ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Η ιστορία επαναλαμβάνεται

Η στάση της κυρίας Μερκελ απέναντι στην Ελλάδα , στην Ιρλανδία και στην Πορτογαλία σε πολλούς προξενεί απορίες σε άλλους οργή ενώ κάποιοι τρίτοι απλώς πείθονται ότι το παζλ που ξεκίνησε πριν απο ένα χρόνο αρχίζει σιγά να σχηματοποιείται με την Γερμανία να προσπαθεί απροκάλυπτα πλέον να πάρει τον πολιτικό έλεγχο της Ευρώπης. Η μέθοδος της σαλαμοποίησης επαναλήφτηκε. Αυτή την φορά στη θέση της Τσεχοσλοβακίας, της Ουγγαρίας και της Πολωνίας βρίσκονται  οι νότιοι της Ευρώπης με την Ιρλανδία απο κοντα.

Το realestatenews.gr πιστεύει ότι ζούμε ιστορικές στιγμές καθώς όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αλλλαγή του πολιτικού και οικονομικού χάρτη της ηπειρωτικής Ευρώπης. Αν το τέλος της ιστορίας θα είναι η επικράτηση του γερμανικού επεκτατισμού κανείς δεν μπορεί να το γνωρίζει.

Αυτή η εφημερίδα είχε πριν λιγότερο απο ένα χρόνο επισημάνει αυτή την προοπτική. Για το λόγο αυτό αναδημοσιεύουμε το σχετικό άρθρο που είχε αναρτηθεί στις αρχές Μαρτίου 2010:

"Πριν εβδομήντα δύο χρόνια υπήρξε η συμφωνία του Μονάχου που επικεντρώνονταν στις γερμανικές απαιτήσεις για τον διαμελισμό της Τσεχοσλοβακίας.

Οι βρεταννοί(Τσαμπερλεν) και οι γάλλοι(Νταλαντιέ) τότε, ενέδωσαν στις γερμανικές πιέσεις και υποχώρησαν. Τότε στην επιστροφή του , ο βρεταννός πρωθυπουργός είχε υποστηρίξει ότι η συμφωνία αυτή έσωσε την ειρήνη.

Στην πραγματικότητα όπως αναφέρει και ο Χενρι Κισσινγκερ ;"Το Μοναχο έχει πάρει θέση στο λεξιλόγιο μας σαν μία συγκεκριμένη παρεκτροπή-η τιμωρία για όσους υποκύπτουν σε εκβιασμούς."

Δεν χρειάστηκε να περάσουν πάρα πολλά χρόνια για να διαπιστώσουν ότι η ειρήνη δεν μπορούσε να σωθεί αφού το πραγματικό πρόβλημα όπως και στο α΄παγκόσμιο πόλεμο αλλά και στην Γερμανία του Μπισμαρκ ήταν ο γερμανικός πολιτικός επεκτατισμός ο οποίος έπαιρνε αναλογα την περίοδο άλλη μορφή απο την realpolitik του Μπισμαρκ, στη χρήση πολεμικής βίας ή και στην χρήση οικονομικής βίας. Οι πρωταγωνιστές του Μονάχου μάλιστα που έγιναν σχεδόν συνώνυμα της υποχωρητικότητας και της ενδοτικότητας είδαν τις χώρες τους -με άλλη ηγεσία -να συγκρούονται με την Γερμανία. Ενδεχομένως , να σκέπτονταν ότι η σύγκρουση αυτή και τα εκατομμύρια των ανθρώπων που χάθηκαν θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν δεν υπεργραφαν το Μόναχο.

Σήμερα η ιστορία αυτη ίσως είναι πιο επίκαιρη απο ποτέ άλλοτε. Τι και αν έχουν αλλάξει τα ονόματα και τα τοπωνύμια; Τι και αν έχουν αλλάξει τα ονόματα των χωρών; Τι και να στη μία περίπτωση μίλαγαν για εδαφικό διαμελισμό και σήμερα για οικονομικό έλεγχο; Τι και αν η μηχανή του χρόνου προχώρησε μπροστα; Η αλήθεια είναι ότι και πάλι στην ευρωπαϊκή πολιτική αρένα συγκρούνονται δύο πολιτισμοί, που ο ένας είναι διαχρονικά αμετάβλητος ενώ ο άλλος πάσχει απο ιστορική αμνησία".