Ποιός ή πόσο;

Αυτός ο τόπος είναι παράξενος. Δημιουργεί και καταστρέφει . Επιβεβαιώνεται και αυτοαναιρείται. Αγιοποιεί και δαιμονοποιεί. Αποδέχεται και απορρίπτει. Αγαπά τους ήρωες στα μπαλκόνια και οργίζεται κάθε φορά που οι περιστάσεις απαιτούν να πάρει αυτός τη σκυτάλη. Προτιμά να διαβάζει τα παραμύθια παρά να προσπαθεί να κάνει τη ζωή του …παραμύθι. Θαυμάζει τους οραματιστές αλλά επιλέγει αυτούς που του μοιάζουν. Και το κυριότερο ; Προτιμά να διαβάζει-ή μάλλον να ακούει-την ιστορία παρά να την γράφει αυτός…

Η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι αυτά τα αντιφατικά χαρακτηριστικά καθορίζουν τον δημόσιο βίο αυτής της χώρας από το 1830 μέχρι σήμερα. Από πού να αρχίσει και που να τελειώσει κανείς. Από το Μαυροκορδάτο , από τους απίθανους πρωθυπουργούς που κυβέρνησαν αυτή την χώρα από τον αποτυχημένο ελληνοτουρκικό πόλεμο μέχρι και την επανάσταση του 1909 , από την εκλογική πανωλεθρία του Βενιζέλου το 1920, από τους δικτατορίσκους του μεσοπολέμου, από τις μεταπολεμικές κυβερνήσεις της υποτέλειας ;

Στις περισσότερες από τις περιπτώσεις, οι έλληνες ήταν εκείνοι που επέλεξαν , στήριξαν με την σιωπή τους και αναθεμάτισαν όταν πλέον δεν είχαν να διακινδυνεύσουν απολύτως τίποτε. Φυσικά , η ιστορία φρόντιζε να εξωραΐζει το χθες , μετατρέποντας τους άχρηστους σε φωτισμένους, την ανοχή σε σιωπηρή αντίσταση και την συναλλαγή σε πολιτική. Και για να έχουν όλοι την συνείδηση και την υστεροφημία τους σε ισορροπία φρόντιζαν να αναθεματίζουν όλους εκείνους που είχαν την αποκοτιά να παρουσιάσουν τα πράγματα με το όνομα τους. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με το σήμερα;

Και όμως έχουν καθώς ο τόπος βρίσκεται σε ένα πρωτόγνωρο αδιέξοδο και συμπεριφέρεται σαν να μη τον αφορά ότι γίνεται γύρω του. Η οικοδομή καταρρέει με 70.000 ανθρώπους στην ανεργία. Η μικρομεσαία επιχείρηση οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια σε αφανισμό και όχι μόνο επικρατεί η σιωπή αλλά –σε πολλές περιπτώσεις-και η ενθάρρυνση από εκείνους που πιστεύουν ότι η ευημερία η δική τους προϋποθέτει την καταστροφή του συναδέλφου τους. Η βιοτεχνία εξαφανίζεται και οι λιγοστοί βιοτέχνες που έχουν απομείνει είτε φεύγουν είτε μεταμορφώνονται σε εμπόρους και εισαγωγείς. Εργασιακά δικαιώματα που αποκτήθηκαν από τις προηγούμενες γενιές απεμπολούνται από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες μέσα σε μία συνωμοσία σιωπής και υποταγής.

Αύριο αν εξακολουθήσουν να πηγαίνουν έτσι τα πράγματα θα αρχίσουν να αλλάζουν χέρια περιουσίες για ένα «κομμάτι ψωμί », βορά στην κρίση και στην βουλιμία των απογόνων –πνευματικών και βιολογικών-των δοσίλογων και των μαυραγοριτών της κατοχής.

Δυστυχώς , αυτή είναι η σημερινή και η αυριανή πραγματικότητα , στην οποία έννοιες όπως ,κοινωνική αλληλεγγύη , κράτος πρόνοιας , κοινωνία πολιτών έχουν αντικατασταθεί από άλλες όπως για παράδειγμα χρέος , ελλείμματα και ελεύθερη αγορά. Αυτή είναι η τεράστια αλλαγή που συντελείται στη χώρα , η οποία με πρωτόγνωρη -για τον προβαλλόμενο κοινωνικό πολιτισμό της-ταχύτητα οδηγείται σε μία βίαιη αλλαγή όλων των σταθερών που την χαρακτήριζαν από την μικρασιατική καταστροφή μέχρι σήμερα.

Κάποιοι θα αντιπαραθέσουν το επιχείρημα ότι όλα αυτά που βιώνουμε σήμερα είναι αποτέλεσμα των υπερβολών του χθες. Ο κ. Πάγκαλος με τη περίφημη ρήση «μαζί τα φάγαμε» σίγουρα είναι μεταξύ αυτών που πιστεύουν ότι οι «μαϊμούδες» ανάπηροι, η σπατάλη στα φάρμακα, οι αλόγιστες προσλήψεις και όλες οι στρεβλώσεις του ελληνικού κράτους είναι η αιτία των σημερινών δεινών. Κανείς λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι –και- αυτά οδήγησαν στο σημερινό αδιέξοδο. Το πρόβλημα είναι όμως η δοσολογία.

Για παράδειγμα πόσα εκατομμύρια «μαϊμούδες» ανάπηροι αντιστοιχούν στις άχρηστες αγορές οπλικών συστημάτων; Πόσοι εργαζόμενοι αναλογούν στις υπερτιμολογήσεις στις προμήθειες των νοσοκομείων; Πόσοι …. Και σε τελευταία ανάλυση ποιος έβαλε υπογραφή στο μεγάλο αυτό φαγοπότι ; που ήταν τα εντεταλμένα όργανα της πολιτείας που ελέγχουν τις προμήθειες; Μήπως όταν χρησιμοποιεί ο κ. Πάγκαλος την λέξη «μαζί» αποσιωπά την αναλογία ευθύνης ; Γιατί πώς να το κάνουμε δεν μπορεί ένας ανάπηρος «μαϊμού» να έχει το ίδιο ποσοστό ευθύνης με εκείνο(ους) που υπέγραψε (αν) τις συμβάσεις του ΟΣΕ . Ακόμα και αυτή η περίφημη φοροδιαφυγή είναι αποτέλεσμα της δράσης των πολιτικών. Σήμερα οι εκπρόσωποι των κατασκευαστών τα είπαν όλα με δύο φράσεις. Το δημόσιο τους χρωστά 1,8 δις αλλά απαιτεί τον ΦΠΑ εντός διμήνου .

Ποιος λοιπόν δημιουργεί –και προκαλεί -την φοροδιαφυγή; Και όταν όλα θα αλλάξουν -και ακόμα περισσότερα θα έχουν χαθεί-τότε η ιστορία θα έλθει να μιλήσει για την αντίδραση του λαού και την σωτηρία του έθνους …