Το "ιρλανδικό μοντελο" που προσπαθούν να εμφανίσουν ως λύση για τους υπερχρεωμένους οδηγεί σε ατομική χρεωκοπία.Με βάση το νόμο για τη χρεοκοπία φυσικών προσώπων, εισήχθησαν νέοι μηχανισμοί για να γίνουν διακανονισμοί (πάντα με τη συμφωνία της τράπεζας/πιστωτή) και για να επιτευχθεί η απαλλαγή χρέους (debt forgiveness) με διατήρηση του καθεστώτος ατομικής χρεοκοπίας για 3 χρόνια. Ο νόμος αυτός ανεβάζει το χρηματικό όριο χρέους για να θεωρηθεί κάποιος χρεοκοπημένος σε 20.000 ευρώ, από 1.900 ευρώ που ίσχυε μέχρι πριν με νόμο του 1988. Με αυτό το ποσό και πάνω ο πιστωτής έχει δικαίωμα να ξεκινήσει τη διαδικασία χρεοκοπίας του δανειζόμενου και πλειστηριασμού. Αν ο αιτούμενος πετύχει ένα διακανονισμό με την τράπεζα, μπορεί να αποφύγει τη χρεοκοπία ή να βγει από τη χρεοκοπία πιο νωρίς. Αν δεν τηρούνται οι όροι, το σπίτι/περιουσία ή κατάσχεται ή δίνεται στην τράπεζα και γίνεται ένας δημόσιος πλειστηριασμός και με αυτό τον τρόπο θα επιτευχθεί η λεγομένη απαλλαγή χρέους.