Η "δικατορία" του μπετον

Το στοίχημα που κλήθηκε να κερδίσει η πόλη της Αθήνας στην διάρκεια των Ολυμπιακών αγώνων ήταν πραγματικά μεγάλο αφού αφορούσε κυρίως στην αισθητική πλευρά. Έπρεπε μέσα σε ελάχιστους μήνες να κρυφθεί η - και να εξωραϊσθεί -η ασχήμια του μπετόν που χαρακτηρίζει την πόλη ώστε ο ολυμπιακός επισκέπτης να δει ένα άλλο πρόσωπο από αυτό που καθημερινά αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι της . Σίγουρα το να προσπαθείς να κάνεις λίφτινγκ σε μία πόλη που για μισό και πλέον αιώνα ήταν αντιμέτωπη με τις πλέον κυνικές και κοντόφθαλμες πρακτικές κερδοσκοπίας γης δεν είναι η πιο εύκολη υπόθεση. Πόσο μάλλον αν το όλο εγχείρημα θα έπρεπε να ολοκληρωθεί σε διάστημα μικρότερο του ενός χρόνου. Το σίγουρο είναι όμως ότι αυτοί που κλήθηκαν να υλοποιήσουν την «επιχείρηση καλλωπισμού» θα σκέφθηκαν πόσο πιο εύκολη θα ήταν η δουλειά αν στη θέση των τσιμεντένιων όγκων που έπρεπε να εξωραΐσουν ήταν τα παλαιά κομψά κτίρια του 19ου αιώνα τα οποία είχαν αρχιτεκτονική προσωπικότητα και ιστορία. Σε ορισμένες γωνιές της Αθήνας , όπως για παράδειγμα στους κεντρικούς δρόμους γύρω από την πλατεία Συντάγματος ,που οι «επεμβάσεις» του παρελθόντος δεν ήταν ισοπεδωτικές τα πράγματα ήταν σχετικά ευκολότερα σε σχέση με άλλες περιοχές στις οποίες η «αξiοποίηση» είχε προσλάβει μορφή ισοπέδωσης. Για παράδειγμα η Πειραιώς , η Πατησίων –κοντά στην Ομόνοια -, η Χαλκοκονδύλη, η Βερανζέρου και η πλατεία Κάνιγγος αν είχαν την παλαιά τους όψη σίγουρα θα πονοκεφάλιαζαν λιγότερο τους «επιτελείς» της επιχείρησης εξωραϊσμού. Ας πάρουμε την Πειραιώς. Στη γωνία με την πλατεία Ομονοίας , δηλαδή στον αριθμό 1, εκεί που τώρα βρίσκεται ο τσιμεντένιος όγκος ενός σύγχρονου ξενοδοχείου ήταν μέχρι το 1964 το μέγαρο Μουρούζη. Πρόκειται για ένα τριώροφο κτίριο έργο του αρχιτέκτονα Ι. Σέχου στο οποίο είχε χρησιμοποιηθεί κατά μεγάλο μέρος πεντελικό μάρμαρο. Το κτίριο κατασκευάσθηκε στα μέσα του 19ου αιώνα (1868) από το Κ. Μουρούζη και χρησιμοποιήθηκε ως κατοικία του ιδίου και της οικογένειας του. Στη συνέχεια το ακίνητο νοικιάσθηκε στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων και το 1958 πουλήθηκε. Το 1964 κατεδαφίσθηκε για να πάρει τη θέση του ένα ξενοδοχείο 33.000 κυβικών μέτρων. Λίγο πιο πέρα , στη συμβολή των οδών Χαλκοκονδύλη και Πατησίων ήταν το αρχοντικό Σαριπόλου,. Επρόκειτο για ένα ημιτριώροφο αρχοντικό που κτίσθηκε σε σχέδια Χάνσεν. Το κτίριο αυτό που για πολλούς θεωρήθηκε ως απαράμιλλης αρχιτεκτονικής αξίας κατεδαφίστηκε το 1956. Στη Πειραιώς πάλι , αυτή την φορά στη γωνία με την Μενάνδρου ήταν το κτίριο της οικίας Τσοποτού που το χαρακτηριστικό της ήταν η γωνία της που έγινε κατά μίμηση του Λυσσιατρείου Μνημείου. Το κτίριο αυτό κατεδαφίσθηκε το 1971 για να πάρει τη θέση του πολυώροφο κτίριο γραφείων.