Η κατεδάφιση ενός μύθου

Η ιδιοκατοίκηση υπήρξε το πολυπόθητο όνειρο της μικρομεσαίας τάξης (ποσοστό ιδιοκατοίκησης στην Ελλάδα 77,2%, στοιχεία Eurobank 2012) και η οικοδομή το ασφαλές επενδυτικό καταφύγιο, ανάχωμα παντός καιρού, με συνεισφορά στο ΑΕΠ άνω του 6,00% μέχρι το 2009 και διάχυση κυρίως στην εσωτερική αγορά. Με ισχνή οικοδομική δραστηριότητα (η επιφάνεια των νέων οικοδομών το 2012 ήταν 2,6 εκατ. τ.μ., έναντι π.χ. του 2006 18,5 εκατ. τ.μ.) προκύπτει ότι η ακίνητη περιουσία αποτελεί πλέον αμφίβολη αξία, υποκείμενη στο έλεος των παντοειδών ραντιέρικων επενδυτικών κεφαλαίων και των επιγόνων της μαυραγορίτικης πρακτικής στα συναλλακτικά ήθη. Η ενθύμηση της χρηματιστηριακής φούσκας, που μετέτρεψε το χρήμα σε σχεδόν άχρηστο χαρτί, είναι απαραίτητη για την κατανόηση της σημερινής παρόμοιας απαξίωσης των ακινήτων. Τότε με «κλείδωμα» των μετοχών π.χ. στο 2% της κεφαλαιακής αξίας μιας εισηγμένης εταιρείας, η αξία αυτή «φούσκωνε» ή «ξεφούσκωνε» κατά 8%. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν η πτώση των τιμών και η απαξία των μετοχών. Σήμερα μετά την παγίδα της προηγούμενης δεκαετίας και την ανοδική «φούσκα» των ακινήτων ακολουθούν το «ξεφούσκωμα» και η καταβαράθρωση των αξιών τους. Εάν τότε το αίτιο της χρηματιστηριακής κακοδαιμονίας ήταν η ύπαρξη του πληθωριστικού χρήματος (λόγω των προηγούμενων παρεχόμενων υψηλών επιτοκίων π.χ. 20%) με τις κινδυνώδεις επιπτώσεις του στην αγορά για μια εισηγμένη χώρα στην ΟΝΕ, σήμερα δεν υπάρχει καμιά αιτιώδης δικαιολόγηση για την απαξίωση της κτηματαγοράς, παρά μόνον η καθυπόταξη των «ανυπότακτων» μέσω της βίαιης επιβολής της πιο ακραίας νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας και η μετατροπή τμήματος μικρομεσαίων στρωμάτων σε επιβιωτικά αθύρματα τριτοκοσμικής ανέχειας, λόγω της πλήρους αδυναμίας διάθεσης ακόμη και των ακινήτων τους. Η ποδηγέτηση της χώρας σε επείσακτα πρότυπα του αδυσώπητου «ανεπτυγμένου» καπιταλισμού, θυμίζει επανάσταση από την ανάποδη, δηλαδή αντί κρατικοποιήσεις προς όφελος των μικρομεσαίων στρωμάτων, απαξία της μικρομεσαίας ιδιοκτησίας και υπαγωγή της στο μεγάλο κεφάλαιο. Η επάνοδος στις προηγούμενες «ευτυχείς» περιόδους φαντάζει ουτοπική, άλλωστε κατά τον Χέγκελ η μόνη «φριχτή παρηγόρια» είναι ότι «οι περίοδοι ευτυχίας είναι σελίδες λευκές στο βιβλίο της Ιστορίας», μια όμως επαναφορά σε στοιχειώδη οικοδομική δραστηριότητα είναι εφικτή, ώστε να υφίσταται εύλογη ανταλλακτική αξία στα ακίνητα για να μην καταλήξουν κι αυτά όπως οι μετοχές έρμαιο των ασύδοτων κερδοσκοπικών ευκαιριών.

ΠΗΓΗ: Ελευθεροτυπια