ο πρωθυπουργός που έφερε την τριτη ελληνική χρεωκοπία; Θα φύγει από την εσωκομματική πίεση ; ή από την λαϊκή αντίδραση στην πολιτική του.

Δυστυχώς για αυτόν το ένστικτο αυτοσυντήρησης των «συντρόφων» του είναι πολύ ισχυρό και ήδη οι συνδικαλιστές στους οποίους στηρίχθηκε τόσο καιρό ένας μετά τον άλλο τον εγκαταλείπουν. Τον χορό άνοιξαν οι συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ που ιδιωτικοποιούνται των οποίων η ψήφος τους μπορεί να αλλάξει τις ισορροπίες ακόμα και σε επίπεδο ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, που για 19 μήνες στηρίζουν την Κυβέρνηση . Από την άλλη πλευρά, με πολύ πιθανό το ενδεχόμενο εκλογικής κατάρρευσης , δεν θα πρέπει να θεωρείται απίθανη , ακόμα και μία εσωκομματική ανταρσία κατά την ψήφιση του Μηνημονίου ΙΙ. Μία τέτοια προοπτική , σίγουρα θα βόλευε και τον ίδιο αφού θα του εξασφάλιζε μία αξιοπρεπή έξοδο –ενδεχομένως και οριστική από την πολιτική- η οποία στα χρόνια που έρχονται θα του επέτρεπε να αυτοπροβάλλεται ως «ο αναμορφωτής που υπέκυψε στο κακομαθημένο ελληνικό λαό.» Αν ψάξει κανείς την οικογενειακή του ιστορία , θα ανακαλύψει ότι η επιλογή αυτή έχει ακολουθηθεί και στο παρελθόν.Σε κάθε περίπτωση ένα είναι σίγουρο : ότι τη δήλωση ότι «θα πορευτεί μόνος », αργά ή γρήγορα θα την αυτοεπιβεβαιώσει.

Όσον αφορά, στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης , η επιλογή του κ. Σαμαρά ήταν απόλυτα λογική .Αφενός του δίνει χρόνο και αφετέρου του παρέχει την δυνατότητα να κατέβει στις εκλογές με το «αστρο» εκείνου που είπε ΟΧΙ. Το ερώτημα είναι η επόμενη μέρα μετά τις εκλογές , όταν θα κληθεί να διαχειριστεί -μόνος του ή με άλλους- την κρίση του χρέους . Το πιθανότερο είναι να βρεθεί στο ίδιο αδιέξοδο με τον προκάτοχο του και να τεθούν εκ νέου τα ίδια διλήματα ως προς τον χρόνο και τον τρόπο. Με δεδομένες τις δημοσκοπηκές επιδόσεις του κόμματος του , η περιθωριοποίηση του κόμματος του δεν θα πρέπει να θεωρηθεί ως απίθανη προοπτική.

Για τον όψιμο ιστοριοδίφη της ελληνικής πολιτικής σκηνής, τον κ. Καρατζαφέρη , η πίεση που δέχεται από την ΝΔ αλλά και από την άκρα δεξιά η επιλογή της πολιτικής του «πατριώτη» ήταν μονόδρομος. Και αυτό τον μονόδρομο ακολούθησε , αφού το ζητούμενο για αυτόν δεν είναι πλέον το κέρδος αλλά οι ελάχιστες δυνατές απώλειες. Μία , αποστροφή του λόγου της κ. Παπαρήγα, περί μαζικού κινήματος του οποίου η «φύτρα υπάρχει» δείχνει πραγματικά την αγωνία του ΚΚΕ. Ουσιαστικά, η προοπτική να επαναληφτεί η εμπειρία του γαλλικού κομμουνιστικού κόμματος και στην Ελλάδα , είναι εφιάλτης . Για αυτό και το άνοιγμα σε κοινωνικές δυνάμεις που ήδη έχουν αυτονομηθεί από την αριστερά και οι οποίες φαίνεται ότι την αντικατέστησαν στον αντιμνημονιακό αγώνα. Αυτή η χειραφέτηση , ουσιαστικά , λειτούργησε ως μοχλός πίεσης και για τον ΣΥΡΙΖΑ , καθώς ο κ. Τσίπρας ακόμα και αν ήθελε δεν μπορούσε.

Με λίγα λόγια, η σημερινή μέρα , ουσιαστικά ήταν το αδιέξοδο ολόκληρου του πολιτικού σκηνικού οι ηγεσίες του οποίου απλώς προσπαθούσαν να αγοράσουν χρόνο…