Χωρίς αντίπαλο

Για πολλούς η εβδομάδα που έρχεται σηματοδοτεί το τέλος της περιόδου που συνηθίζεται να χαρακτηρίζεται ως «μπάνια του λαού». Ίσως η πιο κατάλληλη διατύπωση για τη φετινή θερινή περίοδο είναι «προσωρινή ανακωχή» . Από χθες όμως φάνηκε τι έρχεται : Η ΑΔΕΔΥ προανήγγειλε απεργιακές κινητοποιήσεις , το ίδιο και οι εργαζόμενοι στα Μαζικά Μέσα Μεταφοράς ενώ η απάντηση που δόθηκε στους μικρομεσαίους από τους οικονομικούς υπουργούς ήταν όσο πιο σαφής γίνονταν : ευχαριστούμε για την επίσκεψη. Όσο για τις προσδοκίες για παροχές ο κ. Πεταλωτής έκοψε το βήχα στους αισιόδοξους λέγοντας : "δεν θα πάμε λαϊκιστικά, εξαγγέλλοντας μέτρα που δεν αντέχει η οικονομία μας" . Για όλους αυτούς τους λόγους η βδομάδα που έρχεται για τα περισσότερα μέσα μαζικής ενημέρωσης σηματοδοτεί το τέλος της καλοκαιρινής εκεχειρίας.

Υπερβολικό θα το χαρακτήριζαν κάποιοι. Ρεαλιστικό κάποιοι άλλοι. Το σίγουρο είναι ότι η υπογραφή που έβαλε φαρδιά πλατειά η Κυβέρνηση στο νέο κείμενο της τρόικας ανοίγει ένα μέτωπο με ισχυρά οργανωμένες επαγγελματικές ομάδες, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των οποίων είναι λιγότερο ή και καθόλου εξαρτημένες από κομματικούς μηχανισμούς καθώς αποδεδειγμένα πρεσβεύουν ότι το επαγγελματικό συμφέρον υπερτερεί του κομματικού. Το εύλογο ερώτημα είναι αν αυτές οι συντεχνίες θα μπορέσουν να κλονίσουν κοινοβουλευτικά αλλά και πολιτικά μία Κυβέρνηση η οποία έχει επιβάλλει στην ελληνική κοινωνία αλλαγές που καμία άλλη δεν μπορούσε ούτε να διανοηθεί. Στο σημείο αυτό βρίσκεται και η απάντηση στο ερώτημα αν μετά την εκεχειρία ακολουθεί η «μητέρα των μαχών». ».

Η εμπειρία του ενός χρόνου δείχνει ότι η Κυβέρνηση αδιαφορεί έχοντας στο μεταξύ οδηγήσει με τις επιλογές της την χώρα σε καθεστώς διεθνούς οικονομικού ελέγχου. Έχοντας , καλυμμένα τα νώτα της από παντού (αντιπολίτευση και συνδικάτα) φαίνεται ότι προχωρεί αγέρωχη στην υλοποίηση του προγράμματος της. Είναι πλέον φανερό ότι η αντιπολίτευση περιορίζεται στην ανταλλαγή δηλώσεων . Τα κόμματα της αντιπολίτευσης τα οποία βρίσκονται - με εξαίρεση το ΚΚΕ και λιγότερο το ΛΑΟΣ- αντιμέτωπα με τα εσωτερικά τους προβλήματα αδυνατούν όχι μόνο να ξεπεράσουν την φάση της ενδοσκόπησης αλλά και να προκαλέσουν συνθήκες πολιτικής και κοινοβουλευτικής πόλωσης που θα μπορούσε να είναι έστω και μία προσωρινή λύση στα εσωτερικά τους προβλήματα. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ο χειρότερος εφιάλτης τους θα ήταν μία πρόωρη προσφυγή στις κάλπες καθώς κάτι τέτοιο θα είχε ως αποτέλεσμα ακόμα και να χάσουν τις καρέκλες τους αρκετοί από τους σημερινούς πολιτικούς αρχηγούς. Για το λόγο αυτό η ακολουθούν το δρόμο της σιωπηλής αποδοχής που είναι η καλύτερη στήριξη που θα μπορούσαν να παράσχουν στην Κυβέρνηση αλλά κυρίως στους εαυτούς τους . Άλλωστε ξέρουν καλύτερα από τον καθένα ότι, η σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου δεν έχει να επιδείξει ούτε μία περίπτωση απώλειας της αυτοδυναμίας χωρίς την υποδαύλιση και την υποστήριξη της λαϊκής αντίδρασης από τα πολιτικά κόμματα.

Αλλά και το ενδεχόμενο μίας αυθόρμητης λαϊκής έκρηξης , φαντάζει εντελώς απίθανο καθώς το εκλογικό σώμα ουσιαστικά έχει αποδεχθεί σχεδόν μοιρολατρικά και πειθήνια τις όποιες κυβερνητικές επιλογές. Η σιωπηλή πλειοψηφία έχει ουσιαστικά νομιμοποιήσει το «ψαλίδισμα» των εισοδημάτων της ενώ και η έλλειψη πολιτικής υποστήριξης, για τους λόγους που προαναφέραμε, καθιστά την προοπτική της μαζικής αντίδρασης ανύπαρκτη. Όσο αφορά στις αντιδράσεις από την απελευθέρωση των λεγόμενων κλειστών επαγγελμάτων το πιθανότερο είναι ότι η στρατηγική της σπίλωσης που έχει ακολουθηθεί τον τελευταίο χρόνο θα αποδώσει καρπούς αφού η «σαλαμοποίηση» , η απομόνωση και η αδυναμία διαμόρφωσης ενός ευρύτερου μετώπου έχει προδιαγράψει από τώρα το αποτέλεσμα μίας σύγκρουσης . Ακόμα όμως –πράγμα απίθανο- που η σύγκρουση δεν ελέγχεται η Κυβέρνηση έχει δείξει στην περίπτωση των ιδιοκτητών φορτηγών τις διαθέσεις της.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πολύ απλά ότι η Κυβέρνηση παίζει χωρίς αντίπαλο ή μάλλον ο μοναδικός της αντίπαλος είναι η ίδια…