Το αδιέξοδο του κέντρου της Αθήνας

Πριν την κρίση τα φθηνά διαμερίσματα στο κέντρο γίνονταν ανάρπαστα από μετανάστες οι οποίοι αναζητούσαν οικονομικά διαμερίσματα και τα αγόραζαν στα επίπεδα των 20-30 χιλιάδων ευρώ. Τώρα ακόμη και οι μετανάστες έχουν εγκαταλείψει τα σπίτια αυτά και έχουν φύγει για την πατρίδα τους λόγω έλλειψης εργασίας. Ετσι χάθηκε μια κρίσιμη «μάζα» αγοραστών οι οποίοι έδιναν ζωή σε γειτονιές που τώρα έχουν εγκαταλειφθεί. Οι περιοχές κάτω από την Ομόνοια και μέχρι την Κυψέλη και τα Πατήσια είναι οι «πρωταθλήτριες» των εξευτελιστικών τιμών στα ακίνητα. Ωστόσο, η κατάσταση αυτή επεκτείνεται πλέον και στο Παγκράτι, στους Αμπελόκηπους, στου Γκύζη, στον Βύρωνα. Και όπως λένε χαρακτηριστικά «σε λίγο όλες οι περιοχές της πρωτεύουσας θα διαθέτουν παλιά αλλά καλά ακίνητα σε εξαιρετικά χαμηλές τιμές, όσο αξίζει ένα αυτοκίνητο». Οι αγγελίες που ακολουθούν είναι πραγματικές, έχουν αλιευτεί από κτηματομεσιτικά γραφεία και καταγράφουν τη δραματική κατάσταση που βιώνουν χιλιάδες ιδιοκτήτες. Πρόκειται για σπίτια 30 - 50 ετών τα οποία, πάντως, βρίσκονται σε καλή κατάσταση. Στο ερώτημα προς τους κτηματομεσίτες ποιοι είναι οι πελάτες που πουλάνε και γιατί η απάντηση είναι: Πρόκειται για ιδιοκτήτες σπιτιών που αγοράστηκαν τις δεκαετίες του '60 και του '70 και ήταν τα πρώτα φοιτητικά διαμερίσματα ή τα σπίτια όσων ήρθαν από την επαρχία για να βρουν δουλειά στην Αθήνα. Τότε, όμως, οι περιοχές από την Ομόνοια μέχρι την Κυψέλη ήταν η ζωντανή «καρδιά» της πόλης. Χιλιάδες από αυτούς μετακόμισαν σε άλλες περιοχές της Αττικής και ενοικίασαν τα πρώτα σπίτια. Η δεύτερη κατηγορία πωλητών είναι οι ξένοι που φεύγουν τώρα από την Ελλάδα και πουλάνε κι αυτοί όσο όσο γκαρσονιέρες και δυάρια. Στην πλήρη κατάρρευση συνέτεινε και η δραματική αύξηση της φορολογίας η οποία έχει οκταπλασιαστεί από το 2009 και μετά. Με την επιβολή του χαρατσιού μέσω της ΔΕΗ και του μόνιμου φόρου που έρχεται από το 2014, κανείς δεν θέλει να είναι πλέον ιδιοκτήτης σπιτιών που μένουν κλειστά και δεν προσφέρουν εισόδημα.